Zapiski spod wezgłowia, czyli notatnik osobisty

Zapiski wydają się zapisane tysiąc lat temu, a tak wiernie oddają postrzeganie człowieka dzisiejszego.
Nie da się zasiąść do lektury i od a do z przeczytać. To literatura, która skupia się na drobiazgach, na pragnieniach, na unikalności.
Shonagon na kartkach papieru otrzymanych w prezencie od cesarzowej (potajemnie) spisuje to, co ją boli, tłamsi, dotyka i sprawia największą radość. Przez cały czas robiła sobie prezent spisując to, co ją otacza.
Aby przeczytać całość wystarczyło mi uświadomić sobie ogólnoświatowy analfabetyzm, który panował tysiąc lat temu.
Polecam!

Zapiski wydają się zapisane tysiąc lat temu, a tak wiernie oddają postrzeganie człowieka dzisiejszego.
Nie da się zasiąść do lektury i od a do z przeczytać. To literatura, która skupia się na drobiazgach, na pragnieniach, na unikalności.
Shonagon na kartkach papieru otrzymanych w prezencie od cesarzowej (potajemnie) spisuje to, co ją boli, tłamsi, dotyka i sprawia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstawiam najwyższą ocenę ponieważ jest to książka absolutnie niezwykła. Na treść składają się zapiski damy dworu Sei Shonagon z przełomu X i XI wieku! Nie jestem japonistką więc na szczęście nie muszę oceniać tej książki od strony eksperckiej, ale bardzo lubię Japonię i wszystko co z nią związane, interesuje mnie. A więc już na starcie ta książka, jako że japońska, ma u mnie "fory". Po drugie, to data powstania - tysiąc lat temu! Po trzecie, autorką jest kobieta - jak łatwo było wówczas kobietom, nawet tym pochodzącym z wyższej klasy, sporządzać takie zapiski? Musiała być wybitna. I to dzieło przetrwało!

Co do samej treści... Jest to rzeczywiście zbiór luźnych zapisów. Swoisty pamiętnik dziewczyny sprzed tysiąca lat, gdzieś w Japonii. Właściwie można je czytać w dowolnym porządku i kolejności - nic nie stracą na treści/znaczeniu. Każdy zapisek to jedno spostrzeżenie, jedna myśl, czasem bardzo krótka, jedno- dwuzdaniowa aż do kilkustronicowych historyjek, anegdotek.

Komentarze autorki dotyczą codzienności (spotykanych ludzi, zwierząt), są często zapisem myśli autorki (np. "To, co szybko przepływa/ Statek pod pełnymi żaglami. Ludzkie życie. Wiosny, lata, jesienie i zimy."). Dłuższe historie dotyczą wydarzeń z życia. Niektóre z tych zapisków są naprawdę zabawne.

Nie wszystko mnie porwało i zachwyciło. Niektóre opisy trochę znużyły, trochę zniechęciły. Ale jednak jest to książka absolutnie wyjątkowa!

Bardzo pomocne są liczne przypisy tłumaczki (Agnieszka Heuchert) - bez nich wiele rzeczy, znaczeń umknęłoby mi. Słowa uznania za tę mozolną pracę.

Wstawiam najwyższą ocenę ponieważ jest to książka absolutnie niezwykła. Na treść składają się zapiski damy dworu Sei Shonagon z przełomu X i XI wieku! Nie jestem japonistką więc na szczęście nie muszę oceniać tej książki od strony eksperckiej, ale bardzo lubię Japonię i wszystko co z nią związane, interesuje mnie. A więc już na starcie ta książka, jako że japońska, ma u...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo elegancka książka- wycisza i zachwyca jednocześnie. Dla romantyków i fanów Japonii.

Bardzo elegancka książka- wycisza i zachwyca jednocześnie. Dla romantyków i fanów Japonii.

Pokaż mimo to

Obraz świata sprzed 1000 lat.

Obraz świata sprzed 1000 lat.

