Nostalgiczna i wyciszająca czytelnika. Zbyt spokojne by mnie porwało, ale doceniam warsztat.

Nostalgiczna i wyciszająca czytelnika. Zbyt spokojne by mnie porwało, ale doceniam warsztat.

Pierwsze spotkanie z Panem Kazuo Ishiguro, które uważam za udane. Bardzo przyjemnie i spokojnie czytało mi się tą powieść. Książka przedstawia historię emerytowanego malarza Masuji Ono, który w czasach wojennych był cenionym artystą. Jego pracę były nacechowane politycznie, co niestety nie zestarzało się zbyt dobrze. Wraz z końcem wojny i późniejszymi zmianami politycznymi w Japonii, główny bohater musi zmierzyć się z przeszłością i dokonać rozrachunku.

Pierwsze spotkanie z Panem Kazuo Ishiguro, które uważam za udane. Bardzo przyjemnie i spokojnie czytało mi się tą powieść. Książka przedstawia historię emerytowanego malarza Masuji Ono, który w czasach wojennych był cenionym artystą. Jego pracę były nacechowane politycznie, co niestety nie zestarzało się zbyt dobrze. Wraz z końcem wojny i późniejszymi zmianami politycznymi...

Klimat powieści pelen spokoju, eteryczny wciąga czytelnika i skłania do rozmyślań. Przy okazji codziennych zajęć domowych emerytowany artysta malarz, który w latach swojej świetności był znacząca postacią w życiu publicznym, wspomina zdarzenia ze swojej przeszlosci i dokonuje rozrachunku z nią. W bardzo mocno sformalizowanym społeczeństwie japońskim, gdzie istnieje wyraźny próg czynów i słów, których nie wolno przekraczać w relacjach z ludźmi, tylko myśli niewypowiadane są wolne, ale też nie do końca, bo stale dyscyplinowane przez narzucone schematy kulturowe i obyczajowe. Pan Ono intensywnie myśli o swoich wypowiedzianych kiedyś słowach i zrealizowanych czynach, ich wpływie na życiorysy innych ludzi. Dochodzi do świadomości, że to, z czego był przez lata dumny, niekoniecznie przysparza mu chwały w kontekście historycznym. Potrafi się z tym pogodzić, bo jest przekonany, że każdy czas ma swych bohaterów i swoje ofiary. Wybicie się ponad przeciętność jest miarą życiowego sukcesu. Jemu w zyciu to się właśnie udało. Polecam.

Klimat powieści pelen spokoju, eteryczny wciąga czytelnika i skłania do rozmyślań. Przy okazji codziennych zajęć domowych emerytowany artysta malarz, który w latach swojej świetności był znacząca postacią w życiu publicznym, wspomina zdarzenia ze swojej przeszlosci i dokonuje rozrachunku z nią. W bardzo mocno sformalizowanym społeczeństwie japońskim, gdzie istnieje wyraźny...

Nudna, niewciągająca historia starszego mężczyzny, który był niegdyś szanowanym malarzem i nauczycielem. Fabuła oparta na jego wspomnieniach i przytaczaniu rozmów, których sam dobrze nie pamięta. Bardzo słabo zarysowany obraz Japonii, oparty głównie na barze, do którego ów malarz uczęszczał ze swoimi uczniami. Wyjaśnienie tytułu pojawia się pod sam koniec książki, wcześniej mało dowiadujemy się o jego twórczości i stylu. Bardzo mnie ta historia zmęczyła, nie polecam.

Nudna, niewciągająca historia starszego mężczyzny, który był niegdyś szanowanym malarzem i nauczycielem. Fabuła oparta na jego wspomnieniach i przytaczaniu rozmów, których sam dobrze nie pamięta. Bardzo słabo zarysowany obraz Japonii, oparty głównie na barze, do którego ów malarz uczęszczał ze swoimi uczniami. Wyjaśnienie tytułu pojawia się pod sam koniec książki, wcześniej...

