Klasyka literatury angielskiej przeczytana przeze mnie wiele lat po obejrzeniu skróconej, acz znakomitej adaptacji filmowej Tony’ego Richardsona. Osiemnastowieczna powieść łotrzykowska będąca jednocześnie satyrą na ówczesne angielskie społeczeństwo.
Jedyną wadą książki jest jej objętość. Fielding pisał ją w okresie, gdy czytelnicy literatury mieli naprawdę dużo czasu na lekturę. Akcja zatem robi wrażenie rozwlekłej, ale za to cięte i złośliwe komentarze autora pozwalają delektować się jego poczuciem humoru, tak ironicznym jak i sarkastycznym, a przede wszystkim angielskim. Sam dobór bohaterów oraz zakręcenie ich losów budzi uśmiech na twarzy czytelnika.
Dziś nikt nie pamięta polemiki Fieldinga z Richardsonem i jego powieścią „Pamela”, obśmianą przez autora „Józefa Andrewsa” w „Shameli”. Tu mamy dalszą drwinę z gatunku. Tym razem osobą, na część której dybią inni jest bowiem – mężczyzna, tytułowy Józef (w filmie „Joseph”) Andrews (brat Pameli). Aby dochować wierności ukochanej – wywodzącej się jak i on z gminu – musi wręcz uciekać, korzystając z pomocy poczciwego, acz mocno nierozgarniętego pastora Abrahama Adamsa. Przeżywają mnóstwo spotkań i przygód. W finałowej części mamy qui pro quo z porwanymi dziećmi, gdzie sytuacja zmienia się jak w kalejdoskopie. Wszystko podane ze znakomitym, lekkim humorem sytuacyjnym oraz celnymi i złośliwymi (aczkolwiek pozbawionymi zgryźliwości i agresji) opisami przywar poszczególnych postaci.
Mistrzostwo brytyjskiej klasyki. Czytając miałem chyba taki sam ubaw, jak autor pisząc to znakomitą powieść.

Klasyka literatury angielskiej przeczytana przeze mnie wiele lat po obejrzeniu skróconej, acz znakomitej adaptacji filmowej Tony’ego Richardsona. Osiemnastowieczna powieść łotrzykowska będąca jednocześnie satyrą na ówczesne angielskie społeczeństwo.
Jedyną wadą książki jest jej objętość. Fielding pisał ją w okresie, gdy czytelnicy literatury mieli naprawdę dużo czasu na...