Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tośka, główna bohaterka „Tarniny” Marty Kucharskiej jest wrażliwą młodą kobietą, lekarką, wykładowczynią, która czasem musi użerać się ze studentami. Swój zawód traktuje bardzo poważnie, jest zaangażowana. Los stawia przed nią jednak bardzo trudne wyzwanie. Towarzyszy w chorobie i umieraniu ukochanej i ekscentrycznej ciotce Wandzie. Jest to dla niej o tyle okrutne doświadczenie, że jako lekarka doskonale wie, co się dzieje i jakie są rokowania. Ale nawet ona nie potrafi wyzbyć się nadziei. Do samego końca. Koniec okazuje się początkiem. Ciotka Wanda miała swoje tajemnice. Jedna z nich znajduje się w - nomen omen - Nowej Ziemi, wsi niewielkiej, miejscu niemal na końcu świata, na Pogórzu Sudeckim. I rodzina, niezbyt zdziwiona, ale trochę obrażona - bo jak można tak umrzeć i zostawić bliskich z zagadkami - wyznacza właśnie Tośce rolę podróżniczki w przeszłość ciotki. Tu nic nie jest proste, a jednocześnie porywające. Charakterni przyjaciele ciotki Wandy, natura, która otacza (a czasem i osacza) bohaterkę, fantastyczne istoty z łąk i pól, miłość, która nigdy się nie starzeje, zwłaszcza ta obejmująca, akceptującą człowieka jako takiego, przyjmująca z całym dobrodziejstwem. Zagmatwane polskie losy - lata 80., 90., wyłażące na powierzchnię traumy i demony. Piękna jest to proza, pełna zdumiewających ludzkich typów, szaleństwa i wyobraźni, ale i przecudnego oryginalnego języka, poczucia humoru, ciepła, czułości. A jednocześnie oddechu, jaki bierzemy, gdy zrzucamy z siebie brzemię i wymagania miasta i przyjmujemy dzikość natury, jej pierwotną siłę i bezkompromisowość. Dzika i nieukształtowana, wolna i niezależna była też ciotka Wanda i z innego świata dzieli się wiedzą o życiu, miłości, cierpieniu i uwolnieniu od oczekiwań z Tośką-Tarniną. Bo zostawia jej nie tylko dom, ale i ludzi ze sobą związanych, z którymi Tośka wejdzie - czasem chcąc nie chcąc - w bardzo różne relacje. Jednocześnie autorka kreśli przenikliwy obraz niewielkiej społeczności, czasem się wspierającej, a czasem uwikłanej w konflikty, zbrodnie i stereotypy. Kiedy czyta się „Tarninę”, to się zaczyna tęsknić - za prawdą (choćby i trudną) w kontaktach międzyludzkich, ciszą i samotnością, która nie jest smutna, tylko kojąca, czasem za tworzeniem nowych jakości, na które w codziennym zabieganiu nie mamy czasu (obrazy ciotki Wandy są tu dobrym przykładem),potrzaskiwaniem drewna w piecu, smakiem herbaty, którą niespiesznie pijemy, spacerem przez las, skąd nie słychać drogi i przejeżdżających nią samochodów, brakiem zasięgu i nocną ciszą, gdy licho przysiada na płocie i zastanawia się, czy wejść w nasz sen, czy może jeszcze nie? Czy Tośka znajdzie odpowiedzi na wszystkie pytania, czy zgłębi tajemnice ciotki Wandy, czy odnajdzie to, czego szuka - także w sobie samej? Żeby się przekonać, musicie przeczytać. Lektura przyniesie wam refleksję, radość i wytchnienie.