Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę, że w ogóle dobrze jest wziąć na wakacje jakiegoś Márqueza. Zupełnie banalnie zaczęłam w pandemii czytać „Miłość w czasach zarazy”. No i jak dobrze się to wtedy czytało. Całkiem fajny pomysł. Jeśli chcecie zagłębić się w historie miłości i to wcale nie banalne, a właśnie trudne, w miłości młodzieńcze, później te z rozsądku ale także dojrzałe, starcze, długotrwałe, wytrwałe i spełniające się po latach. Trwające całe życie, a nawet istniejące w tle życia, czy w tle innych miłości. Cała gama odcieni. Tyle przypadków i historii.
To trzeba sobie czytać w spokoju, może nie przez sto lat samotności ;), ale w spokojnym czasie, jak na przykład wakacje, nawet izolacja nie przeszkadza w czytaniu, a wręcz pomaga się wyciszyć.

https://www.bobreczki.pl/2020/08/16/ksiazka-na-czas-izolacji-albo-na-wakacje-nad-morzem-opowiesc-rozbitka/

Myślę, że w ogóle dobrze jest wziąć na wakacje jakiegoś Márqueza. Zupełnie banalnie zaczęłam w pandemii czytać „Miłość w czasach zarazy”. No i jak dobrze się to wtedy czytało. Całkiem fajny pomysł. Jeśli chcecie zagłębić się w historie miłości i to wcale nie banalne, a właśnie trudne, w miłości młodzieńcze, później te z rozsądku ale także dojrzałe, starcze, długotrwałe,...

Lubię tę dawną fantastykę, a i styl Bułhakowa.
Zapraszam do wysłuchania fragmentu

Lubię tę dawną fantastykę, a i styl Bułhakowa.
Zapraszam do wysłuchania fragmentu

Powieść jak dobry wiersz

„Złodziejka książek” to powieść skrojona w świeży, nowoczesny sposób. Niemniej kiedy zaczęłam ją czytać, odrzuciło mnie. Pomyślałam, kolejna dołująca ambitna powieść. Kolejny trend, który przestanie być odkrywczy, zamieniając się w rutynę i kalkę. Wystarczyło jednak przebrnąć przez początek, by zmienić zdanie i na nowo odkrywać temat już wiele razy i w różnych czasach opisywany. Mimo że chodzi o nazistowskie Niemcy, problem holokaustu, smutek i tragizm wojny, to jednak czyta się inaczej niż książki do tej pory napisane na ten temat.

Czyta się inaczej, bo jest napisana inaczej. Powieść Markusa Zusaka jest przede wszystkim dobrze uporządkowana. Większe rozdziały są podzielone na mniejsze, a każdy posiada znaczący, wiele zapowiadający tytuł. Co jakiś czas pojawiają się, rzucane jak obrazy, definicje, pytania, wyjaśnienia, które bardzo pomagają czytelnikowi. W pewnym momencie pojawia się przepiękna, prosta, poetycka opowieść ilustrowana rysunkami, opowieść stworzona w trudnych warunkach przez ukrywającego się w piwnicy Żyda, a przeznaczona dla małej dziewczynki, bohaterki powieści. Ta 10-letnia dziewczynka - Liesel Meminger wprowadza nas w świat wojny, w świat zwykłych Niemców. Mamy więc punkt widzenia dziecka, jednego z wielu dzieci pokrzywdzonych już na początku wojny. Liesel zostaje oddana przez matkę na wychowanie do przybranych rodziców, po drodze do nich traci młodszego brata. Potem dopiero zaczyna się jej dzieciństwo. Przybrani rodzice (Hans i Rosa) okazują się poczciwymi prostymi ludźmi, którzy kochają przybraną córkę jak potrafią i okazują jej to w swoisty sposób. Ojciec (malarz pokojowy) pomaga przetrwać dziewczynce nocne koszmary, gra dla niej na akordeonie, uczy ją także czytać i pisać, choć sam ledwie skończył szkołę podstawową. Czuje jednak, że jest to dla niej ważne. Odtąd słowa prowadzą Liesel przez życie. Przybrana matka (praczka) jest osobą oschłą, twardą, która karze i krzyczy z byle powodu, ale pod tą powłoką kryje wielkie dobre serce. Jest też Max - Żyd, syn nieżyjącego przyjaciela Hansa, którego bez zmrużenia oka decydują się ukrywać. Między Maxem a Liesel zawiązuje się silna więź, i to znów dzięki słowom. W końcu, w momencie, gdy w jej życiu naprawdę zaczyna dziać się dobrze, a raczej spokojniej i bezpieczniej, jedno bombardowanie małego miasteczka, to bezpieczeństwo niszczy. Dziewczynka znów zostaje sama, cudem ocalona przez słowa właśnie.

