Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Literatura podróżnicza, zwłaszcza wędrówka w jakiś ekstremalny sposob jak np rowerem czy balonem zawsze mnie kręciła. Uwielbiam o tym czytać, więc sięgnęłam po książkę Seana Nicholsona. Skoro dostajemy przekład, tak naprawdę nie wiadomo, czy autor pisze prostacko, zwyczajnym, potocznym językiem , więc odpieram zarzuty innych recenzentów.

Dean miał z kumplem Rickym przejechać kontynentalną Europę, aż do Turcji i Azerbejdżanu. Przygotowywał się długo, zainwestował w odpowiedni sprzęt, ale nim opuścili granice Unii, okazało się, ze Ricky nie da rady fInansowo i musiał wracać do Szkocji. Dean od lat pracował jako złota rączka, zakładał więc, że spędzi więcej czasu w jakimś miejscu jeśli trafi mu się fucha lub zatrudnienie podczas letniego sezonu ( był instruktorem snorkellingu).
Gdzieś w górach Bośni spotkał małego przemoczonego kociaka, nie mógł go nie zabrać ze sobą. Znalazł dobry gabinet w Budvie, więc wjechali do Czarnogóry. Zaszczepiono kotkę, którą ochrzcił Nala po lwicy z "Króla Lwa. Cała dokumentacja medyczna i cykl szczepień na tydzień zatrzymał ich w Budvie, ale dobrze wykorzystali ten czas przyzwyczajając się do siebie. Najlepsze miejsce na drzemkę Nali to jego pierś. Najtrudniejsze wyzwanie przyszło przy okazji przekraczania granicy. Nala została przemycona w karkołomny sposób, a Dean zyskał sprawność międzynarodowego szmuglera kotów. Potem wyrobił jej paszport, nagrywał filmki i zdjęcia do swojego portalu, a dzięki Nali systematycznie rosła liczba odwiedzających stronę. Nala zjednywała życzliwość strażników czy autochtonów. Kocia infekcja płuc napsuła mu krwi. Zaczął zbierać pieniadze na bezpańskie psy , odratował uroczego psiaka w okolicach Sarandy , ale zostawił go u weterynarza. Policjant zatrzymal Deana, by ostrzec o zmianie pogody i tak kotka i jej człowiek stali się celebrytami. Portrety wielu sympatycznych napotkanych ludzi.

Na szczęście autor załączył ze dwadzieścia zdjęć dokumentujących niezwykłą wyprawę i przyjaźń. Kiedy był strasznie chory, obecność Nali podnosiła go na duchu. Perygrynacje przerodziły się w misję ratowania porzuconych zwierząt, a zebrane pieniadze zaczął rozdawać różnym instytucjom charytatywnym. Najbardziej chwytała za serce Grecja z obozami dla uchodźców, gdzie w kiepskich warunkach koczowały całe rodziny pragnące dostać się do Unii. Część pochodziła z Afryki, w tym z Syrii. Nala polubiła się z obdartą smutną dzieciarnią i wniosła trochę radości w ich trudne życie.

Dla kociarzy i nie tylko lektura obowiązkowa, rozjaśniająca kiepski dzień i podnosząca na duchu, a przy okazji pokazująca dzikie zakątki Europy. Niektórym z pewnością przypadnie do gustu Santoryn i okres na kontrakcie jako instruktor nurkowania. Autor wykazuje się też dobrym wyczuciem komediowym, zwłaszcza gdy opisuje kocie akrobacje i wyprawę na brzeg morza. Opowieść dostarcza wielu wzruszeń, a postać Nali to jeden z ciekawszych zwierzęcych bohaterów, więc polecam.

Literatura podróżnicza, zwłaszcza wędrówka w jakiś ekstremalny sposob jak np rowerem czy balonem zawsze mnie kręciła. Uwielbiam o tym czytać, więc sięgnęłam po książkę Seana Nicholsona. Skoro dostajemy przekład, tak naprawdę nie wiadomo, czy autor pisze prostacko, zwyczajnym, potocznym językiem , więc odpieram zarzuty innych recenzentów.

