Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powojenna Japonia, która próbuje rozliczyć się z wojną, poprzednim systemem politycznym, ludźmi, którzy ten system tworzyli, by móc zbudować solidne podstawy demokracji.
Narratorem i równocześnie głównym bohaterem jest przebywający na emeryturze artysta-malarz, który w młodości był oddany Cesarzowi i bezkrytycznie wierzył w „patriotyczne” wartości propagowane przed i w czasie wojny. Co więcej, sam uczestniczył w ich utrwalaniu i rozpowszechnianiu. Akcja rzeczywista powieści toczy się w latach 1948-1950, kiedy to twórców faszystowskiego systemu (polityków, wojskowych, itp.), którzy bezpośrednio doprowadził do klęski Japonii w czasie II wojny światowej, osądzono, ukarano, lub zepchnięto na margines życia społeczno-politycznego. Odrębną grupą są artyści, którzy nie bezpośrednio angażowali się w politykę, ale pośrednio wpływali na świadomość społeczną. Jest to grupa, która nie poniosła kary za swoje postępowanie, ale ludzie ci żyją w poczuciu winy i obowiązku zadośćuczynienia.
Główny bohater wraca myślami do przeszłości, wspomnień, dawnych znajomych, obrazów, które wówczas namalował, by utwierdzić się, że postępował zgodnie z tym w co wierzył, uświadomić sobie, że jego działanie nie było w słusznej sprawie i ostatecznie przyznać się przed sobą i bliskimi, że jest tego świadom i że żałuje. Powieść jest procesem, w którym obserwujemy przemianę głównego bohatera i jego poddanie się oczyszczeniu.
Demokratyzowanie się Japonii po wojnie, to w rzeczywistości bezkrytyczne naśladownictwo Ameryki. To odejście od negatywnych wzorów kulturowych i niestety również tych pozytywnych. To zastępowanie narodowych bohaterów starożytnej Japonii, hollywoodzkimi postaciami z westernów. Ta „nowa Japonia” jest tytułowym „światem ułudy”, rzeczywistością, w której nadzieje na nowy, lepszy kraj, powodują odcięcie się od przeszłości. „Świat ułudy” to równocześnie nazwa japońskich dzielnic rozrywki, świata herbaciarni i geish, który oferuje cudowne życie nocne, pełne przygód i przyjemności, by zniknąć o świcie. Czyżby czas tworzenia się japońskiej powojennej demokracji był tylko ułudą…?
Mnie osobiście, jako socjologa, fascynuje obecne w tej powieści poczucie obowiązku i honor, który jest tak głęboko zakorzeniony w mentalności Japończyków. Przebija niemalże ze wszystkich dialogów i towarzyszy bohaterowi w każdym wątku i przytoczonej historii. Poczucie obowiązku wobec społeczeństwa, państwa, Cesarza, pracodawcy, rodziny i przyjaciół. Taka postawa, wynikająca z mentalności kolektywnej jest obca ludziom z zachodniego kręgu kulturowego, gdzie indywidualizm i dobro jednostki są podstawą demokracji. Warto zwrócić uwagę na to zjawisko, bo jest ono kluczem do zrozumienia heroizmu głównego bohatera. Heroizmu, który nie zostanie zauważony i doceniony nawet prze bliskie mu osoby.

Powojenna Japonia, która próbuje rozliczyć się z wojną, poprzednim systemem politycznym, ludźmi, którzy ten system tworzyli, by móc zbudować solidne podstawy demokracji.
Narratorem i równocześnie głównym bohaterem jest przebywający na emeryturze artysta-malarz, który w młodości był oddany Cesarzowi i bezkrytycznie wierzył w „patriotyczne” wartości propagowane przed i w...