Ok opiszmy:
-Każdy rozdział stanowi, niemal niekończące się zdanie wielokrotnie złożone.
-W każdym momencie może dojść do wielostronnicowego opisu krajobrazu, który następnie przechodzi do dygresji na temat wydarzeń z przeszłości miasta, bądź głównego bohatera
- główny konflikt zamyka się w 3/4 książki
Niemniej ciężko mi to wszystko uznać za wady. Wierzę w głównego bohatera: zadufanego w sobie artystę, lekkiego hipokrytę który lekką ręką przeszedł życie, jednocześnie nie odnosząc żadnych istotnych strat do wieku starczego.
Jednocześnie jest to postać sympatyczna, pomimo tych wad starająca się dbać o innych ( poświęcenie na miage) i biorąc pod uwagę zaprezentowany życiorys jego zachowanie jest w pełni uzasadnione.
Polecam, choć nie nachalnie, przeczytać ;).

Ok opiszmy:
-Każdy rozdział stanowi, niemal niekończące się zdanie wielokrotnie złożone.
-W każdym momencie może dojść do wielostronnicowego opisu krajobrazu, który następnie przechodzi do dygresji na temat wydarzeń z przeszłości miasta, bądź głównego bohatera
- główny konflikt zamyka się w 3/4 książki
Niemniej ciężko mi to wszystko uznać za wady. Wierzę w głównego...

Trochę ciężka, nudnawa, może dlatego, że nie z tego kręgu kulturowego. Taka do wyciszenia i zadumy. Noblista.

Trochę ciężka, nudnawa, może dlatego, że nie z tego kręgu kulturowego. Taka do wyciszenia i zadumy. Noblista.

"Zachwycająca pięknem języka..." - przeczytałam w opisie. Kolejna lekcja, żeby nie robić sobie oczekiwań i nie oceniać po okładce - nawet jeśli to tył okładki z paroma zdaniami od wydawcy.
Szczerze, nie widzę w tym języku jakiegoś szczególnego piękna. Czy może to piękno się zatraciło w tłumaczeniu? (Zawsze jak jest coś nie tak to zwalam na tłumacza :p)
W każdym razie oceniając język powieści w polskim przekładzie - owszem, dobry, literacki, chwilami nawet ładne opisy otoczenia - ale bez porównania np. z Olgą Tokarczuk czy Hermannem Hesse (tak, paradoksalnie właśnie porównałam :p). Jest dość prosty, zwyczajny, łatwy w odbiorze.
Ale teraz o pozytywnych rzeczach, które zwróciły moją uwagę:

Jakoś w połowie książki jest scena (bez spojlerów),w której bohater pokazuje swój stosunek do własnej przeszłości. Od tej sceny naprawdę zaczęłam czuć do niego szacunek i sympatię. To chyba była najładniejsza rzecz w tej książce - przedstawienie takiego połączenia pokory z zachowaniem własnej godności.

Poza tym zawsze bardzo podobają mi się w powieściach różne wariacje jednego wątku - tutaj relacja bohatera z mistrzem Mori jest w pewnym momencie wariacją na temat jego relacji z ojcem.

Ciekawe jest też, że Ono bardzo chciał myśleć o sobie jako o człowieku, który dokonał czegoś wielkiego - nawet, jeśli ta wielka rzecz miałaby być mocno negatywna. Chciał czuć się kimś wpływowym, choćby to był zły wpływ. Jakby istniała jakaś zasada w rodzaju "lepiej wpływać na świat negatywnie, niż nie mieć żadnego wpływu". Bardzo silna bywa potrzeba umacniania swojego ego ;) To pragnienie wielkości (nawet wiążącej się z porażką, ale przynajmniej z porażką na wielką skalę) odzwierciedla się też w jego podziwie dla Akiry Sugimury.