Dean miał z kumplem Rickym...

10 lat temu nauczyciel Bobby Nock został oskarżony o uwiedzenie i zamordowanie swojej uczennicy Jessiki Silver. Tylko Maya Seale nie wierzyła w jego winę, umiejętnie zasiała wątpliwości w reszcie ławników i udało sie jej doprowadzić do wyroku uniewinniającego. Po dekadzie wszyscy ławnicy mają spotkać się w hotelu by uczcić tamte wydarzenia. Pikanterii temu spotkaniu dodaje fakt, iż jeden z zagorzałych przeciwników Mai, Rick Leonard, trąbi wszem i wobec, że posiada twardy dowód na winę Bobby'ego. Trafia do pokoju Mai, po czym rano znajdują jego zwłoki. Okazuje się, że skrupulatnei badał nie tylko tę sprawę, ale prześwietlił przeszłość każdego z końcowej listy ławników. Maya odwiedza cżęść tych osób, z ktorymi zaprzyjaźniła się przed 10 laty, w tym z samotną matką Lilą Rosales.
Rozwikłanie zagadki zniknięcia Jessiki, której ciała nigdy nie odnaleziono komplikuje zaginięcie samego oskarżonego. Czy to on dopadł Ricka? Prywatne śledztwo Mai, która została dobre rokującą prawniczką, nabiera rumieńców. Przeplata się przeszłość z teraźniejszością, pojawiają się nowe tropy i niejasności. Co łączyło Lilę Rosales z Bobbym? Czy rodzice Jessicy mają coś na sumieniu? I fundamentalne pytanie wszystkich śledczych -kto skorzystałby na śmierci Ricka?
Proces z ławnikami pokazany od kulis, książka nawiązuje do kultowego filmu "12 gniewnych ludzi". Trzyma w napięciu, dlatego też nie sposób się oderwać. Tropienie ludzkich sekretów zawsze było kuszące i wciągające, a tutaj Maya ma prawdziwe pole do popisu. Dobrze napisano też role drugo- i trzecioplanowe. Przemyślana konstrukcja tego thrillera sądowego zasługuje na naszą uwagę, więc polecam.

10 lat temu nauczyciel Bobby Nock został oskarżony o uwiedzenie i zamordowanie swojej uczennicy Jessiki Silver. Tylko Maya Seale nie wierzyła w jego winę, umiejętnie zasiała wątpliwości w reszcie ławników i udało sie jej doprowadzić do wyroku uniewinniającego. Po dekadzie wszyscy ławnicy mają spotkać się w hotelu by uczcić tamte wydarzenia. Pikanterii temu spotkaniu dodaje...

Pam Jenoff po prostu potrafi rekonstruować II wojnę światową, wymyślić na tyle interesującą fabułę, że kupuję jej opowieści w ciemno. Tym razem bohaterkami uczyniła trzy kobiety: Marie, zwerbowaną przez dowódczynię SOE, czyli Eleanor, oraz Grace, która odnalazłą na dworcu tajemniczą walizkę. Polifoniczna narracja pozwala czytelnikowi spojrzeć na wydarzenia z różnych perspektyw.
Marie z racji doskonałęj znajomości języka zostałą przerzucona do okupowanej Francji, i ten wątek śledziłam z zapartym tchem.
Losy Grace tak naprawdę zostały przedstawione juz po wojnie, w roku 1946, kiedy to bohaterka pragnie wyjaśnić białę plamy w historii Marie.
Pisarka z wyczuciem i kunsztem odtworzyłą realia francuskiej prowincji, Paryża podczas okupacji. Sporo uwagi poświęciła konspiracji i francuskiemu ruchowi oporu.

Pam Jenoff po prostu potrafi rekonstruować II wojnę światową, wymyślić na tyle interesującą fabułę, że kupuję jej opowieści w ciemno. Tym razem bohaterkami uczyniła trzy kobiety: Marie, zwerbowaną przez dowódczynię SOE, czyli Eleanor, oraz Grace, która odnalazłą na dworcu tajemniczą walizkę. Polifoniczna narracja pozwala czytelnikowi spojrzeć na wydarzenia z różnych...