Studium patologicznej zazdrości czy analiza procesu zdrady małżeńskiej?
Czy mąż jest obsesyjnie zazdrosny o żonę czy to żona zdradza męża i świetnie się z tym maskuje?
Akcja niemalże całej książki toczy się między Mężem i rzekomym kochankiem-Chirurgiem. To oni są narratorami, ale osią łączącą jest żona-pacjentka. Dużo młodsza od swego męża, z niejasną przeszłością i posiadająca własne tajemnice. A dokładnie jedną – tajemniczy zabieg, któremu w czasie nieobecności Męża poddała się, a który przeprowadził, powyżej wspomniany Chirurg. Mąż zaczyna podejrzewać, iż Żonę i Chirurga łączy, coś więcej niż formalna relacja lekarz-pacjent. Czyli zapowiada się na klasyczny trójkąt? Nie tym razem.
Mąż popada w pułapkę obłędnej zazdrości, podejrzeń i intryg, prowadzi własne śledztwo. Chirurg, pomimo ogromu pracy w szpitalu, ilości przeprowadzonych operacji, prowadzi wewnętrzne rozmyślania nad wydarzeniami sprzed roku, kiedy przeprowadzał ten zabieg. Żona natomiast jest nieobecną postacią. Pojawia się w myślach i rozmowach obu panów, ale jako bohaterka książki występuje tylko raz pod sam koniec. Tak więc jej portret znamy wyłącznie poprzez Męża i Chirurga.
Choromański napisał powieść, która wciąga czytelnika w świat podejrzeń, intryg i insynuacji. Jednak nie pozwala mu utożsamić się z głównym bohaterem, zazdrosnym mężem, gdyż jego postać wydaje się być na granicy obłędu. W miarę rozwoju akcji poznajemy prawdę i myślę, że wielu czytelnikom bliższa może wydać się postać Żony. Ale nie dajmy się zwieść grze pozorów.
Istotnym odrębnym bohaterem powieści jest pogoda. Akcja książki rozgrywa się na przestrzeni pięciu dni. Jest to pięć upalnych, wietrznych dni. Z dnia na dzień pogoda jest coraz gorsza, pojawiają się burze, wichury i deszcz. Pogoda ma wpływ na samopoczucie i w pewnym sensie jest odzwierciedleniem wewnętrznego stanu ducha głównego bohatera.
Powieść przypomina swym stylem „Zbrodnię i Kare” Dostojewskiego. Czytelnik towarzyszy bohaterowi, którego percepcja jest obciążona zazdrością i podejrzeniami. Z jednej strony obserwujemy obiektywny bieg wydarzeń, z drugiej poznajemy myśli i wewnętrzny świat bohatera, który stopniowo ulega obsesji. Samo zakończenie historii jest zaskakujące i dość cyniczne.

Studium patologicznej zazdrości czy analiza procesu zdrady małżeńskiej?
Czy mąż jest obsesyjnie zazdrosny o żonę czy to żona zdradza męża i świetnie się z tym maskuje?
Akcja niemalże całej książki toczy się między Mężem i rzekomym kochankiem-Chirurgiem. To oni są narratorami, ale osią łączącą jest żona-pacjentka. Dużo młodsza od swego męża, z niejasną przeszłością i...

Tak lektura mną wstrząsnęła. Może nie sama książka, a kontekst, w którym powstawała.
Zadziwia mnie dojrzałość 14-letniej dziewczynki, jej mądrość życiowa i świadomość siebie, swoich poglądów, postaw i zachowań. Sam dziennik jest niezwykły, gdyż na przestrzeni dwóch lat ukazuje przemianę z beztroskiego dziecka, w pełni dorosłą mentalnie osobę. Nieprzeciętnie inteligentną, szybko uczącą się, wrażliwą, emocjonalną (czasami egzaltowaną). Niby zwykła nastolatka wchodząca w burzliwy okres dojrzewania, a jednak w niezwykłej, ekstremalnej sytuacji. Myślę, że wielu z nas, czytelników, odnajduje w tej bohaterce siebie z przed lat, gdy problemy naszej kształtującej się osobowości przysłaniały nam cały świat. Pod tym względem Anne Frank nie różni się od współczesnych młodych dziewcząt. Zaskakuje natomiast jej dojrzałe i filozoficzne myślenie, które kształtuje się na przestrzeni dwóch lat, w czasie których wraz z rodziną i znajomymi ukrywają się przed Nazistami.
Przerażające i smutne jest zakończenie tej historii - ostatecznie ukrywający się Żydzi (8 osób) w oficynie w Amsterdamie, zostają zdemaskowani i wywiezieni do różnych obozów pracy, zagłady. Trudno pogodzić się z faktem, że tak wybitna, nieprzeciętna, wyjątkowa osoba po prostu przestała istnieć u progu swego życia. Tylko dlatego, że była Żydówką...? Niesprawiedliwe!
A nasuwająca się refleksja jest taka, że była to jedna spośród kilku milionów! Ile innych tak wspaniałych osób spotkały te tragiczne losy?

