Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię Camillerego, zwłaszcza teraz poprawia mi nastrój. To jednak najsłabsza z jego książek, jakie do tej pory przeczytałam. Po pierwsze, gdzieś od połowy można się domyślić, kto stoi za porwaniem pięknej Susanny. Ostatnie trzydzieści stron to już bolesne przeciąganie struny, bolesne, bo z zadziornego bystrzaka Montalbano zrobił autor pijane dziecko we mgle. A drugi poważny minus, to ciągła obecność wiecznej narzeczonej komisarza, sekutnicy Livii. Pretensje, kłótnie, fochy na przemian z godzeniem, a to wszystko na pstryk, bo nie wiadomo, co za chwilę w tę kobietę wstąpi. Na domiar złego, nie dosala potraw;) Jak ja cię rozumiem, Adelino!
Mimo tej wpadki, cieszę się, że przede mną jeszcze kilku „Montalbanów”.

Lubię Camillerego, zwłaszcza teraz poprawia mi nastrój. To jednak najsłabsza z jego książek, jakie do tej pory przeczytałam. Po pierwsze, gdzieś od połowy można się domyślić, kto stoi za porwaniem pięknej Susanny. Ostatnie trzydzieści stron to już bolesne przeciąganie struny, bolesne, bo z zadziornego bystrzaka Montalbano zrobił autor pijane dziecko we mgle. A drugi poważny...