Piotr Milewski dośc ciekawie pisał o Korei w Planecie K. Po jego opis Islandii siegnęłam jako kolejną lekturę podróżniczą o tym kraju. Niestety powinnam była jako totalny laik najpierw sięgnąc po jego ksiązkę, gdyz niewiele mnie tu rzeczy zaskoczyło, za to miałam wszechobezwładniające poczucie wtórności. Co prawda zainspirował się dośc nietuzinkową lekturą z Xvii w kiedy to czeski antytrynitarski brat Daniel Vetter zwiedzał wyspę i opisał w wydanej w Lesznie kulturę, zwyczaje, zachowanie ludzi, instytucje, faunę i florę Islandii. To cytaty z poszczególnych ustępów otwierają wszystkie rozdziały. Piotr wybrał ekonomiczny sposób podróżowania, w namiotach i śpiworach, czasem nocował u znajomych. Niestety mimo załączonych klimatycznych zdjęć nie porwał mnie talentem gawędziarskim. Miałam wrażenie że odhaczam kolejne punkty ze sztampowego przewodnika, dodatkowo wysłuchuję gderania na temat zmiennej i kapryśnej pogody mimo letniej pory, narzekań na dolegliwości zdrowotne.
Dzień polarny, gorące źródła, większość zjawiskowych wulkanów, nadmorskie klify małe osady rybackie, gra w piłkę błotną, liczni turyści. Tylko że zabrakło mi jakiejś iskry, nie chciałam suchych faktów.

Piotr Milewski dośc ciekawie pisał o Korei w Planecie K. Po jego opis Islandii siegnęłam jako kolejną lekturę podróżniczą o tym kraju. Niestety powinnam była jako totalny laik najpierw sięgnąc po jego ksiązkę, gdyz niewiele mnie tu rzeczy zaskoczyło, za to miałam wszechobezwładniające poczucie wtórności. Co prawda zainspirował się dośc nietuzinkową lekturą z Xvii w kiedy to...

Kolejny tom przygód obdarzonej mocą jasnowidzenia Karoliny. W poprzednim tomie jej paranormalne zdolności pomogły policji ująć psychopatycznego zabójcę. Dochodzi do siebie po smierci Asi, ma nadzieję, że jej morderca, kanibal Jakub zginął w pożarze. Niestety nie można zidentyfikować ciała. Ginie też kolejna wróżka, praprababka Dobromiła, jakby ktoś urządził polowanie na 'czarownice".
Systematycznie giną też młode kobiety, a na dodatek prowadzący sledztwo przypominasobie jak matkę zabił ojciec na jego oczach,potem się powiesił.
Natalia Nowakowska musi swoim maluchom wyjaśnić, dlaczego nie ma tatusia. Czy to jego ciało znaleziono, czy może zemścił się na rodzinie Karoliny? Dlaczego zaginął jego bliźniak Hubert? Jaką przeszłość skrywała Dobromira?
Hipnotyczna narracja, ciekawi bohaterowie, nietuzinkowa zagadka kryminalna, mroczne makabryczne zbrodnie z przeszłości.

Kolejny tom przygód obdarzonej mocą jasnowidzenia Karoliny. W poprzednim tomie jej paranormalne zdolności pomogły policji ująć psychopatycznego zabójcę. Dochodzi do siebie po smierci Asi, ma nadzieję, że jej morderca, kanibal Jakub zginął w pożarze. Niestety nie można zidentyfikować ciała. Ginie też kolejna wróżka, praprababka Dobromiła, jakby ktoś urządził polowanie na...