Tak lektura mną wstrząsnęła. Może nie sama książka, a kontekst, w którym powstawała.
Zadziwia mnie dojrzałość 14-letniej dziewczynki, jej mądrość życiowa i świadomość siebie, swoich poglądów, postaw i zachowań. Sam dziennik jest niezwykły, gdyż na przestrzeni dwóch lat ukazuje przemianę z beztroskiego dziecka, w pełni dorosłą mentalnie osobę. Nieprzeciętnie inteligentną,...

Z polską literaturą jest trochę tak jak z polskim kinem: dobra literatura (dobre kino) to literatura epatująca przygnębieniem, szarością, wielkim smutkiem, obrzydliwością, brutalnością, prozą życia, marginesem społecznym, pesymizmem i "rzeczywistym obrazem" polskiego społeczeństwa.
Sylwia Chutnik ma ciekawy styl pisania i wchodzenia w mentalność swoich bohaterów. "Dzidzia" to trafne spostrzeżenia na temat wsi i wiejskości jej mieszkańców, miasta, ostracyzmu społecznego, postrzegania niepełnosprawności jako choroby, którą można się zarazić, jako kary za grzechy poprzednich pokoleń.
Ta książka jest formą społecznego wyrzutu sumienia - a przynajmniej pretenduje.

Z polską literaturą jest trochę tak jak z polskim kinem: dobra literatura (dobre kino) to literatura epatująca przygnębieniem, szarością, wielkim smutkiem, obrzydliwością, brutalnością, prozą życia, marginesem społecznym, pesymizmem i "rzeczywistym obrazem" polskiego społeczeństwa.
Sylwia Chutnik ma ciekawy styl pisania i wchodzenia w mentalność swoich bohaterów. "Dzidzia"...

Szkoda czasu na takie książki; szkoda, że nie mogłam się powstrzymać przed jej przeczytaniem...
Bardzo prosta fabuła, przewidywalna akcja, historia analogiczna do tych przedstawionych w poprzednich książkach Browna, o rozwikłaniu tajemnic przez Robetra Langdona. Tyma razem jednak Autor przeszedł sam siebie.
Ja wiem, że te książki są dla niewymagających, prostych czytelników, ale bez przesady!
Forma książki jest wciągająca, ale rozwiązane na samym końcu zagadki są zbyt banalne i oczywiste. Główny wątek skupia się wokół amerykańskie loży masońskiej i tajemnic ukrytych na terenie Waszyngtonu oraz noetyki, opisanej jako nowej dziedziny naukowej (sic!). Zastanawiam się, jakie tajne bractwo, jego tajemnice i rytuały Dan Brown opisze w kolejnej swojej książce. Mam wrażenie, iż powoli wyczerpuje limit tajemnic i teorii spiskowych. Obstawiam kabałę ;)
Nie polecam tej książki, chyba, że ktoś ma ochotę na wciągającą powieść sensacyjną, do czytania na plaży.

