Polecam, świetna lektura. Wszystkie opowiadania mi sie podobały, ale ostanie "Grek szuka Greczynki" to przezabawna groteska. Na pewno postaram się poszukać innych utworów tego autora. Warto go przeczytać.

Polecam, świetna lektura. Wszystkie opowiadania mi sie podobały, ale ostanie "Grek szuka Greczynki" to przezabawna groteska. Na pewno postaram się poszukać innych utworów tego autora. Warto go przeczytać.

Jak pierwszy raz przeczytałam Kraksę Durrenmatta, to z miejsca mi się ten autor spodobał. Teraz po raz kolejny przeczytałam Obietnicę i Kraksę, na inne rzeczy zwróciłam niż za pierwszym razem. Czytając Obietnicę pękałam ze śmiechu na scenie, kiedy bandzie policjantów puszczają nerwy w trakcie zasadzki. Przekomiczna scena. Sędzia i jego kat a także Grek szuka Greczynki mają ciekawą fabułę, ogólnie Durrenmatta dobrze się czyta, wciągające to opowiadania, spójna tematyka, zawsze będę polecać.

Jak pierwszy raz przeczytałam Kraksę Durrenmatta, to z miejsca mi się ten autor spodobał. Teraz po raz kolejny przeczytałam Obietnicę i Kraksę, na inne rzeczy zwróciłam niż za pierwszym razem. Czytając Obietnicę pękałam ze śmiechu na scenie, kiedy bandzie policjantów puszczają nerwy w trakcie zasadzki. Przekomiczna scena. Sędzia i jego kat a także Grek szuka Greczynki mają...

Byłbym niemądry gdybym żałował, że nie przeczytałem "Dafnisa i Chloe", nienapisanego przez Friedricha Dürrenmatta. Skoro twórcą tego najsłynniejszego antycznego romansu jest Longos to już wiadomo, że pejzaże boskiej sielanki znajdą się na wyciągnięcie ręki tego, kto go przeczyta. Jednak myślę, że szwajcarski dramaturg ani na jotę nie ustępuje greckiemu autorowi. Co prawda "Grek szuka Greczynki" z pewnością nie zaskoczy nas tak przepiękną scenerią jaką może zaoferować Longos, ale pozostałe opowiadania Dürrenmatta przyćmią greckie widoki swoimi alpejskimi przełęczami pośród wspaniałych gór. Chciałbym podkreślić, że Chloe to tylko imię łączące starożytność z tym, co wyszło spod pióra człowieka, potrafiącego groteskowo zdeformować rzeczywistość. Uwierzcie mi. Oto na własne oczy zobaczyłem, w jaki sposób można wciągnąć czytelnika do samodzielnych przemyśleń po przeczytaniu każdego z utworów Dürrenmatta. Nie każdy pisarz potrafi tak mocno zaangażować umysł czytającego aby ten zapomniał o całym otaczającym go świecie. Jednak wybitnemu Szwajcarowi się to udało.

Spodobała mi się moralna hierarchia świata. Przypadł mi do gustu proces oskarżonego, przeprowadzony w wyśmienitej atmosferze towarzyskiego przyjęcia. Za nic nie chciałem opuścić kryminalnego klimatu z "Niebieskim Charonem" w tle. Wciągnęły mnie naukowe metody wykrywania morderstw i fantastyczny zakład, którego wynikiem było polowanie myśliwego na zwierzynę. Warto było poznać samotników o bardzo silnej osobowości, twierdzących, że człowiek zawsze ma coś na sumieniu. Friedrich Dürrenmatt rozsupła każdy przypadek. Rozwikła wszystkie kryminalistyczne zagadki ale pozostawi czytelnika z potrzebą wnikliwszego przyjrzenia się charakterom bohaterów opowiadań. Bo moim zdaniem nie na ciekawej fabule najbardziej jemu zależy, lecz na psychice tych, którzy tworzą atmosferę opowieści.

Studiując Dürrenmatta, próbowałem wniknąć kuchennymi drzwiami w jego skomplikowane fikcje. Czasami dość formalistycznie podchodziłem do wielu prezentowanych przez dramaturga zagadnień. Jednak interesujące połączenie sprawiedliwości z pokutą i winą dawało mi świetną intelektualną rozrywkę, dla której oddałem wiele swojego cennego czasu. Z upiorną wesołością przyglądałem się przypadkom mylonym z celowym zamiarem. Fantazjowałem nad różnicami pomiędzy bezmyślnością i rozmysłem. Dürrenmatt, okryty szatańskim kamuflażem podstępu, przekonywał mnie do swoich zbrodniarzy i ścigających ich kryminologów. Przyznam, że mu się to udało i nie mam do niego żalu za skradzenie mi ostatnich wieczorów.

Przyjąwszy za pewnik, że mogę Was z przyjemnością oprowadzić po opowiadaniach Friedricha Dürrenmatta, zapraszam wszystkich spragnionych debaty nad winą i karą do zapoznania się z "Kraksą". Jeśli ktoś z Was zapragnie zmierzyć się z cudem detektywistycznej literatury, niech skosztuje "Obietnicy". Natomiast tych wszystkich, których zainteresuje poznanie blefującego komisarza kryminalnego w Bernie, zachęcam do przeczytania "Sędziego i jego kata". Na zakończenie pozostaje mi tylko wspomnieć o sprawozdaniach ze sprzedaży kleszczy porodowych, z których zasłynął bohater "Greka szukającego Greczynki". Zapewniam Was, że ubawicie się świetnie, czytając o jego ciekawym przypadku zachłyśnięcia się własnym szczęściem.

Byłbym niemądry gdybym żałował, że nie przeczytałem "Dafnisa i Chloe", nienapisanego przez Friedricha Dürrenmatta. Skoro twórcą tego najsłynniejszego antycznego romansu jest Longos to już wiadomo, że pejzaże boskiej sielanki znajdą się na wyciągnięcie ręki tego, kto go przeczyta. Jednak myślę, że szwajcarski dramaturg ani na jotę nie ustępuje greckiemu autorowi. Co prawda...

Specyficzny humor, wnikliwa obserwacja otoczenia , dowcipne sportretowanie charakterystycznych osobliwości środowiska, czasów i poszczegolnych typów ludzkich, elit i niższych grup społecznych, rzeczywistosc przeplatana atmosferą surrelizmu,komizmu i absurdu.Wątek miłosny, rutyna pracy w przedsiębiorstwie, moralne struktury świata...

Specyficzny humor, wnikliwa obserwacja otoczenia , dowcipne sportretowanie charakterystycznych osobliwości środowiska, czasów i poszczegolnych typów ludzkich, elit i niższych grup społecznych, rzeczywistosc przeplatana atmosferą surrelizmu,komizmu i absurdu.Wątek miłosny, rutyna pracy w przedsiębiorstwie, moralne struktury świata...

Chyba najsłabsze opowiadanie Durrenmatta.

Chyba najsłabsze opowiadanie Durrenmatta.