Powieść , w której za bohaterow mamy mordercę, niedoszłego pisarza- samobójcę, Lucie Bogart, kapitan samolotu i zaskoczony przebiegiem lotu Air France śledczy. Mnóstwo zapożyczeń, aluzji do światowej literatury czyni te opowieśc postmodernistyczną.
Ksiązka zdobyla nagrodę Gouncurtów(zasłużenie), bo między innymi uswiadamia, ze literatura nadal ma moc sprawczą. Konwencja thrillera zostaje wyparta przez poetykę science fiction, a rozwiązania fabularne stosuje Herve le Tellier jak najbardziej nietuzinkowe.
Sensacyjna intryga łączy wątki jedenastu postaci, w tym Davida, który dostał jednoznaczną diagnozę o złośliwym raku. Kluczowym wydarzeniem jest katastrofa samolotu, do ktorej przez jakąś anomalie czasu nie doszło. za to pasażerowie i załoa zostali zduplikowani, a rządy Francji i USA nie wiedza, co z tym fanytem zrobić, jak wytłumaczyć ich zduplikowanie. Z ednej strony pewien nieznany pisarz opisał dokładnie przebieg zdarzeń, tylko że w oczach części świata popełnił wpierw samobójstwo, jego alter ego tymczasem ma się dobrze. Jak z efektem motyla nie wiadomo, jakie będa reperkusje tego dziwnego zdarzenia.
Pogłebiony jest psychologizm postaci, padają fundamentalne pytania o ludzką egzystencję, a jednocześnie na marginesie tych snutych refleksji akcja posuwa się szybko. Głównym operatorem jest ów skrytobójca, któremu nie w smak jest posiadanie Doppelgangera. Jakby historia snuta przez Pereca czy Pielewina o Dexterze, sympatycznym mordercy. Podobało mi się jak najmłodsza pasażerka ,małe bobo zaakceptowała swoją kopie, swoje drugie ja, swoiste osobiste lusterko do zabawy. Liczne zapożyczenia i cytaty dodają smaczku.
Tylko zabawnych momentów nie wykryłam ąż tylu, co inni czytelnicy, ale może to taka moja anomalia.:-)

Powieść , w której za bohaterow mamy mordercę, niedoszłego pisarza- samobójcę, Lucie Bogart, kapitan samolotu i zaskoczony przebiegiem lotu Air France śledczy. Mnóstwo zapożyczeń, aluzji do światowej literatury czyni te opowieśc postmodernistyczną.
Ksiązka zdobyla nagrodę Gouncurtów(zasłużenie), bo między innymi uswiadamia, ze literatura nadal ma moc sprawczą. Konwencja...

Z przyjemnością sięgam po powieści inspirowane życiem znanych malarzy. Interesuje mnie też sprawa fałśzerstw w sztuce. Barbara Shapiro zgrabnie połaczyła konwencje kryminału i opowieści o genialnych fałśzerzach.
Claire to utalentowana kopistka,na zlecenie potrafiąca skopiować dowolne dzieło E. degasa czy innych impresjonistów. świat sztuki zelektryzowałą wiadomośc ,że Pomarańczowy akt może nie być dziełem zmarłęgo tragicznie Izaaka Cullina, zktóym lata temu łaczył ja romans. To ją żóna Isaaca oskarżała o doprowadzenie do samobójstwa artysty.
pewnego dnia do jej atelier wchodzi Markel, znany marszand,zktórym Claire zawiera fausotwski pakt. Ma sfąłśzować jeden obraz Degasa, który 25 lat temu został skradziony z kolekcji Isabelli Stewart. Czy ma skopiować fałszywy obrazek, czy oryginał? W zamina miałaby wystawę w Moma.
Przeszłośc miesza sie z terażniejszoscią, poznajemy historie kolekcji dzięki załączonym listom ciotki Belli i samej Mme Stewart, która sama poznała artyste, a nawet pozowała mu do obrazu. Poznajemy też niektóre metody na postarzanie płocien, np opalanie w specjalnie skonstruowanym piecu. Wzmiankowany jest też genialny falszerz, który oszukał hitlerowców rabujących cenne obrazy.
Co prawda akcja nieposuwa sie dynamicznie, ale wykreowana atmosfera bardzo przypdała mi do gustu. Dylematy etyczne bohaterki przedstawiono cieńszą kreską, subtelnie. Oczywiście musi ponieśc ona konsekwencje swojego diabolicznego ukłądu,w pewnym momencie trafia nawet do więzienia. Trzeba umieć patrzeć, by wychwycić kłąmstwo i iluzje, drugie dno. Jak dla mnie ciekawa hsitoria, zagadka kradzieży obrazów zostaje rozwiązana, ale dla wymogów sprawiedliwośći niestety malarka nie pokaże światu swojego talentu.