Szkoda czasu na takie książki; szkoda, że nie mogłam się powstrzymać przed jej przeczytaniem...
Bardzo prosta fabuła, przewidywalna akcja, historia analogiczna do tych przedstawionych w poprzednich książkach Browna, o rozwikłaniu tajemnic przez Robetra Langdona. Tyma razem jednak Autor przeszedł sam siebie.
Ja wiem, że te książki są dla niewymagających, prostych...

Obowiązkowa lektura dla wszystkich zainteresowanych tematyką schizofrenii. Doskonale odkrywa trudność tej choroby, polegającą na niemożności dotarcia do pacjentów, niechęci chorych do otwarcia się na innych (psychiatrów, lekarzy, terapeutów) i zróżnicowaniu (każdy przypadek choroby jest autonomiczny).
Fabuła, opowiadająca o młodym psychiatrze, który w celu zrozumienia psychiki schizofreników decyduje się na wcielenie w rolę pacjenta, udawanie chorego psychicznie i zamknięcie w oddziale psychiatrycznym, jest tym bardziej wciągająca i zaskakująca, że historia ta wydarzyła się naprawdę. Wraz z bohaterem balansujemy na cienkiej linie pomiędzy światem normalnym i schizofrenicznym - a granica jest niemalże niezauważalna. Przedziwny zbieg okoliczności sprawi, że niepozorny eksperyment zacznie przeradzać się w prawdziwy dramat.
Sposób opisania choroby może przypominać analizę depresji, której podjęła się Sylwia Plath w "Szklanym Kloszu". Literacko książka doskonała.

Obowiązkowa lektura dla wszystkich zainteresowanych tematyką schizofrenii. Doskonale odkrywa trudność tej choroby, polegającą na niemożności dotarcia do pacjentów, niechęci chorych do otwarcia się na innych (psychiatrów, lekarzy, terapeutów) i zróżnicowaniu (każdy przypadek choroby jest autonomiczny).
Fabuła, opowiadająca o młodym psychiatrze, który w celu zrozumienia...

Historyczna powieść wielopłaszczyznowa, której główna fabuła skupia się niejako wokół procesów czarownic w XVII-wiecznym Massachusetts. Forma literacka przypomina dziennik, pamiętnik pisany przez dziewczynkę, córkę jednej z pierwszych osądzonych kobiet w procesie w miasteczku Salem.
Główny wątek powieści to relacje społeczno-kulturowe i przedstawienie mentalności małej społeczności Nowego Świata. Kontekst procesów czarownic jest prozaiczny; czarownice to kozły ofiarne, które przyczyniają się rzekomo do nieszczęść i chorób nawiedzających mieszkańców miasteczka i jego okolic. Oskarżone kobiety wyróżniają się, gdyż są zazwyczaj bardziej samodzielne, niezależne, odważne, elokwentne, zaradne. Mechanizm oskarżeń jest analogiczny do tego występującego w Średniowieczu.
Obok opisu samych procesów powieść prezentuje jeszcze dwie, wg mnie istotne płaszczyzny: szczegółowy opis życia, codzienności, pracy, przyrody, zwyczajów, co bezpośrednio odnosi się do historii codzienności oraz wątek relacji rodzinnych, emocjonalnej więzi i skomplikowanych, często skrywanych uczuć, które spajają rodzinę. Ten ostatni aspekt niesie ze sobą uniwersalne przesłanie wartości rodziny i świadomości, jak ważne są łączące ją więzy w obliczu zagrożenia.
Powieść tę zaliczam do książek, których czytanie przynosi przyjemność, ale równocześnie są źródłem wiedzy i pomagają w zrozumieniu prawdziwych wydarzeń.

Historyczna powieść wielopłaszczyznowa, której główna fabuła skupia się niejako wokół procesów czarownic w XVII-wiecznym Massachusetts. Forma literacka przypomina dziennik, pamiętnik pisany przez dziewczynkę, córkę jednej z pierwszych osądzonych kobiet w procesie w miasteczku Salem.
Główny wątek powieści to relacje społeczno-kulturowe i przedstawienie mentalności małej...

