Tytułowa Dzidzia to Karolinka córeczka Danuty Mutter. Dzidzia urodziła się z licznymi chorobami (wodogłowie, brak rąk i nóg, nie wykształcony narząd mowy, upośledzenie intelektualne). Dzidzia leży w łóżku i wymaga stałej opieki ze strony matki. Według Danuty Dzidzia jest karą boską za zbrodnię, którą jej babka popełniła podczas II wojny światowej. Dzidzia staje się pretekstem do refleksji na temat: macierzyństwa, sensu istnienia takich dzieci (aborcja, eutanazja),religii, państwa, małych społeczności lokalnych (tolerancja, osąd sąsiadów),historii Polski (powstanie warszawskie, przemiany po 1989). Tekst jest chwilami bardzo mocny, trudny i drażniący. Czytelnik musi przełamać swój opór, żeby zaakceptować język i styl autorki. W sumie jestem zadowolony z lektury.

Tytułowa Dzidzia to Karolinka córeczka Danuty Mutter. Dzidzia urodziła się z licznymi chorobami (wodogłowie, brak rąk i nóg, nie wykształcony narząd mowy, upośledzenie intelektualne). Dzidzia leży w łóżku i wymaga stałej opieki ze strony matki. Według Danuty Dzidzia jest karą boską za zbrodnię, którą jej babka popełniła podczas II wojny światowej. Dzidzia staje się...

Moja droga do tego tekstu wiodła przez fantastyczny spektakl „ III Furie „ Teatru Modrzejewskiej w Legnicy . Grany od kilkunastu lat, wielokrotnie nagradzany spektakl Marcina Libera oparty jest na dwóch tekstach : „ Dzidzi „ Sylwii Chutnik i „ Egzekutorze” Stefana Dąmbskiego.
Sylwia Chutnik tworzy w swojej prozie narrację świata kobiecego. Mężczyźni są nieobecni, piją, umierają, dokonują egzekucji. Generalnie pełnią role epizodyczne. Kobiecy świat nie jest wcale lepszy, to „ krąg posupłanej historii bez możliwości przerwania i zmiany zasady gry”. Wielkie wydarzenia historyczne są w tle, na pierwszym planie wioska, w której schronienia szukają uciekinierki z Warszawy po Powstaniu. Historia zatacza jednakże szerokie koło, nie ma zbrodni bez kary. Za grzechy babki denuncjatorki karę poniesie wnuczka Danuta. Niczym „ skrzywdzona i poniżona” bohaterka Dostojewskiego Danuta w rozpaczliwej próbie nadaremnie zawalczy o własną godność.
„ Dzidzia „ to także powieść o Polsce : pozornie katolickiej, nieopiekuńczej, gdzie traumy przenosi się z pokolenia na pokolenie. To kraj wrogi, bez solidarności międzyludzkiej, empatii, zrozumienia.
Sylwia Chutnik tworzy brawurową, literacką groteskę. To mocna proza, rozprawiająca się z mitami narodowymi.

Moja droga do tego tekstu wiodła przez fantastyczny spektakl „ III Furie „ Teatru Modrzejewskiej w Legnicy . Grany od kilkunastu lat, wielokrotnie nagradzany spektakl Marcina Libera oparty jest na dwóch tekstach : „ Dzidzi „ Sylwii Chutnik i „ Egzekutorze” Stefana Dąmbskiego.
Sylwia Chutnik tworzy w swojej prozie narrację świata kobiecego. Mężczyźni są nieobecni, piją,...