Z przyjemnością sięgam po powieści inspirowane życiem znanych malarzy. Interesuje mnie też sprawa fałśzerstw w sztuce. Barbara Shapiro zgrabnie połaczyła konwencje kryminału i opowieści o genialnych fałśzerzach.
Claire to utalentowana kopistka,na zlecenie potrafiąca skopiować dowolne dzieło E. degasa czy innych impresjonistów. świat sztuki zelektryzowałą wiadomośc ,że...

Co prawda Sinead nie jest moja idolka,ale chciałąm sprawdzić, jak żyła, odkąd sława spadła na nią gdy miała ledwo 20 lat. Pokręcony życiorys, nietypowe życie rodzinne. Matka była osoba toksyczną, musztrowała dzieci, nigdy nie okazywała im czułości lub choćby innych pozytywnych uczuc. Zmarła gdy Sinead miaa 18 lat. Spłodziła ze czwórkę dzieci, które jej nie obchodziły. 13letnia Sinead przed sądem deklarowała, że chce zamieszkać przy ojcu. Mimo wysiłków wychowawczych macochy Violi nie potrafiła sie wpasować. Chodziła do szkoły z internatem prowadzonej przez zakonnice, z której co rusz uciekała. Szczególna więź łączyła ją ze starszą siostrą Eimear i młodszym bratem Johnem, którego tak prześladowałą matka. Niekochana szukała zrozumeinia u obcych ludzi, chciała, by ktoś ją zaadoptował. Pewnego roku zapadła na manię religijną, ale potem manifestowała swoja niechęc do kościoła katolickiego, aż w końcu w 1992 dokonała obrazoburczego spalenia zdjęcia papieża. Sama doświadczyła przemocy seksualnej, w potrzebie zawiedli ją katoliccy księża.
Gdyby nie została piosenkarką, pozostałaby adeptką złodziejskiego fachu. Już jako 17latka mieszkałą ze swoim chłopakiem, pracowała, kilka tygodni po urodzeniu pierwszego dziecka jej album okazał się przebojem i stała się sławnym i pożądanym towarem. Oczywiście praca w showbiznesie oznaczałą brak czasu dla rodziny, ale postanowiła zawsze miec nianie na podorędziu, by ie zaniedbywać dzieci jak jej matka.
Muzyka, z jednej strony reggae, z drugiej piekne psalmy była jej ucieczką.Dziecięce wiersze i teksty wypływające ze zbolałego serca, tworzone z jej doświadczeń. Ogoliła głowe na łyso przy jakeu, pierwszym synu. Nominacja do Grammy,historie poszczególnych piosenek,źródłą inspiracji,. Robiła przerwe od występów gdy skupiała się na dzieciach, walczyłaz policystycznymi jajnikami, poddała się histeroktomii.
Refleksyjna, miejscami bolesna opowieść o trudnej życiowej drodze. Niepokorna kobieta, której romanse, kolejne ciąze z coraz to innymi partnerami bulwersowały otoczenie. Mimo wszystko zachowałą buntowniczą nature, zmieniła wyznanie, została dumną babcią, znalazła spełnienie.

Co prawda Sinead nie jest moja idolka,ale chciałąm sprawdzić, jak żyła, odkąd sława spadła na nią gdy miała ledwo 20 lat. Pokręcony życiorys, nietypowe życie rodzinne. Matka była osoba toksyczną, musztrowała dzieci, nigdy nie okazywała im czułości lub choćby innych pozytywnych uczuc. Zmarła gdy Sinead miaa 18 lat. Spłodziła ze czwórkę dzieci, które jej nie obchodziły....