W tej książce wszystko ma swój cel i splata się w logiczną całość. Autor mimo to nie tłumaczy niczego z przesadą, nie wykłada kawy na ławę, tylko w poetycki sposób nie dopowiada, zostawia czytelnikowi duże pole dla wyobraźni.

Dla mnie ta proza jest jak dobry wiersz, nad którym się zatrzymujemy i zaczynamy się zastanawiać nad wieloma rzeczami na tym świecie, i w końcu mamy możliwość sami dopisywać emocje i nastroje.

Czasami się mówi, że w prozie dozwolone jest to, co w poezji jest niedopuszczalne – zbyt duże gadulstwo. W „Złodziejce książek” nie ma zbędnych słów ani zbędnych wyjaśnień. A przecież jest to książka o słowach, choć także o śmierci, przyjaźni, miłości i Niemcach, którzy okazują się takimi samymi ludźmi jak my.

Powieść Zusaka, jak niektórzy sugerują, mogłaby się znaleźć w kanonie lektur, obok innych książek o wojnie, jako nowe spojrzenie, dopełnienie tego, co czytamy w szkole, druga strona medalu. Jednak nie jako lektura obowiązkowa, tylko uzupełniająca właśnie. Czytelnik powinien sięgać po nią z wyboru i wydaje mi się, że wielu się takich znajdzie. Myślę, że „Złodziejkę książek” trzeba brać tak, jak - moim zdaniem - chciał autor, po prostu.

Na pewno jest inna na wiele sposobów, a ukoronowaniem tej inności i świeżości spojrzenia jest oryginalna narracja, bo kto umiałby piękniej od śmierci pokazać, jak cenne jest życie.

Powieść jak dobry wiersz

„Złodziejka książek” to powieść skrojona w świeży, nowoczesny sposób. Niemniej kiedy zaczęłam ją czytać, odrzuciło mnie. Pomyślałam, kolejna dołująca ambitna powieść. Kolejny trend, który przestanie być odkrywczy, zamieniając się w rutynę i kalkę. Wystarczyło jednak przebrnąć przez początek, by zmienić zdanie i na nowo odkrywać temat już wiele razy...

Świetnie napisana powieść Pani Renaty Czarneckiej, dzięki której mam ochotę sięgnąć po wcześniejsze losy Bony.
Z przyjemnością czytało mi się 4 fragmenty tej książki na YouTube.

Świetnie napisana powieść Pani Renaty Czarneckiej, dzięki której mam ochotę sięgnąć po wcześniejsze losy Bony.
Z przyjemnością czytało mi się 4 fragmenty tej książki na YouTube.

Zapraszam do wysłuchania fragmentu

Zapraszam do wysłuchania fragmentu

Zachęcam do wysłuchania pierwszego fragmentu powieści
https://www.youtube.com/watch?v=cyo50eytltk

Zachęcam do wysłuchania pierwszego fragmentu powieści
https://www.youtube.com/watch?v=cyo50eytltk

Czegoś innego oczekuję od powieści historycznej.