Mocna, mięsista i wymagająca proza, która wielu na pewno zbulwersuje, zniesmaczy, rozzłości. Sylwia Chutnik babrze się w „Dzidzi” w naszych narodowych mitach, zrzuca z piedestałów i szarga świętości. Wykorzystuje do tego celu formę groteski, a ta, jak wiadomo od czasów Gombrowicza, komfortowa dla czytelnika nie jest.
Całość przypomina zapis onirycznych wizji, doświadczeń z pogranicza jawy i snu, w których główną rolę gra niejaka Danuta, matka tytułowej Dzidzi, czyli Karolinki- upośledzonej w stopniu wysokim dziewczynki, która traktowana jest jako kara zesłana na matkę w zemście za czyn jej babki, która w czasie wojny wydała na śmierć dwie ukrywające się w jej stodole Żydówki. Pozostał po nich tylko zielony płaszcz, który jest widomym wyrzutem sumienia nieopuszczającym Danuty ani na chwilę. Historia wzięła odwet na tej rodzinie niczym w antycznej tragedii, gdzie bohaterowie naznaczeni byli Fatum, które prześladowało całe rody z pokolenia na pokolenie.
Autorka doskonale bawi się tropami i toposami kulturowymi- obrazem matki- Polki, udręczonej przez życie męczennicy, która uważa, że z racji swojego męczeństwa należy jej się współczucie i wszelka pomoc; obrazem powstańca warszawskiego, czyli małego chłopca, idącego na straceńczy bój wbrew rozsądkowi; sielankowego obrazu polskiej wsi, gdzie człowiek żyje blisko natury, ale i zbyt blisko sąsiada, który wszystko pamięta i niczego nie wybacza. A już majstersztykiem było nawiązanie do Mickiewiczowskich „Dziadów” w rozdziale zatytułowanym „Wielka Improwizacja”, gdzie Danuta, niczym Konrad, wypowiada swój bunt wobec świata.
Język tej powieści na początku mnie męczył. „Dzidzia” napisana jest bowiem w formie długiego monologu bohaterki, istnego słowotoku, nieco chaotycznego i przypominającego zapis języka mówionego. Kiedy się przyzwyczaiłam do tego sposobu opowiadania i złapałam odpowiedni rytm, miałam wrażenie, że zaczynam „myśleć Danutą”, przeżywać jej emocje, złość, zdumienie i bezsilność. Weszłam do głowy typowej Polki, żyjącej daleko od wielkich miast i przekonanej, że jej trudności życiowe są wyjątkowe i że to daje jej prawo do domagania się pomocy ze strony innych, państwa, instytucji.
Książka budząca kontrowersje i obnażająca nasze narodowe cechy. Wymaga namysłu i czasu, bo mimo niewielkiej objętości trzeba się przedzierać przez nasączone aluzjami zdania.
Ciekawe doświadczenie czytelnicze i duża satysfakcja.

Mocna, mięsista i wymagająca proza, która wielu na pewno zbulwersuje, zniesmaczy, rozzłości. Sylwia Chutnik babrze się w „Dzidzi” w naszych narodowych mitach, zrzuca z piedestałów i szarga świętości. Wykorzystuje do tego celu formę groteski, a ta, jak wiadomo od czasów Gombrowicza, komfortowa dla czytelnika nie jest.
Całość przypomina zapis onirycznych wizji, doświadczeń z...

To rudna lektura. Książka jest okrutna, bezwzględna i nie daje wiele nadziei. Choć obejmuje kilkadziesiąt lat, podczas których zdarzyły się takie rzeczy, ze ludzie powinni się czegoś nauczyć - tak się nie stało. Prawda, wieś pamięta i nie wybacza rodzinie Mutterów ich czynu, ale sama, kiedy nadarza się okazja robi to samo. Ze strachu, z próby odkupienia win, wreszcie - bo może, bo ofiara jest bezbronna...
To także książka o mentalności ludzkiej nastawionej na branie, branie, branie... Nikt tu nie zmienia swego życia na jakieś lepsze, ale ze złością, z nienawiścią do "lepszego" świata o tym marzy.
Podobał mi się niezwykły zmysł obserwacji autorki, jest spostrzegawczość, wrażliwość na szczegół, co pozwala budować niezwykle realistyczny świat wewnętrzny pewnej miejscowości i społeczności.
A przy tym wszystkim to jakby dalsza część "Pamiętnika z powstania warszawskiego", co jednakże wcale nie jest zarzutem. To się z nami porobiło, kiedy umilały strzały i zgasły miotacze ognia, kiedy odbudowano warszawę i wszyscy wrócili na swoje miejsca.

To rudna lektura. Książka jest okrutna, bezwzględna i nie daje wiele nadziei. Choć obejmuje kilkadziesiąt lat, podczas których zdarzyły się takie rzeczy, ze ludzie powinni się czegoś nauczyć - tak się nie stało. Prawda, wieś pamięta i nie wybacza rodzinie Mutterów ich czynu, ale sama, kiedy nadarza się okazja robi to samo. Ze strachu, z próby odkupienia win, wreszcie - bo...

4,5

4,5

Jeśli to groteska, to niestety zupełnie nieudana. Lubię autorkę za jej poglądy, ale literatura to chyba nie jest jej konik. Chyba lepiej odnajduje się w publicystyce. Sama popularność po prostu nie wystarczy do tego, żeby pisać książki.

Jeśli to groteska, to niestety zupełnie nieudana. Lubię autorkę za jej poglądy, ale literatura to chyba nie jest jej konik. Chyba lepiej odnajduje się w publicystyce. Sama popularność po prostu nie wystarczy do tego, żeby pisać książki.

