Na pewno lepsze od Gniazda Żmij, czuć trochę Sycylią, ale nie zaliczyłbym lektury do szczególnie rozwijającej ani frajdotwórczej.

Na pewno lepsze od Gniazda Żmij, czuć trochę Sycylią, ale nie zaliczyłbym lektury do szczególnie rozwijającej ani frajdotwórczej.

Uwielbiam komisarza Montalbano, a w interpretacji Marcina Steca jest świetny

Uwielbiam komisarza Montalbano, a w interpretacji Marcina Steca jest świetny

Słabiej niż w "Kształcie wody" ale i tak fajnie. Camilleri trochę za bardzo zagmatwał, za dużo napakował wątków - taka Bonda to zrobiłaby z tego przynajmniej trylogię. W każdym razie Salvo Montalbano z miejsca stał się moim drugim ulubionym książkowym detektywem (zaraz za Marlowem). Dobra, dojrzała powieść.

Słabiej niż w "Kształcie wody" ale i tak fajnie. Camilleri trochę za bardzo zagmatwał, za dużo napakował wątków - taka Bonda to zrobiłaby z tego przynajmniej trylogię. W każdym razie Salvo Montalbano z miejsca stał się moim drugim ulubionym książkowym detektywem (zaraz za Marlowem). Dobra, dojrzała powieść.

„Kształt wody” Andrei Camilleriego nie zachwycił mnie jakoś szczególnie mocno ale dał nadzieję na dobrą serię kryminalną, zatem dałem autorowi jeszcze jedną szansę i to była dobra decyzja. Bowiem „Pies z terakoty” czyli drugi tom cyklu o komisarzu Montalbano był dużo lepszy i ciekawszy.

Przede wszystkim była to dużo bardziej rozbudowana i lepiej skonstruowana część. O ile w „Kształcie wody” intryga była ciekawa ale jej przedstawienie trochę mniej, tak w „Psie z terakoty” warsztatowo i stylistycznie było dużo lepiej. Sama intryga również bardzo ciekawa, przede wszystkim to jak Camilleri wyszedł gładko i płynnie z jednej afery kryminalnej (tej, która wydawała się być osią powieści) do drugiej (która to osią prawdziwą była).

Po drugie – styl autora. Szybka akcja, szybkie tempo, buzujące napięcie, taki trochę „rwany” tekst. Fabuła prowadzona z prędkością ścigających się samochodów a mimo to czytelnik bez problemu nadąża za bohaterami i za fabułą. Do tego świetnie wykreowane postaci, dużo lepiej dopracowane i rozwinięte niż w poprzednim tomie, z głównym bohaterem na czele. I chociaż komisarz Montalbano wydaje się chwilami bezczelnym, aroganckim gnojkiem to nie sposób go nie lubić i mu nie kibicować. Świetny bohater, z krwi i kości, za którym czytelnik chce podążać i któremu wierzy.

Po trzecie – poczucie humoru. Trochę takie zjadliwe, bezczelne i czarne ale niesamowicie inteligentne, pełne jakże celnych ripost i zabawnych gierek słownych. Takie lubię najbardziej.

Camilleri się rozkręcił co mnie bardzo cieszy. Ale też podejrzewam, że najlepsze jeszcze przede mną. Skoro między pierwszym tomem a drugim był aż taki progres, to wróży to dobrze całej serii. Autor zaostrzył mi apetyt na swoje powieści lepiej niż Adelina komisarzowi Montalbanowi swoimi potrawami. Kto czytał, ten wie o co chodzi 😉

„Kształt wody” Andrei Camilleriego nie zachwycił mnie jakoś szczególnie mocno ale dał nadzieję na dobrą serię kryminalną, zatem dałem autorowi jeszcze jedną szansę i to była dobra decyzja. Bowiem „Pies z terakoty” czyli drugi tom cyklu o komisarzu Montalbano był dużo lepszy i ciekawszy.

Przede wszystkim była to dużo bardziej rozbudowana i lepiej skonstruowana część. O ile...

Kolejna, świetna pozycja Anrei Camilleriego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego fantastycznym zespołem. Świetna akcja z kryminalnym wątkiem sprzed 50 lat...

Kolejna, świetna pozycja Anrei Camilleriego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego fantastycznym zespołem. Świetna akcja z kryminalnym wątkiem sprzed 50 lat...

Dosyć rzadko czytam kryminały (chyba, że skandynawskie),ale Camillieri to coś więcej niż kryminał. To ironicznie napisana obyczajówka z wątkiem kryminalnym, skrząca się błyskotliwością i fantastycznym poczuciem humoru.
Komisarz Montalbano jest niepowtarzalną postacią i cieszę się, że ta seria powstała.

Zastanawiam się, jak ma się tłumaczenie na j.polski (czytałam w oryginale) zarówno tego żartobliwego stylu, jak i dialektu sycylijskiego. Mam nadzieję, że niewiele traci, bo szkoda by było niepomiernie!