Pokaż mimo to

Bardzo, bardzo się cieszę, że ta książka została wydana, i to w całości, w normalnym wydawnictwie, a nie gdzieś pokątnie w czasopismach naukowych, o których nikt nie słyszał. Teksty źródłowe są dla mnie znacznie cenniejsze niż wszelkie opracowania i to ma znaczny wpływ na moją wysoką ocenę tej książki. Treść oczywiście nie każdemu przypadnie do gustu, w końcu to niepowiązane żadną myślą przewodnią zapiski dworskie, które niekiedy mogą szokować próżnością i pychą autorki, według której np. oburzający jest fakt, że piękny śnieg może zalegać na szkaradnych chatach ubogich ludzi.
A teraz minusy :) Po pierwsze, jak ktoś nadmieniał - przypisy końcowe. Masakra! Tak można dawać przypisy bibliograficzne, których i tak nikt nie czyta, ale nie przypisy kluczowe do zrozumienia treści! Bardzo niewygodnie mi się czytało co chwila kartkując w przód i w tył. Po drugie, coś się posypało z czcionką i łączniki albo poodsuwały się od wyrazów (chyba, że ktoś spacje powsadzał przy dzieleniu wyrazów), albo ponachodziły na drugie człony wyrażeń. Po trzecie wreszcie - wykładanie drewna innym drewnem to intarsjowanie, a nie inkrustowanie :) Ale to takie już czepianie się :)

Bardzo, bardzo się cieszę, że ta książka została wydana, i to w całości, w normalnym wydawnictwie, a nie gdzieś pokątnie w czasopismach naukowych, o których nikt nie słyszał. Teksty źródłowe są dla mnie znacznie cenniejsze niż wszelkie opracowania i to ma znaczny wpływ na moją wysoką ocenę tej książki. Treść oczywiście nie każdemu przypadnie do gustu, w końcu to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Notatnik Sei Shoonagon w niesamowity sposób oddaje esencję życia na dworze cesarskim w epoce Heian oraz sposób myślenia osób o jej randze, sposób pojmowania przed nich reszty świata.
Nie jest to książka do połknięcia na raz, często można delikatnie się zanudzić wyliczaniem drzew, kwiatów czy gór, które Pani Shoonagon tak uwielbia, aczkolwiek pozycja ta jest jak najbardziej godna uwagi ze względu na klimat. :)
Problematyczne są przypisy, które znajdują się na końcu książki, co utrudnia czytanie. Nie można ich jednak pominąć ze względu na to, że często wyjaśniają kontekst wydarzenia.
Polecam, polecam.

Notatnik Sei Shoonagon w niesamowity sposób oddaje esencję życia na dworze cesarskim w epoce Heian oraz sposób myślenia osób o jej randze, sposób pojmowania przed nich reszty świata.
Nie jest to książka do połknięcia na raz, często można delikatnie się zanudzić wyliczaniem drzew, kwiatów czy gór, które Pani Shoonagon tak uwielbia, aczkolwiek pozycja ta jest jak najbardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Infantylna, powierzchowna i miejscami nudna. Niewątpliwie, książka ma wartość poznawczą, jednakże ile można czytać w nieskończoność o tym jak ubrani byli dworzanie i jak wyglądały powozy podczas kolejnych uroczystości? Wnioskuję, że życie japońskiej damy dworu musiało być okropnie nieciekawe: ciągłe tylko strojenie się, przyjmowanie wizyt, oglądanie uroczystości, a największe zmartwienie- „ile dni przetrwa moja góra ze śniegu”. Brak głębszej refleksji, zastanowienia się oraz płytkość relacji z innymi. I wcale nie chodzi tylko o specyfikę gatunku. Moim zdanie Sei Shonagon to bardzo przeciętna osoba, której zapiskom udało się przetrwać do naszych czasów.

Uwaga techniczna- czy naprawdę taki to wielki problem umieścić przypisy bezpośrednio pod tekstem zamiast na końcu książki? Znacznie ułatwiłoby to czytanie.

Infantylna, powierzchowna i miejscami nudna. Niewątpliwie, książka ma wartość poznawczą, jednakże ile można czytać w nieskończoność o tym jak ubrani byli dworzanie i jak wyglądały powozy podczas kolejnych uroczystości? Wnioskuję, że życie japońskiej damy dworu musiało być okropnie nieciekawe: ciągłe tylko strojenie się, przyjmowanie wizyt, oglądanie uroczystości, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem po prostu oczarowana tą książką. Czytałam ją dość długo, po kawałku, smakując niespiesznie, zatrzymując się, wracając... "Zapiski" to rzecz z jednej strony bardzo osobista i kameralna, z drugiej - daje obraz kultury dworskiej okresu Heian, z całą jej złożonością i egzotyką. Zafascynowała mnie odmienność tej kultury, obyczajów i sposobu myślenia - tak wielka, że bez pewnej wiedzy na temat epoki Heian i bez przypisów rzecz byłaby w dużej mierze niezrozumiała. Wyłaniający się z niej dwór cesarski jest przedziwny i wydaje się aż nierzeczywisty: to świat ściśle zhierarchizowany i całkowicie porządkowany skomplikowanemu ceremoniałowi; zdominowany przez estetykę, kultywujący wytworne i ulotne piękno. Świat, w którym ludzie wymieniali się wierszami, sprawa zestawienia kolorów szat czy doboru papieru listowego urastała do rangi problemu i mogła dworakowi złamać karierę, a damy, mając pełną swobodę przyjmowania kawalerów w sypialni, w życiu codziennym nie mogły ukazywać mężczyznom swoich twarzy.
Pod tym wszystkim da się jednak dostrzec rzeczy uniwersalne: miłość, samotność, obawy, tęsknoty metafizyczne i te całkiem przyziemne. O samej sobie Autorka nie pisze niemal nic; o tym kim była dowiadujemy się trochę między wierszami, wnioskując z jej sposobu widzenia służby na dworze (z którą się w pełni identyfikowała) i z podejścia do spraw, które wydały jej się godne zanotowania.
Dla mnie - powtórzę - to lektura po prostu fascynująca, choć nie jest to książka do połknięcia w dwa wieczory i wymaga innego, raczej kontemplacyjnego podejścia. No i wspaniale, że wreszcie pojawiło się dobre, polskie tłumaczenie. (Nie tracę nadziei, że może w końcu ktoś zmierzy się z "Genji Monogatari"...)