Czytając „Niechciane dziedzictwo” Marii Paszyńskiej przez cały czas czuję dziwny dysonans, ta książka mnie nie niesie, a niestety jakby hamuje. Sięgnęłam po nią, by zobaczyć jak może wyglądać opisywanie tych samych zdarzeń, osób, czasów, przez dwie różne autorki. Losy Rakuszanki, postaci Jagiełły, Królowej Sonki, królewiczów: Władysława i Kazimierza mam mocno w pamięci z książek Doroty Pająk-Pudy, dlatego tak zainteresowało mnie, co może nowego odkryć, rozwinąć, pokazać inna autorka.

Dość ciekawa i wiele zapowiadająca narracja pierwszoosobowa kogoś z boku, bo przyjaciela , towarzysza z dzieciństwa synów Jagiełły, szybko stała się dla mnie niestety mało wiarygodna, miejscami przesadzona, czasem zbyt encyklopedyczna.
Ta wiedza encyklopedyczna jest jak przyklejona do scen uczuciowych, dialogów i opisów.
Brakuje spójności w tkaninie tej książki, jest jak patchwork pozszywany zbyt cienkimi nitkami, które od czytania niestety puszczają.

Bywa, że nudziłam się czytając niektóre ze scen, bo czytałam je wcześniej u innej autorki i brzmiały tam ciekawiej. Kolejna wersja tych samych wydarzeń nie odkryła nic nowego i nie zapadła we mnie.
To, co zapamiętuję z tej książki, to właśnie pęknięcia materiału:

Przyjaciel królewiczów wspomina i opisuje ich wspólną piastunkę, pisze z czułością ale razi to, że ta piastunka nie ma imienia. Jeśli ktoś się kimś opiekuje, zajmuje, jest blisko, to raczej imię tego kogoś jest istotne, a zwłaszcza dzieci zapamiętują takie szczegóły, a nawet jeśli dobrze nie umieją mówić, to zapamiętują swoją dziecięcą wersję tego imienia. Tu jest tylko suchy, choć udający czuły, opis postaci piastunki, dla mnie przez to niewiarygodny. Jakby znał tę piastunkę z opisu kogoś innego, albo o niej czytał, a nie z osobistych relacji.
Narrator pisze, że opowieść traktuje o uczuciach, chociaż miała być o Jagiellonach, kryguje się pisząc w ten sposób. Bo to jest zarówno o uczuciach, jak i o Jagiellonach, tylko jedno i drugie w takiej samej dla mnie mocno rozwodnionej dawce.

Szczerze mówiąc, kilka razy, w trakcie czytania książki Marii Paszyńskiej prawie zostałam zwiedziona ładnymi, zgrabnymi opisami, pomimo tego, że współczesny język wdziera się tam i przez to czasem wybija z klimatu czasów Jagiellonów. Zwykle piszę recenzje książek autorów, którym uwierzyłam, którzy mnie zachwycili i porwali.
A jeśli coś mnie nie przekonuje, odkładam i już o tym nie piszę.
Tym razem jednak postanowiłam napisać kilka zdań, mimo że niekoniecznie mi się książka podobała. Głównie dlatego, że to nowe dla mnie uczucie, nie odrzucić książki całkowicie, bo wydała mi się banalna, mało ciekawa lub nieumiejętnie napisana, ale po przeczytaniu jej czuć pewien dysonans, między ładnie, sprawnie napisanymi zdaniami i opisami, a ich celem, czy powodem.

Wygląda to trochę tak jakby autorka miała świadomość, że to, co potrafi może osadzić w każdych czasach, napisać o każdej postaci, ale akurat tym razem przymierzyła do Jagiellonów i skoro trochę to ubranko opisowo-emocjonalne na nich pasuje, to czemu nie, wystarczy dodać dużo opisu, w miarę uniwersalnej waty słownej i oczywiście faktów, o których pisali już inni, by uwiarygodnić tę przymiarkę.

