Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„(…) parę dukatów wystarczy, by głuchy zaczął słyszeć, a ślepy widzieć.”

Z książki wyłania się postać Rodriga Borgii – ojca, kochanka, mordercy, spiskowca a przede wszystkim nieomylnego namiestnika Chrystusa na ziemi – papieża.

Człowiek ten bezgranicznie kochał swoje dzieci: Cezara, Juana, Lukrecję i Joffre. To, że je miał nie powodowało szczególnego oburzenia ludzi, w tym mojego, gdyż na porządku dziennym w tamtych czasach było, iż duchowni spotykali się, żyli i obcowali z kurtyzanami, przy ogólnej aprobacie społeczeństwa.

Swym dzieciom starał się zapewnić świetlaną przyszłość. By to uczynić musiał skupić na sobie całą władzę, podporządkować swojej woli wszystko i wszystkich, co doprowadziło go do zaprzedania duszy diabłu. Uważał, że robi dobrze, że to Bóg go prowadzi i wszystko zostanie mu wybaczone, gdyż działa w imię miłości.

Nie można winić jego dzieci za to, że po części stały się takie jak on. Nie widziały nic złego w zabijaniu, spiskowaniu czy uprawianiu seksu ze sobą, gdyż wierzyły w nieomylność swojego ojca i wpajane im od dzieciństwa prawdy życiowe.

„Przykazanie „Nie zabijaj” oznacza, że grzechem staje się dopiero zabijanie bez szlachetnej, moralnie uzasadnionej przyczyny. (…)”

Książka świetna, postacie dobrze wykreowane a życiowe wybory głównych bohaterów wprawiały w osłupienie.

Polecam…

„(…) parę dukatów wystarczy, by głuchy zaczął słyszeć, a ślepy widzieć.”

Z książki wyłania się postać Rodriga Borgii – ojca, kochanka, mordercy, spiskowca a przede wszystkim nieomylnego namiestnika Chrystusa na ziemi – papieża.

Człowiek ten bezgranicznie kochał swoje dzieci: Cezara, Juana, Lukrecję i Joffre. To, że je miał nie powodowało szczególnego oburzenia ludzi, w...

„Przeznaczenie zawsze daje ci dwie drogi- tę, którą powinieneś pójść i tę, którą idziesz.”

To chyba najlepszy cytat obrazujący życie głównego bohatera – Linbaby.

Życie dało mu ostro popalić. Stracił rodzinę i uzależnił się od heroiny, która zmusiła go do popełniania przestępstw, przez co trafił do australijskiego więzienia o zaostrzonym rygorze.

Ucieka do Bombaju i tu dopiero rozpoczyna się jego prawdziwa walka o przetrwanie.

Czytając tę pozycję miałem nieodparte wrażenie, iż jest to hinduska wersja „Ojca Chrzestnego” M. Puzo (coś na zasadzie Hollywood i Bollywood). Oprócz barwnych opisów zwyczajów panujących w Bombaju, ludzi – tych ze slumsów i wyższych sfer, mamy też ukazaną strukturę mafijną, w którą angażuje się główny bohater.

Można by rzec, że Lin nie kocha i nie szanuje życia ale to życie daje mu kolejne szanse przetrwania i utrzymuje go na powierzchni.

Jest to człowiek bardzo uparty w dążeniu do wolności oraz posiadający niezwykłą siłę psychiczną i fizyczną, która pozwala mu przetrwać uzależnienia, tortury i niewyobrażalny ból zadawany przez strażników więziennych czy policjantów. Posiada także intuicję, która nie raz wybawiła go z problemów lub nie pozwalała mu się w nie wpędzić.

Człowiek ten potrafił się odnaleźć w każdej sytuacji. Nauczył się władać trzema językami i zawsze był skory do pomocy, nawet jako lekarz w slumsach czy dżihadysta w Afganistanie.

Starał się w ludziach szukać dobra, bezbłędnie rozpoznając komu można zaufać.

W książce znajdziemy wiele myśli filozoficznych bohatera nad swoim dawnym życiem. Przede wszystkim ukazuje on swoją wewnętrzną przemianę, trafnie opisując uczucia, które w końcu zaczął rozumieć i inaczej postrzegać.

Największym jego wrogiem jak i przyjacielem stał się Kadirbaj (bombajski Ojciec Chrzestny), dzięki któremu Lin stał się jednym z ważniejszych ludzi w Bombaju. Człowiek, który wyciągnął go ze slumsów i nauczył warsztatu przestępczego, zrobił z niego marionetkę dla realizacji własnych celów.

Książka to może nie czytelniczy Święty Gral lecz na pewno zasługuje na uwagę.

„Przeznaczenie zawsze daje ci dwie drogi- tę, którą powinieneś pójść i tę, którą idziesz.”

To chyba najlepszy cytat obrazujący życie głównego bohatera – Linbaby.

Życie dało mu ostro popalić. Stracił rodzinę i uzależnił się od heroiny, która zmusiła go do popełniania przestępstw, przez co trafił do australijskiego więzienia o zaostrzonym rygorze.

Ucieka do Bombaju i tu...

"Powołanie musi być pielęgnowane przez dobro. W zakonie tego nie było."

Książka opowiada historie 6 sióstr, które na różnym etapie swojej posługi w klasztorze musiały z niej zrezygnować lub zostały z niego wydalone.

Każda historia opowiada o innej patologi panującej za klasztornymi murami, m. in.: seks, mobbing, bezwzględne ślepe posłuszeństwo czy molestowanie.

Dziewczyny idące do zakonu chcą być bliżej Boga, m.in. nie tylko poprzez modlitwę lecz również czyny, jak pomoc bliźniemu.

Niestety już na samym początku, w okresie nowicjatu napotykają się z koniecznością bezwzględnego posłuszeństwa wobec Matki Przełożonej, bez zgody której nie mogą choćby zjeść, przeczytać książki czy pojechać na pogrzeb własnej matki. Są oderwane od kontaktu z bliskimi a za byle głupstwo, choćby zbicie szklanki muszą się spowiadać i prosić o pokutę.

Zbiór archaicznych reguł i nakazów całkowicie zabija powołanie w każdej z tych dziewczyn. Chęć działania zamienia się na przymus do modlitwy, klepanie regułek, ciągłe sprzątanie i obsługiwanie księży.

Najlepiej obrazuje to także ten cytat:

"Dla niektórych księży zakonnice są tylko służącymi. Traktują je gorzej, bo są kobietami i do tego nie realizują się nawet w podstawowej roli, w której Kościół widzi kobiety: nie rodzą dzieci."

"Powołanie musi być pielęgnowane przez dobro. W zakonie tego nie było."

Książka opowiada historie 6 sióstr, które na różnym etapie swojej posługi w klasztorze musiały z niej zrezygnować lub zostały z niego wydalone.

Każda historia opowiada o innej patologi panującej za klasztornymi murami, m. in.: seks, mobbing, bezwzględne ślepe posłuszeństwo czy...