Zapiski spod wezgłowia, czyli notatnik osobisty

Zapiski Sei Shonagon są niezwykle fascynujące, gdyż mimo ogromnej różnicy czasowej (1000 lat), geograficznej (ok. 8570 km w lini prostej), kulturalnej i mentalności (Japonia a Polska...), pokazują, że natura ludzka się nie zmienia, człowiek odczuwa emocje tak samo. Wiele spostrzeżeń spisanych przez Sei mógłby wypowiedzieć człowiek XXI wieku.

Zapiski Sei Shonagon są niezwykle fascynujące, gdyż mimo ogromnej różnicy czasowej (1000 lat), geograficznej (ok. 8570 km w lini prostej), kulturalnej i mentalności (Japonia a Polska...), pokazują, że natura ludzka się nie zmienia, człowiek odczuwa emocje tak samo. Wiele spostrzeżeń spisanych przez Sei mógłby wypowiedzieć człowiek XXI wieku.

Zapiski spod lisiogłowia

Tym razem Lisioł postanowił zanurzyć się w japońskiej literaturze klasycznej. Wsadził więc łebek do książki „Zapiski spod wezgłowia” Sei Shonagon, czyli damy dworu cesarskiego, która żyła na przełomie X i XI wieku. Z góry Lisioł musi Was ostrzec. Zuihitsu to specyficzne literatura, która jest tak naprawdę zbiorem luźnych myśli związanych z życiem codziennym. Jeśli jednak chcecie poczuć ducha japońskiego dworu cesarskiego, to jest to najlepsza droga.
.
I tak Lisioł pojawił się na cesarskim dworze, na dzień dobry dostając pałeczkami w plecy od roześmianych dam dworu. Widać tutaj też potrafili się bawić. Ledwo podniósł łapę, żeby o coś zapytać, jak zewsząd posypały się wiersze. Hmm ciekawy sposób rozmowy, Lisioł może też spróbuje! I tak futrzak złapał za pędzelek i włączył się do zabawy, kreśląc zwinnie:
.
Sake rano
Truskawki po południu
Twoja skóra wieczorem
Jesteś boginią
.
Za zbytnie zuchwalstwo, Lisioł musiał pojechać na ceremonię Ośmiu Nauk. Nuda straszna, ale jakie damy się zjechały! Przez to zrobiło się tak ciasno, że nie ma gdzie powozu zostawić! Co za nietakt. Może trzeba było jednak zostać cesarzem?
.
Wieczorem Lisioł dowiedział się, że kochanek szukający po ciemku swoich rzeczy nad ranem, zawiązujący pas w pośpiechu i w ogóle wyskakujący z łóżka jak oparzony, jest passe. Nie mówiąc już o takim, co chrapie. Morał z tego taki, lepiej w domu zostać, po co mieć dwie kobiety, które narzekają, jak można ograniczyć straty w uszach do jednej?
.
Książka jest ciekawą pozycją pokazującą życie codzienne na dworze cesarskim. Nie należy jednak do łatwych. Podzielona jest na tematyczne fragmenty o różnych długościach np. to, co lubię; to, co powinno niemile zaskakiwać, itp. Do tego dochodzą tutaj różnice kulturowe. Nie wszystkie zachowania, które są chwalone bądź uznawane za niegodne, będą dla nas zrozumiałe na pierwszy rzut oka. Często trzeba się wczytać w tekst, jednak dla fanów kultury Japonii powinna to być obowiązkowa pozycja na półce. Również dla samych kobiet spojrzenie na świat dworu cesarskiego oczami nadzorczyni dwórek może być interesującym przeżyciem.

Zapiski spod lisiogłowia

Tym razem Lisioł postanowił zanurzyć się w japońskiej literaturze klasycznej. Wsadził więc łebek do książki „Zapiski spod wezgłowia” Sei Shonagon, czyli damy dworu cesarskiego, która żyła na przełomie X i XI wieku. Z góry Lisioł musi Was ostrzec. Zuihitsu to specyficzne literatura, która jest tak naprawdę zbiorem luźnych myśli związanych z życiem...

Taką książkę ocenia się niełatwo... Nie jest to dzieło literatury współczesnej, lecz zapiski, którym udało się przetrwać niemal 1000 lat. Zapiski kobiety z zupełnie innych czasów, patrzących na świat z zupełnie innej perspektywy czasowej i kulturowej. I zapewne nie pretendującej do stworzenia wiekopomnego dzieła literackiego, choć z pewnością pragnącej, by jej przemyślenia przetrwały próbę czasu...

