Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kocham Lyncha nie od dziś. Ta książka pozwoliła mi zagłębić się w jego surrealistyczny świat jeszcze głębiej, poznań kulisy powstawania ulubionych filmów, ciekawostki... Zdecydowanie polecam wszystkim fanom tego wielkiego twórcy.

Kocham Lyncha nie od dziś. Ta książka pozwoliła mi zagłębić się w jego surrealistyczny świat jeszcze głębiej, poznań kulisy powstawania ulubionych filmów, ciekawostki... Zdecydowanie polecam wszystkim fanom tego wielkiego twórcy.

"Narodziny Stalowego Szczura" czytało się naprawdę świetnie. Jest to typowa książka akcji, dodatkowo przepełniona humorem. Ciągle coś się dzieje, nie ma choćby kilku stron przerwy między wartką akcją. Niestety, książka staje się przez to dość przewidywalna - gdy bohater umawia się z innym bohaterem tu i tam, to już wiadomo, że na pewno coś pokrzyżuje te plany. Tak czy siak - bardzo ciekawy początek serii (chociaż książka jest prequelem i została napisana po "Stalowym Szczurze"); warto sięgnąć po powieść Harrisona gdy ma się ochotę na lekką, wciągającą lekturę.

"Narodziny Stalowego Szczura" czytało się naprawdę świetnie. Jest to typowa książka akcji, dodatkowo przepełniona humorem. Ciągle coś się dzieje, nie ma choćby kilku stron przerwy między wartką akcją. Niestety, książka staje się przez to dość przewidywalna - gdy bohater umawia się z innym bohaterem tu i tam, to już wiadomo, że na pewno coś pokrzyżuje te plany. Tak czy siak...

Mam wielki problem z oceną tej książki. Z jednej strony - zbiór ciekawych opowiadań, pełnych zwrotów akcji i niespodzianek; z drugiej jednak - ostatnie opowieści czytałem trochę na siłę, bez większej przyjemności. Największy problem tego zbioru to fakt, że trudno się wciągnąć w opowiadane historie - wszystkie bardzo szybko się kończą. Deaver chyba bardziej przekonuje mnie jako powieściopisarz; w dłuższej formie intryga ma szansę stać się jeszcze bardziej porywająca i zawiła. W "Spiralach grozy", a przynajmniej w niektórych opowiadaniach, można odnieść wrażenie, że zwrot akcji i suspens zostały umieszczone na siłę, dla zasady. Nie zmienia to faktu, że niektóre opowiadania to prawdziwe perełki, np. "Lęk" czy "Rozdział i wers". "Spirale grozy" można przeczytać, ale nie jest to "opowiadaniowe" mistrzostwo świata. Trzy gwiazdki to chyba najbardziej optymalna ocena.

Mam wielki problem z oceną tej książki. Z jednej strony - zbiór ciekawych opowiadań, pełnych zwrotów akcji i niespodzianek; z drugiej jednak - ostatnie opowieści czytałem trochę na siłę, bez większej przyjemności. Największy problem tego zbioru to fakt, że trudno się wciągnąć w opowiadane historie - wszystkie bardzo szybko się kończą. Deaver chyba bardziej przekonuje mnie...

Na co liczę, sięgając po książki Mastertona? Na rozrywkę lekką, łatwą i przyjemną; na soczysty horror, nie tak skomplikowany jak u Kinga, ale także nie tak infantylny jak chociażby u Guya N. Smitha. "Rook" to właśnie taka książka. Właściwie czytając jej opis na lb dowiedziałem się o czym będzie, przez co późniejsza lektura nie była już tak fascynująca. Od początku było wiadomo, jak wszystko się skończy; gdzieś czytałem, że seria zapoczątkowana właśnie przez tę książkę była pisana z myślą o serialu telewizyjnym. To chyba widać. Wszystko było tu aż do bólu proste - ale przecież tego oczekiwałem, prawda? Nie mogę tej powieści dać więcej niż dwie gwiazdki - postacie były sympatyczne, czytało się szybko, ale to mimo wszystko bardzo niskiej klasy literatura. Co więcej - zero tu strachu. Kiedyś czytałem książki Mastertona, które były chociaż trochę przerażające. "Rook" niestety nie. Książkę mogą przeczytać ci, którzy tak jak ja szukają czegoś bardzo lekkiego, albo mają ochotę na małą odskocznię od rozbudowanych horrorów Kinga; nikomu innemu nie polecam.

Na co liczę, sięgając po książki Mastertona? Na rozrywkę lekką, łatwą i przyjemną; na soczysty horror, nie tak skomplikowany jak u Kinga, ale także nie tak infantylny jak chociażby u Guya N. Smitha. "Rook" to właśnie taka książka. Właściwie czytając jej opis na lb dowiedziałem się o czym będzie, przez co późniejsza lektura nie była już tak fascynująca. Od początku było...