Historia uniwersalna. Tragiczne losy, które mogły wydarzyć się naprawdę. Niezwykle przejmująca, wzruszająca powieść.
Po pierwsze jest opowieścią o niespełnionej miłości, o losach kobiety, która straciła nadzieję, muzułmance, która została drugą żoną mężczyzny radykalnie konserwatywnego, stosującego przemoc fizyczną i psychiczną.
Po drugie jest to historia kobiety, która jest niekochana, samotna i żyje na marginesie społeczności, gdyż pochodzi z nieformalnego związku. Jest pierwszą żoną wyżej opisanego muzułmanina, kobietą doświadczona przeze życie, w które wlewa się nadzieja dzięki rodzącej się przyjaźni z druga żoną.
Po trzecie, akcja książki jest umiejscowiona w Afganistanie i opisuje historyczne wydarzenia począwszy od lat 70-tych, aż do współczesności.
Po czwarte wreszcie jest opisem społeczności afgańskiej, kultury i tradycji muzułmańskiej, fanatyzmu Talibów.
Wspaniale poprowadzona narracja. Książka ta wzbudziła we mnie emocje, których nie pamiętam od czasów nastoletnich. Jest niezwykle wzruszająca i autentyczna.

Historia uniwersalna. Tragiczne losy, które mogły wydarzyć się naprawdę. Niezwykle przejmująca, wzruszająca powieść.
Po pierwsze jest opowieścią o niespełnionej miłości, o losach kobiety, która straciła nadzieję, muzułmance, która została drugą żoną mężczyzny radykalnie konserwatywnego, stosującego przemoc fizyczną i psychiczną.
Po drugie jest to historia kobiety, która...

Jedna z najpiękniejszych książek o Japonii, jakie dotychczas przeczytałam. Piękna narracja, ciekawie narysowane wielowarstwowe postacie bohaterów, emocjonujące opisy wydarzeń historycznych (szczególnie bombardowanie Tokio w czasie II wojny światowej), pięknie zapisane wątki antropologiczno-kulturowe Japonii.
Dla mnie osobiście najciekawsze jest umieszczenie w całej tej historii dwóch elementów kultury japońskiej: starożytnej sztuki walki sumo oraz sztuki tworzenia masek tradycyjnego teatru no. Warto, zanim rozpocznie się czytanie powieści, zapoznać się z tematem sumo i teatrem no (w sensie historycznym i antropologicznym). Pozwoli to dużo lepiej zrozumieć bohaterów i ich psychologiczny portret.

Jedna z najpiękniejszych książek o Japonii, jakie dotychczas przeczytałam. Piękna narracja, ciekawie narysowane wielowarstwowe postacie bohaterów, emocjonujące opisy wydarzeń historycznych (szczególnie bombardowanie Tokio w czasie II wojny światowej), pięknie zapisane wątki antropologiczno-kulturowe Japonii.
Dla mnie osobiście najciekawsze jest umieszczenie w całej tej...

Historia jednej z żona Muhammada (Aisha - najmłodsza), która dzięki swej niezwykłej charyzmie, inteligencji, elokwencji, silnej osobowości miała realny wpływ na swego męża, a tym samym na tworzący się wówczas Islam (zasady, prawa i tradycję).
Książka jest napisana w pierwszej osobie - narratorem jest sama Aisha, dzięki czemu autorce udało się stworzyć fantastyczny portret psychologiczny tej historycznej postaci. Jest to zatem powieść feministyczna, bo opisuje kobietę niezwykłą; niezależną, odważną i wyrażającą swoje zdanie.
Z drugiej strony jest to równocześnie opis tworzenia się Islamu - religii, bodajże najbardziej patriarchalnej spośród współczesnych. Nie jest ona w książce tak fanatyczna i radykalna jak obecnie - kobiety wówczas cieszyły się większymi swobodami. Poznajemy mechanizmy zawierania małżeństw przez Proroka, jako kontraktów politycznych, pozwalających na ekspansję nowej religii. Autorka ukazuje również trywialność powstawania praw, tradycji i zasad rządzących do dziś Islamem (np. noszenie burki).
Kolejnym fascynującym wątkiem jest opis życia w społeczności islamskiej (umma); codzienne problemy, walka o pozycję i względy, wielkie namiętności, nienawiści, miłość, rodzące się przyjaźnie.
Warto podkreślić, iż autorka jest dziennikarką specjalizującą się w kulturach i krajach muzułmańskich, więc książkę można potraktować jako powieść historyczno - antropologiczną
Z wielką niecierpliwością czekam na kolejną część tej powieści.