Przede wszystkim trzeba się nastawić na zupełnie inny styl i dobór faktów, które mogą być interesujące dla czytelnika. Tak się niegdyś pisało. Opisy autorki mogą się wydawać nużące, ale jeśli potraktujemy tę lekturę i jako literacką przyjemność - tłumaczenie jest w końcu bardzo dobre, bo nie tak trudno wcale przekopać się przez detale - a także wgląd w życie dawnej Japonii, dokument epoki, i to stworzony przez kobietę (ile pisarek - w porównaniu do liczby pisarzy - mamy do wyboru z tak dawnych czasów? Safonę, Christine de Pisan i...?)...

Ciekawe spostrzeżenia, subtelnie spisane wrażenia, obraz życia dworskiego XI-wiecznej Japonii oczami damy dworu; portrety ludzi, anegdotki, i jak to w pamiętniku, zwierzenia piórem, służące wyrzuceniu z siebie tego, co gryzie czy nurtuje autorkę. Czyta się to bardzo dobrze, najlepiej kawałkami, delektując się po trochu. Dla zainteresowanych Japonią czy po prostu życiem w dawnych czasach - prawdziwy skarb.

Taką książkę ocenia się niełatwo... Nie jest to dzieło literatury współczesnej, lecz zapiski, którym udało się przetrwać niemal 1000 lat. Zapiski kobiety z zupełnie innych czasów, patrzących na świat z zupełnie innej perspektywy czasowej i kulturowej. I zapewne nie pretendującej do stworzenia wiekopomnego dzieła literackiego, choć z pewnością pragnącej, by jej przemyślenia...

Zapiski wydają się zapisane tysiąc lat temu, a tak wiernie oddają postrzeganie człowieka dzisiejszego.
Nie da się zasiąść do lektury i od a do z przeczytać. To literatura, która skupia się na drobiazgach, na pragnieniach, na unikalności.
Shonagon na kartkach papieru otrzymanych w prezencie od cesarzowej (potajemnie) spisuje to, co ją boli, tłamsi, dotyka i sprawia największą radość. Przez cały czas robiła sobie prezent spisując to, co ją otacza.
Aby przeczytać całość wystarczyło mi uświadomić sobie ogólnoświatowy analfabetyzm, który panował tysiąc lat temu.
Polecam!

Zapiski wydają się zapisane tysiąc lat temu, a tak wiernie oddają postrzeganie człowieka dzisiejszego.
Nie da się zasiąść do lektury i od a do z przeczytać. To literatura, która skupia się na drobiazgach, na pragnieniach, na unikalności.
Shonagon na kartkach papieru otrzymanych w prezencie od cesarzowej (potajemnie) spisuje to, co ją boli, tłamsi, dotyka i sprawia...

Wstawiam najwyższą ocenę ponieważ jest to książka absolutnie niezwykła. Na treść składają się zapiski damy dworu Sei Shonagon z przełomu X i XI wieku! Nie jestem japonistką więc na szczęście nie muszę oceniać tej książki od strony eksperckiej, ale bardzo lubię Japonię i wszystko co z nią związane, interesuje mnie. A więc już na starcie ta książka, jako że japońska, ma u mnie "fory". Po drugie, to data powstania - tysiąc lat temu! Po trzecie, autorką jest kobieta - jak łatwo było wówczas kobietom, nawet tym pochodzącym z wyższej klasy, sporządzać takie zapiski? Musiała być wybitna. I to dzieło przetrwało!

Co do samej treści... Jest to rzeczywiście zbiór luźnych zapisów. Swoisty pamiętnik dziewczyny sprzed tysiąca lat, gdzieś w Japonii. Właściwie można je czytać w dowolnym porządku i kolejności - nic nie stracą na treści/znaczeniu. Każdy zapisek to jedno spostrzeżenie, jedna myśl, czasem bardzo krótka, jedno- dwuzdaniowa aż do kilkustronicowych historyjek, anegdotek.

Komentarze autorki dotyczą codzienności (spotykanych ludzi, zwierząt), są często zapisem myśli autorki (np. "To, co szybko przepływa/ Statek pod pełnymi żaglami. Ludzkie życie. Wiosny, lata, jesienie i zimy."). Dłuższe historie dotyczą wydarzeń z życia. Niektóre z tych zapisków są naprawdę zabawne.

Nie wszystko mnie porwało i zachwyciło. Niektóre opisy trochę znużyły, trochę zniechęciły. Ale jednak jest to książka absolutnie wyjątkowa!

Bardzo pomocne są liczne przypisy tłumaczki (Agnieszka Heuchert) - bez nich wiele rzeczy, znaczeń umknęłoby mi. Słowa uznania za tę mozolną pracę.

Wstawiam najwyższą ocenę ponieważ jest to książka absolutnie niezwykła. Na treść składają się zapiski damy dworu Sei Shonagon z przełomu X i XI wieku! Nie jestem japonistką więc na szczęście nie muszę oceniać tej książki od strony eksperckiej, ale bardzo lubię Japonię i wszystko co z nią związane, interesuje mnie. A więc już na starcie ta książka, jako że japońska, ma u...

