Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ewidentnie mam słabość do prozy Yuko Tsushimy. Jest to druga po zbiorku „Jestem, tęsknię, mówię” książka tej autorki wydana przez PIW. Urzekł mnie oniryczny (jakże zużyte słowo!), szczery i bezpretensjonalny styl, w jakim opowiada o ludziach i miejscach. Czekam na więcej!

Ewidentnie mam słabość do prozy Yuko Tsushimy. Jest to druga po zbiorku „Jestem, tęsknię, mówię” książka tej autorki wydana przez PIW. Urzekł mnie oniryczny (jakże zużyte słowo!), szczery i bezpretensjonalny styl, w jakim opowiada o ludziach i miejscach. Czekam na więcej!

Książka króciutka, ale treściwa, intensywna, ale nie tak przerażająca, jak niektórzy twierdzą. O niewyrażalności traumy, zasadniczej niemożności porozumienia z drugim człowiekiem. O dysocjacji. O niekoherencji i rozpadzie ja w obliczu bólu. Dobre portrety psychologiczne (obojga bohaterów). Doceniam, w jaki sposób autor zbudował postać Chiaki, wydaje mi się, że pierwszy raz spotykam w literaturze japońskiej tak interesująco skonstruowaną przez autora-mężczyznę postać kobiecą. Zakończenie na plus. Książka spójna, dobra, warta przeczytania.

Książka króciutka, ale treściwa, intensywna, ale nie tak przerażająca, jak niektórzy twierdzą. O niewyrażalności traumy, zasadniczej niemożności porozumienia z drugim człowiekiem. O dysocjacji. O niekoherencji i rozpadzie ja w obliczu bólu. Dobre portrety psychologiczne (obojga bohaterów). Doceniam, w jaki sposób autor zbudował postać Chiaki, wydaje mi się, że pierwszy raz...