Historia jednej z żona Muhammada (Aisha - najmłodsza), która dzięki swej niezwykłej charyzmie, inteligencji, elokwencji, silnej osobowości miała realny wpływ na swego męża, a tym samym na tworzący się wówczas Islam (zasady, prawa i tradycję).
Książka jest napisana w pierwszej osobie - narratorem jest sama Aisha, dzięki czemu autorce udało się stworzyć fantastyczny portret...

Bardzo dobra, wielowarstwowa powieść. Książka opisuje głęboką więź siostrzaną, analizuje z perspektywy antropologicznej mentalność i kulturę chińską, opisuje przedwojenny Szanghaj i jego klasowość, brutalność wojny, problem imigracji i dyskryminacji oraz stanowi portret psychologiczny osób doświadczonych tragicznie.
Jest to moja trzecia książka Lisy See (po "Płatek śniegu i sekretny wachlarz" oraz "Miłość Peonii") i muszę przyznać, że podziwiam warsztat tej pisarki, która przygotowanie każdej powieści traktuje jak pracę badawczo-naukową. Jest prawdziwym antropologiem, opisującym zaginioną kulturę Chin.

Bardzo dobra, wielowarstwowa powieść. Książka opisuje głęboką więź siostrzaną, analizuje z perspektywy antropologicznej mentalność i kulturę chińską, opisuje przedwojenny Szanghaj i jego klasowość, brutalność wojny, problem imigracji i dyskryminacji oraz stanowi portret psychologiczny osób doświadczonych tragicznie.
Jest to moja trzecia książka Lisy See (po "Płatek śniegu i...

Niezwykła książka, niezwykła biografia!
Jest to historia życia, które ukształtowały wydarzenia wojenne; biografia Romy Ligockiej, która pierwsze lata swego życia przeżyła w krakowskim gettcie, ukrywając się wraz z rodzicami. Była wówczas zbyt mała, aby zapamiętać to całościowo. W pierwszej części książki opisuje językiem dziecka (ciekawy zabieg literacki) emocje; strach, lęk, przerażenie, zdezorientowanie, pojedyncze obrazy zapisane w pamięci, fragmenty wspomnień.
Po tym niesamowitym wstępie następuje opowiadanie historii życia - dzieciństwa, młodości, dorastania, dorosłości. Zranionej psychiki, depresji, niestabilności emocjonalnej, uzależnienia od leków, nietrafnych decyzji, słabości psychicznej wynikających z okrutnych przeżyć wojennych, w których autorka uczestniczyła jako maleńka dziewczynka.
Książka jest zapisem niezwykłego życia, ale również analizą życia po traumatycznych przeżyciach wojennych. Odkryciem jak wojna wpływa na jednostkę, nawet wówczas, gdy nie uczestniczy w niej świadomie, czy bezpośrednio.
Obowiązkowa lektura dla wszystkich, których interesuje tematyka wojny i jej wpływu na społeczeństwo.

Niezwykła książka, niezwykła biografia!
Jest to historia życia, które ukształtowały wydarzenia wojenne; biografia Romy Ligockiej, która pierwsze lata swego życia przeżyła w krakowskim gettcie, ukrywając się wraz z rodzicami. Była wówczas zbyt mała, aby zapamiętać to całościowo. W pierwszej części książki opisuje językiem dziecka (ciekawy zabieg literacki) emocje; strach,...