Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia.

To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia.

Czytanie książek to najpiękniejsza zabawa, jaką sobie ludzkość wymyśliła

Czytanie książek to najpiękniejsza zabawa, jaką sobie ludzkość wymyśliła

Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to co, już masz w sobie.

Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to co, już masz w sobie.

Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości.

Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości.

Miłość nie polega na tym, aby wzajemnie sobie się przyglądać, lecz aby patrzeć razem w tym samym kierunku.

Miłość nie polega na tym, aby wzajemnie sobie się przyglądać, lecz aby patrzeć razem w tym samym kierunku.

Pokój bez książek to jak ciało bez duszy.

Pokój bez książek to jak ciało bez duszy.

Kto czyta książki, żyje podwójnie.

Kto czyta książki, żyje podwójnie.

Kochać kogoś, to przede wszystkim pozwalać mu na to, żeby był, jaki jest.

Kochać kogoś, to przede wszystkim pozwalać mu na to, żeby był, jaki jest.

Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, kiedy nasze skrzydła zapominają jak latać.

Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, kiedy nasze skrzydła zapominają jak latać.

Najpiękniejszych chwil w życiu nie zaplanujesz. One przyjdą same.

Najpiękniejszych chwil w życiu nie zaplanujesz. One przyjdą same.

- Sen jest dobry. - stwierdził. - Ale książki są lepsze.

- Sen jest dobry. - stwierdził. - Ale książki są lepsze.

Żyj tak, jakbyś miał umrzeć jutro. Ucz się tak, jakbyś miał żyć wiecznie.

Żyj tak, jakbyś miał umrzeć jutro. Ucz się tak, jakbyś miał żyć wiecznie.

Człowiek powinien się uczyć na cudzych błędach, bo sam wszystkich popełnić nie zdoła.

Człowiek powinien się uczyć na cudzych błędach, bo sam wszystkich popełnić nie zdoła.

Kurza ich parszywa, nie dojona, w galaktykę kopana, z wiaderkiem węgla kolczastym drutem przez most Poniatowskiego w te i nazad ganiana, zardzewiała morda! – ogłosił Zygmunt w przestrzeń.

Kurza ich parszywa, nie dojona, w galaktykę kopana, z wiaderkiem węgla kolczastym drutem przez most Poniatowskiego w te i nazad ganiana, zardzewiała morda! – ogłosił Zygmunt w przestrzeń.