"Dzidzia" to bardzo specyficzna pozycja. Groteska. Ja osobiście na groteskę muszę mieć humor. Ale tak jak wychowałam się na Masłowskiej, tak i groteskową Chutnik nie pogardzę. Tak książka jest taka, jaką ocenę jej wystawiłam - bardzo dobra. Ciekawa, ma wiele interesujących przemyśleń, wniosków, nawiązań, metafor. Czy będę ją dozgonnie pamiętać w szczegółach? Na pewno nie. Ale nie nudziłam się czytając ją i uważam, że był to dobrze spędzony czas. Polecam osobom, które nie boją się czarnego humoru i szukają odważnego, nietypowego, czasem nieco wulgarnego stylu.

"Dzidzia" to bardzo specyficzna pozycja. Groteska. Ja osobiście na groteskę muszę mieć humor. Ale tak jak wychowałam się na Masłowskiej, tak i groteskową Chutnik nie pogardzę. Tak książka jest taka, jaką ocenę jej wystawiłam - bardzo dobra. Ciekawa, ma wiele interesujących przemyśleń, wniosków, nawiązań, metafor. Czy będę ją dozgonnie pamiętać w szczegółach? Na pewno nie....

Próbowałam wysłuchać, ale każda minuta była jak krok w brudną kałużę,,,

Próbowałam wysłuchać, ale każda minuta była jak krok w brudną kałużę,,,

Och, jak ja kocham Chutnik. Ja w ogóle rzadko coś kocham, raczej lubię, więc to już jest coś, jak na mnie.
Doskonały styl, język, przemyślenia, jak czytam Chutnik to mam wrażenie, że to moje myśli zebrane i przedstawione w jak najlepszej formie, wulgarnej, namacalnej, inteligentnej i bardzo przemyślanej, żadne słowo i przecinek się tu nie marnuje, wszystko coś znaczy.
Czyta się wspaniale, nie wiem, czy wypada pisać, że lekko, bo tematyka w żaden sposób nielekka, ale mnie było przyjemnie podczas lektury. Pojawiało się moje ulubione pytanie w głowie, w ogóle o sens macierzyństwa to wiadomo, jak to zawsze u mnie, ale też o sens życia i poświęcania życia jednostkom wybitnie niepełnosprawnym, praktycznie niefunkcjonującym.
Doskonale oddana frustracja pomieszana z całkowitym oddaniem i zaakceptowaniem swojego losu. Z jednej strony pretensje i "mnie się należy", a z drugiej poczucie własnej niższości i zajęcie odpowiedniego miejsca w szeregu. Chutnik w wysublimowany sposób pozostawia nas bez odpowiedzi, musimy sami sobie odpowiedzieć na pytanie po czyjej stronie stoimy. Ja nie mam wątpliwości, a Ty?

Och, jak ja kocham Chutnik. Ja w ogóle rzadko coś kocham, raczej lubię, więc to już jest coś, jak na mnie.
Doskonały styl, język, przemyślenia, jak czytam Chutnik to mam wrażenie, że to moje myśli zebrane i przedstawione w jak najlepszej formie, wulgarnej, namacalnej, inteligentnej i bardzo przemyślanej, żadne słowo i przecinek się tu nie marnuje, wszystko coś znaczy.
Czyta...

Książka przedstawia niezwykle osobliwą historię, która właściwie nie jest niemożliwa. Oczywiście nie chodzi mi o realne powiązanie kary Dzidzi z winą jej babki, a opinie społeczne, że tak właśnie może być. Tworzy to specyficzną atmosferę wokół dwóch głównych postaci - matki i córki.
Język książki jest bardzo specyficzny i kojarzy się ze słowotokiem oraz luźno powiązanym ciągiem myśli. Tym niemniej nie przeszkadza mi jakoś specjalnie, a momentami prowadzi do ciekawych spostrzeżeń. I tu mogę przejść do największej zalety tej książki moim zdaniem. Poza zaprezentowaniem trudnej historii i relacji między czasami wojennymi oraz obecnymi, tym co najbardziej mi się podobało były obserwacje na temat realiów panujących w określonych środowiskach. Mamy tu relacje między wsią i miastem, relacje między przeszłością a teraźniejszością, sytuację kobiet w Polsce, samotnych matek, dzieci niepełnosprawnych itd. To sporo trafnych spostrzeżeń na temat polskich realiów i polskiej mentalności.

Książka przedstawia niezwykle osobliwą historię, która właściwie nie jest niemożliwa. Oczywiście nie chodzi mi o realne powiązanie kary Dzidzi z winą jej babki, a opinie społeczne, że tak właśnie może być. Tworzy to specyficzną atmosferę wokół dwóch głównych postaci - matki i córki.
Język książki jest bardzo specyficzny i kojarzy się ze słowotokiem oraz luźno powiązanym...