Bardzo elegancka książka- wycisza i zachwyca jednocześnie. Dla romantyków i fanów Japonii.

Bardzo elegancka książka- wycisza i zachwyca jednocześnie. Dla romantyków i fanów Japonii.

Obraz świata sprzed 1000 lat.

Obraz świata sprzed 1000 lat.

Bardzo, bardzo się cieszę, że ta książka została wydana, i to w całości, w normalnym wydawnictwie, a nie gdzieś pokątnie w czasopismach naukowych, o których nikt nie słyszał. Teksty źródłowe są dla mnie znacznie cenniejsze niż wszelkie opracowania i to ma znaczny wpływ na moją wysoką ocenę tej książki. Treść oczywiście nie każdemu przypadnie do gustu, w końcu to niepowiązane żadną myślą przewodnią zapiski dworskie, które niekiedy mogą szokować próżnością i pychą autorki, według której np. oburzający jest fakt, że piękny śnieg może zalegać na szkaradnych chatach ubogich ludzi.
A teraz minusy :) Po pierwsze, jak ktoś nadmieniał - przypisy końcowe. Masakra! Tak można dawać przypisy bibliograficzne, których i tak nikt nie czyta, ale nie przypisy kluczowe do zrozumienia treści! Bardzo niewygodnie mi się czytało co chwila kartkując w przód i w tył. Po drugie, coś się posypało z czcionką i łączniki albo poodsuwały się od wyrazów (chyba, że ktoś spacje powsadzał przy dzieleniu wyrazów), albo ponachodziły na drugie człony wyrażeń. Po trzecie wreszcie - wykładanie drewna innym drewnem to intarsjowanie, a nie inkrustowanie :) Ale to takie już czepianie się :)

Bardzo, bardzo się cieszę, że ta książka została wydana, i to w całości, w normalnym wydawnictwie, a nie gdzieś pokątnie w czasopismach naukowych, o których nikt nie słyszał. Teksty źródłowe są dla mnie znacznie cenniejsze niż wszelkie opracowania i to ma znaczny wpływ na moją wysoką ocenę tej książki. Treść oczywiście nie każdemu przypadnie do gustu, w końcu to...

Notatnik Sei Shoonagon w niesamowity sposób oddaje esencję życia na dworze cesarskim w epoce Heian oraz sposób myślenia osób o jej randze, sposób pojmowania przed nich reszty świata.
Nie jest to książka do połknięcia na raz, często można delikatnie się zanudzić wyliczaniem drzew, kwiatów czy gór, które Pani Shoonagon tak uwielbia, aczkolwiek pozycja ta jest jak najbardziej godna uwagi ze względu na klimat. :)
Problematyczne są przypisy, które znajdują się na końcu książki, co utrudnia czytanie. Nie można ich jednak pominąć ze względu na to, że często wyjaśniają kontekst wydarzenia.
Polecam, polecam.

Notatnik Sei Shoonagon w niesamowity sposób oddaje esencję życia na dworze cesarskim w epoce Heian oraz sposób myślenia osób o jej randze, sposób pojmowania przed nich reszty świata.
Nie jest to książka do połknięcia na raz, często można delikatnie się zanudzić wyliczaniem drzew, kwiatów czy gór, które Pani Shoonagon tak uwielbia, aczkolwiek pozycja ta jest jak najbardziej...

Infantylna, powierzchowna i miejscami nudna. Niewątpliwie, książka ma wartość poznawczą, jednakże ile można czytać w nieskończoność o tym jak ubrani byli dworzanie i jak wyglądały powozy podczas kolejnych uroczystości? Wnioskuję, że życie japońskiej damy dworu musiało być okropnie nieciekawe: ciągłe tylko strojenie się, przyjmowanie wizyt, oglądanie uroczystości, a największe zmartwienie- „ile dni przetrwa moja góra ze śniegu”. Brak głębszej refleksji, zastanowienia się oraz płytkość relacji z innymi. I wcale nie chodzi tylko o specyfikę gatunku. Moim zdanie Sei Shonagon to bardzo przeciętna osoba, której zapiskom udało się przetrwać do naszych czasów.

Uwaga techniczna- czy naprawdę taki to wielki problem umieścić przypisy bezpośrednio pod tekstem zamiast na końcu książki? Znacznie ułatwiłoby to czytanie.

Infantylna, powierzchowna i miejscami nudna. Niewątpliwie, książka ma wartość poznawczą, jednakże ile można czytać w nieskończoność o tym jak ubrani byli dworzanie i jak wyglądały powozy podczas kolejnych uroczystości? Wnioskuję, że życie japońskiej damy dworu musiało być okropnie nieciekawe: ciągłe tylko strojenie się, przyjmowanie wizyt, oglądanie uroczystości, a...