Bardzo lubię u Kazuo Ishiguro to, że pisze on swoją prozę tak, jakby tylko stawiał kropki na płótnie, pozostawiając ich połączenie czytelnikowi. Każdy musi sam znaleźć odpowiednie kropki i na ich podstawie namalować własną interpretację.
Jest to ciekawa zabawa, jak się udaje, to może być całkiem satysfakcjonująca ;)

No i zakończenie jest dobre. I wartościowe, bo pomagające lepiej rozumieć ludzi. A potem jeszcze autor powtarza pewien (nie chcę spojlerować i psuć zabawy) użyty wcześniej element, ale w odmienionej wersji - znowu wariacja. I subtelne zwrócenie uwagi na przewrotność historii. Chciałam dać 6/10, ale że względu na zakończenie daję więcej ;)

"Zachwycająca pięknem języka..." - przeczytałam w opisie. Kolejna lekcja, żeby nie robić sobie oczekiwań i nie oceniać po okładce - nawet jeśli to tył okładki z paroma zdaniami od wydawcy.
Szczerze, nie widzę w tym języku jakiegoś szczególnego piękna. Czy może to piękno się zatraciło w tłumaczeniu? (Zawsze jak jest coś nie tak to zwalam na tłumacza :p)
W każdym razie...

Mam wrażenie, że ma za niską opinię, jak na tak dobrze napisaną książkę. Nie mówię, że jest wybitna, ale mam poczucie, że nie do końca jestem w stanie ją docenić - zbyt zielona jestem w kulturę oraz historię Japonii, tak więc niektóre rzeczy wydały mi się dziwne, zaś innym zabrakło jakiegoś wiedzowego kontekstu z mojej strony. Książkę będę jednak wspominała pozytywnie, szczególnie te kilka fragmentów, które skłoniły mnie do rozmyślań.

Mam wrażenie, że ma za niską opinię, jak na tak dobrze napisaną książkę. Nie mówię, że jest wybitna, ale mam poczucie, że nie do końca jestem w stanie ją docenić - zbyt zielona jestem w kulturę oraz historię Japonii, tak więc niektóre rzeczy wydały mi się dziwne, zaś innym zabrakło jakiegoś wiedzowego kontekstu z mojej strony. Książkę będę jednak wspominała pozytywnie,...

Moja pierwsza książka autora Kazuo Ishiguro i wiem już, że nie ostatnia. Książka jest napisana jest tak ,że przeżywałam rozterki głównego bohatera razem z nim, czytając opisy miejsc w których przebywał Masuji Ono widziałam je oczami wyobraźni. Książka świetna, jedna z lepszych - idzie do działu ulubione.

Moja pierwsza książka autora Kazuo Ishiguro i wiem już, że nie ostatnia. Książka jest napisana jest tak ,że przeżywałam rozterki głównego bohatera razem z nim, czytając opisy miejsc w których przebywał Masuji Ono widziałam je oczami wyobraźni. Książka świetna, jedna z lepszych - idzie do działu ulubione.

#wyzwanieabecadlozpiecaspadlo
Jakże odmienny jest "Malarz świata ułudy" od dwóch innych przeczytanych przeze mnie książek Kazuo Ishiguro ("Nie opuszczaj mnie" oraz "Klara i słońce")!
Mamy tu emerytowanego malarza, Japonię tuz po II wojnie światowej i niespieszny strumień myśli Masuji Ono. Ów strumień wiedzie nas meandrami życia Masuji, życia po wojnie, zycia przed wojną. Jest to też forma rozrachunku Ono-San z własną przeszłością. Specyficzna, japońska forma.
"Malarz świata ułudy" pokazuje nam jak złudne jest postrzeganie samego siebie, jak złudne jest życie zgodnie z przekonaniami i jak złudna jest wiara, wiara w co? co jest prawdą w świecie, w którym wszystko zostało przewartościowane i wywrócone do góry nogami???

#wyzwanieabecadlozpiecaspadlo
Jakże odmienny jest "Malarz świata ułudy" od dwóch innych przeczytanych przeze mnie książek Kazuo Ishiguro ("Nie opuszczaj mnie" oraz "Klara i słońce")!
Mamy tu emerytowanego malarza, Japonię tuz po II wojnie światowej i niespieszny strumień myśli Masuji Ono. Ów strumień wiedzie nas meandrami życia Masuji, życia po wojnie, zycia przed wojną....