Dosyć rzadko czytam kryminały (chyba, że skandynawskie),ale Camillieri to coś więcej niż kryminał. To ironicznie napisana obyczajówka z wątkiem kryminalnym, skrząca się błyskotliwością i fantastycznym poczuciem humoru.
Komisarz Montalbano jest niepowtarzalną postacią i cieszę się, że ta seria powstała.

Zastanawiam się, jak ma się tłumaczenie na j.polski (czytałam w...

W powieści przeplatają się dwie sprawy kryminalne: podstawowe dotyczące przeszłości zaczynające się gdzieś koło 130 strony oraz uzupełniające, bieżące kończące się koło strony 180. Wszystko okraszone życiem komisarza M.

Zdecydowanie pozycja na weekend. Czytając od razu znacznie łatwiej przebrnąć przez niespecjalnie udany wstęp jednocześnie nie tracąc z pamięci licznych niuansów i drobiazgów.

Sprawy kryminalnych całkiem niezłe choć niejednokrotnie dziwne zbiegi okoliczności pomagające komisarzowi wydają się mało prawdopodobne.

Mało scen akcji. I dobrze bo są dość słabe a równocześnie sprawiają wrażenie niepotrzebnych.

Życie komisarza raczej mało zajmujące, skomplikowane i trochę sztuczne. Ale przynajmniej nie jest pijakiem z rozbitym małżeństwem.

Postaci i wątków drugoplanowych brak.

W powieści przeplatają się dwie sprawy kryminalne: podstawowe dotyczące przeszłości zaczynające się gdzieś koło 130 strony oraz uzupełniające, bieżące kończące się koło strony 180. Wszystko okraszone życiem komisarza M.

Zdecydowanie pozycja na weekend. Czytając od razu znacznie łatwiej przebrnąć przez niespecjalnie udany wstęp jednocześnie nie tracąc z pamięci licznych...

Fabuła "Psa z terakoty" została poprowadzona świetnie, dzięki czemu trzyma w napięciu aż do samego końca.

Prawdziwe przestępstwo schodzi na plan drugi, bo jest zarówno dla czytelnika, jak i dla komisarza Montalbano mniej fascynujące, niż zbrodnia sprzed 50 lat. Żeby ją wyjaśnić, komisarz będzie musiał odbyć intelektualną podróż przez stulecia kultur, które ukształtowały dzisiejszą Sycylię.

Dzieło Camilleriego to kryminał adresowany do ludzi ciekawych świata, bo pełen jest odniesień do literatury i szeroko pojętej sztuki.

Razi mnie natomiast - typowa dla lat 90. - mizoginia i lekkomyślne podejście do seksualności. Przedstawionym w korzystnym świetle bohaterem jest alfons prowadzący burdel pod otwartym niebem. Nie wątpię, że istnieją kobiety, które z własnej woli wybrały zawód prostytutki, ale pewien jestem, że żadna z nich nie stoi pod chmurką. W dzisiejszych czasach Camilleri dostałby za to po głowie. I słusznie.

Ponadto raziły mnie ciągłe przypomnienia o tym, co działo się w części pierwszej. Czułem się przez traktowany przez autora jako osoba niezdolna zapamiętać krótkiej zresztą fabuły.

Fabuła "Psa z terakoty" została poprowadzona świetnie, dzięki czemu trzyma w napięciu aż do samego końca.

Prawdziwe przestępstwo schodzi na plan drugi, bo jest zarówno dla czytelnika, jak i dla komisarza Montalbano mniej fascynujące, niż zbrodnia sprzed 50 lat. Żeby ją wyjaśnić, komisarz będzie musiał odbyć intelektualną podróż przez stulecia kultur, które ukształtowały...

Pierwsze spotkanie z komisarzem Montalbano wypadło całkiem ciekawie. Chociaż początkowo przychylałam się do stwierdzenia, że to nie mój styl i nic z tego nie będzie to jednak w końcu wciągnęło. Przyznam, że to kryminał z charakterem w dość oryginalnej konwencji, ale przez to ma to coś, co go odróżnia od innych.

Pierwsze spotkanie z komisarzem Montalbano wypadło całkiem ciekawie. Chociaż początkowo przychylałam się do stwierdzenia, że to nie mój styl i nic z tego nie będzie to jednak w końcu wciągnęło. Przyznam, że to kryminał z charakterem w dość oryginalnej konwencji, ale przez to ma to coś, co go odróżnia od innych.

Lubię komisarza Montalbano. Człowiek z krwi i kości. ma swoje przywary i skrzywienie zawodowe, ale to bardzo realistyczna postać.

Lubię komisarza Montalbano. Człowiek z krwi i kości. ma swoje przywary i skrzywienie zawodowe, ale to bardzo realistyczna postać.