Daniel Ekeroth

Zawsze 'siedziałam' w black metalu, jednak uznając że czasy międzygatunkowej wojny mamy już za sobą postanowiłam poszerzyć nieco swoje horyzonty. Najwyraźniej jednak trochę się myliłam... Książka pisana lekkim, zinowym językiem z mnóstwem bezpośrednich wypowiedzi muzyków i setkami wspomnień. Niby fajnie się czyta jednak już po chwili zaczyna kłóć nas w oczy pewna tendencja. Coś jest death metalem więc musi być dobre, coś jest black metalem więc musi być złe. A co jeśli coś jest black metalem i jednak nawet autorowi nie przejdzie przez gardło że jest złe? Wtedy staje się death metalem. Da-dam! Bez sensu no ale cóż - takie właśnie kwiatki tam znajdujemy. Dowiemy się że Bathory to prawie death, bo Quorthon tak na prawdę chciał grać DM tylko jeszcze o tym nie wiedział, a Dissection czy Necrophobić to czysty, rasowy death metal. Razi, jeśli zna się dobrze te kapele... Nie wiem jak wielkim ignorantem trzeba być żeby wypisywać takie rzeczy. Sięgnęłam po ta książkę również z 2 powodu. Jako że prawda leży zawsze po środku ciekawiło mnie jak deathowcy przedstawią konflikt z Black Circle. Niestety nie dowiedziałam się zasadniczo niczego ponieważ jedyne co w tym temacie mówi książka to że BC była tylko grupą pozerów którzy przechwalali się rzeczami których w rzeczywistości nie robili. Wychodzi na to że i płonące kościoły były dziełem Photoshopa... Reasumując książka nie jest zła, lekka do czytania, wprowadza w klimat młodzieńczego zapału szwedzkich prekursorów deathu. Brakuje w niej jednak obiektywizmu. Jeśli jesteś fanem DM przeczytaj - spodoba Ci się. Fan BMu? Nie radzę...tyko się zirytujesz. Masz owy podział w głębokim poważaniu? Możesz po nią sięgnąć jednak osobiście radziłabym skorzystać z bardziej obiektywnej literatury.