To, co niby wszyscy chwalą jako przystępny język, to trochę pójście na łatwiznę autorki. Dziwne dla mnie jest wrzucanie w treść definicji, które mają wypływać z ust, a raczej spod pióra przyjaciela Kazimierza i Władysława Jagiellończyków. Wyjaśnia on na przykład we własnych wspomnieniach starca czym jest cena i prandium. Naprawdę? Czy ktoś, kto dziś pisałby wspomnienia, nawet z perspektywy całego życia jako starzec, nawet dla potomnych, pisałby w stylu: spożywaliśmy obiad czyli ciepły posiłek w środku dnia, lub śniadanie czyli pierwszy posiłek po przebudzeniu rano. Przecież nikt, pisząc wspomnienia, nie będzie nawet zakładał, że teraz trzeba codzienne zwykłe rzeczy tłumaczyć komuś, kto być może przeczyta je za setki lat, jakby się je tłumaczyło kosmitom i jeszcze przewidzieć to, co potencjalnie zmieni kiedyś nazwę.
Zdecydowanie więc wolę nienarzucające się przypisy, do których mogę sięgnąć, kiedy chcę, jeśli potrzebuję, a nie, dowiadywać się o przedmiotach, czy nazwach czynności ze sztucznych opisów narratora, które sztucznie mi wydłużają powieść, napompowując ją czymś mało-wiarygodnym.

Dziwi też jak wiele wiedział ten chłopiec o każdym z bohaterów, wydaje się, że dużo więcej niż oni sami o sobie. Temu też nie jestem w stanie uwierzyć, że jak przyzwoitka był przy każdej scenie dialogu dwóch osób, z każdym był na tyle blisko, by dowiedzieć się najintymniejszych rzeczy.
Dlatego, mam wrażenie, że narrator jest sztucznie stworzony i trochę niedopracowany.

Nie jestem też w stanie uwierzyć niektórym tutaj wyobrażonym sytuacjom, czy uczuciom, owszem one mogły mieć miejsce ale zostały tak opisane, że mnie kompletnie nie przekonują, jak niespełniona miłość narratora do królowej Elżbiety, czy relacje i dialogi Elżbiety z dwórką Dorotą. Nie brzmi ani jedno ani drugie jak olśniewające wiarygodne przypuszczenie, tylko jak współczesna plotka bez pokrycia, co trywializuje powieść.

Szkoda potencjału pisarki na takie zabiegi, jakby książka była pisana tak przy okazji, z boku, w pośpiechu i bez przekonania. A mogłaby być naprawdę głębszą. Podczas, gdy jestem przyzwyczajona, że do dobrej powieści historycznej wchodzę jak do komnat na Wawelu i cofam się w czasie, zapadając w piękny sen, bo na jawie tego się nie da doświadczyć, tak wchodząc w „Niechciane dziedzictwo” nie jestem pewna gdzie jestem, czy na Wawelu w czasach komuny, czy we współczesnych czasach opowiadanych mi przez przewodnika, gdy ze wszystkich stron wdziera się teraźniejszość, przeszkadza i zakłóca tak bardzo na jawie, że za chwilę zapominam co zwiedziłam i dlaczego.

Porównajmy z tymi książkami
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4822902/krolewskie-sny
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4938600/sonka-ostatnia-zona-jagielly
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4899831/matka-jagiellonow
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4801764/brzydka-krolowa-elzbieta-rakuszanka...
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/295576/jaszka-orfanem-zwanego-zywota-i-spra...

Nadal nie wierzę w słowa promocji
"Nigdy dotąd historia Polski nie została opowiedziana tak barwnie i przystępnie."

Czegoś innego oczekuję od powieści historycznej.

Czytając „Niechciane dziedzictwo” Marii Paszyńskiej przez cały czas czuję dziwny dysonans, ta książka mnie nie niesie, a niestety jakby hamuje. Sięgnęłam po nią, by zobaczyć jak może wyglądać opisywanie tych samych zdarzeń, osób, czasów, przez dwie różne autorki. Losy Rakuszanki, postaci Jagiełły, Królowej Sonki,...