Jestem po prostu oczarowana tą książką. Czytałam ją dość długo, po kawałku, smakując niespiesznie, zatrzymując się, wracając... "Zapiski" to rzecz z jednej strony bardzo osobista i kameralna, z drugiej - daje obraz kultury dworskiej okresu Heian, z całą jej złożonością i egzotyką. Zafascynowała mnie odmienność tej kultury, obyczajów i sposobu myślenia - tak wielka, że bez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

I jak ocenić taką książkę?
Jak chyba każdy na widok tytułu aż przetarłam oczy, a na myśl, że oto nareszcie całość pojawia się w polskim przekładzie - i to nakładem całkiem porządnego wydawnictwa - aż mnie dreszcz przeszedł. Mimo to chyba w tym wypadku nie zadziałał klasyczny mechanizm rozczarowania po za wysokich oczekiwaniach.

Notatnik Sei Sohonagon składa się z króciutkich esejów, czasem liczących kilka zdań, czasem nieco bardziej rozbudowanych. Dama dworu pisze o wszystkim, co ją otacza: przede wszystkim tworzy obszerne listy nie tylko rzeczy pięknych i eleganckich albo kojarzących się z określoną porą roku, ale też miejsc, rzek, wodospadów i gór godnych uwagi; przytacza zdarzenia z pałacowego życia, zarówno dotyczące urzędników, jak i ścisłego grona cesarskiej rodziny.
I tu właśnie zaczynają się kłopoty.
Wyliczenia obiektów czy miejsc, jak mi się wydaje, niewiele powiedzą czytelnikowi, a przypisów niestety nie ma, przez co chwilami przebrnięcie przez kilka stron katalogów tego czy owego może cokolwiek znużyć. Anegdoty z pałacowego życia mają swój urok, ale również w stopniu ograniczonym, skoro nie ma żadnego objaśnienia dla ich kontekstu, a i sama Sei Shonagon, pisząc przecież dla siebie samej, nie troszczyła się o odmalowanie wszystkich szczegółów, które przedstawione wydarzenie czyniłyby bardziej zrozumiałym dla współczesnego czytelnika.

Mimo to jest to jedna z ciekawszych książek, jakie przeczytałam w tym roku: tchnie z niej atmosfera subtelności, estetycznego wyrafinowania i dobrego smaku. Może zachwycać wrażliwością na otaczające piękno, może pobudzać wyobraźnię historyjkami z dworu cesarzowej, może wreszcie dostarczać czytelniczej przyjemności ze spotkania z czymś egzotycznym i odmiennym.
Ocenie innych pozostawiam, czy "Zapiski spod wezgłowia" czyta się lepiej jako cytaty w opracowaniach o Heian, czy jako odrębne, dość obszerne wydawnictwo.

Ciężkie baty natomiast należą się temu, kto odpowiada za wybór fontu do składu tej książki, przez co wszystkie litery z japońskimi znakami diakrytycznymi wyglądają przynajmniej dziwnie. Wstyd!

I jak ocenić taką książkę?
Jak chyba każdy na widok tytułu aż przetarłam oczy, a na myśl, że oto nareszcie całość pojawia się w polskim przekładzie - i to nakładem całkiem porządnego wydawnictwa - aż mnie dreszcz przeszedł. Mimo to chyba w tym wypadku nie zadziałał klasyczny mechanizm rozczarowania po za wysokich oczekiwaniach.

Notatnik Sei Sohonagon składa się z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to