Naprawdę bardzo ciekawa książka. Nigdy nie interesowałem się Afryką, dlatego często byłem zaskoczony tamtejszymi zwyczajami opisywanymi przez autorkę. "Moją Afrykę" momentami czytało się jak opowieść przygodową, i pod tym względem każda książka podróżnicza powinna być podobna. Jeśli chodzi o język to przyznać muszę, że forma dziennika, luźnych zapisków z podróży, na początku była dla mnie problemem. Potem jednak przyzwyczaiłem się; nie zmienia to faktu, że dla fanów kwiecistego języka np. Cejrowskiego "Moja Afryka" może się okazać lekturą ciężkostrawną. Ja porównywać jej do opowieści Pana Wojtka nie mam zamiaru - Kinga Choszcz napisała po prostu świetną książkę podróżniczą. Już nie mogę się doczekać, aż przeczytam jej "Nepal".

Naprawdę bardzo ciekawa książka. Nigdy nie interesowałem się Afryką, dlatego często byłem zaskoczony tamtejszymi zwyczajami opisywanymi przez autorkę. "Moją Afrykę" momentami czytało się jak opowieść przygodową, i pod tym względem każda książka podróżnicza powinna być podobna. Jeśli chodzi o język to przyznać muszę, że forma dziennika, luźnych zapisków z podróży, na...

Trochę bałem się czytać "Dzieci Hurina". Nie wiedziałem, czego się spodziewać. Okazało się, że ta książka nie jest tak porywająca i pełna przygód jak "Władca pierścieni", ale też nie czyta jej się tak trudno jak np. Sillmarillionu. "Dzieci..." przypominały mi mit czy legendę w rozbudowanej formie; zauważyłem tam naleciałości chociażby Szekspira (chociaż to może nadinterpretacja); przeczytałem i mam wrażenie, że szybko zapomnę. Jeśli o Tolkiena chodzi, to chyba po prostu przeczytam sobie jeszcze raz WP oraz Hobbita. "Dzieci Hurina" polecić można wielkim fanom Śródziemia; jeśli ktoś liczy na coś w stylu "Władcy...", zawiedzie się. Mi się umiarkowanie podobało, książka dostaje więc trzy gwiazdki.

Trochę bałem się czytać "Dzieci Hurina". Nie wiedziałem, czego się spodziewać. Okazało się, że ta książka nie jest tak porywająca i pełna przygód jak "Władca pierścieni", ale też nie czyta jej się tak trudno jak np. Sillmarillionu. "Dzieci..." przypominały mi mit czy legendę w rozbudowanej formie; zauważyłem tam naleciałości chociażby Szekspira (chociaż to może...

Sięgając po "Ring" nie byłem do końca pewny, czego się spodziewać - nastawiłem się więc na solidną opowieść grozy. Niepotrzebnie, gdyż "Ring" nie jest bardzo przerażający; zdarzały się oczywiście momenty, w których czułem dreszczyk, ale to wszystko. Nie znaczy to jednak, że książka mi się nie podobała - wręcz przeciwnie. Fantastyczny klimat, zwięzłość (do przeczytania "na raz"!), świetna historia, niezły styl autora i coś, co pozostało w głowie po przeczytaniu. Lubię się przez chwilę zastanowić nad książką przed odłożeniem jej na półkę. Nie podobał mi się koniec, a dokładniej sposób, w jaki główny bohater doszedł do ostatecznego rozwiązania. Miałem wrażenie, jakby autor chciał jak najszybciej skończyć powieść, i wcisnął tam byle co. Nie zepsuło to jednak moich ogólnych wrażeń. "Ring" oceniam na mocną 4.

Sięgając po "Ring" nie byłem do końca pewny, czego się spodziewać - nastawiłem się więc na solidną opowieść grozy. Niepotrzebnie, gdyż "Ring" nie jest bardzo przerażający; zdarzały się oczywiście momenty, w których czułem dreszczyk, ale to wszystko. Nie znaczy to jednak, że książka mi się nie podobała - wręcz przeciwnie. Fantastyczny klimat, zwięzłość (do przeczytania "na...

Wielki, tak wychwalany Wiedźmin mnie nie zachwycił. Pierwsze opowiadania okazały się bardzo schematyczne i podobne do siebie; świat nie był zbyt rozbudowany (a na to dość mocno liczyłem), a historie z poszczególnych opowiadań nie wciągnęły mnie za bardzo. Myślałem, że połknę książkę na dwa - trzy razy, a czytałem ją o wiele dłużej. Na plus na pewno humor, postać głównego bohatera i bestiariusz - szkoda tylko, że większość potworów poznałem tylko z nazwy. Tak czy siak, na pewno sięgnę po kolejne książki o Geralcie. Mam nadzieję, że bardziej mnie wciągną.

Najlepsze opowiadanie - Kraniec świata;
Najgorsze opowiadanie - trudno powiedzieć, jedno z pierwszych czterech.

Wielki, tak wychwalany Wiedźmin mnie nie zachwycił. Pierwsze opowiadania okazały się bardzo schematyczne i podobne do siebie; świat nie był zbyt rozbudowany (a na to dość mocno liczyłem), a historie z poszczególnych opowiadań nie wciągnęły mnie za bardzo. Myślałem, że połknę książkę na dwa - trzy razy, a czytałem ją o wiele dłużej. Na plus na pewno humor, postać głównego...