Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem okropnie zmieszana po tej książce, dlatego nie jestem w stanie jej ocenić. Pierwsze 260 stron to definitywnie 10/10, przez następne 65 stron miałam wrażenie, że książke pisze inna osoba.
To jednak nic w porównaniu z drugą połową książki - choć obiektywnie była tak samo dobra, to jest główna bohaterka, jej decyzje, zachowania, to, co mówiła, sprawiło, że rwałam sobie włosy z głowy. Była sprzeczna sama ze sobą, robiła coś, później orientowała się, że jest złe, po czym kontynuowała robienie tego. Z początku zdecydowana, a później, choć tak samo zdeterminowana, to w sumie sama nie wiedząca do czego dąży. Nie jestem w stanie kibicować takiej bohaterce.

Jestem okropnie zmieszana po tej książce, dlatego nie jestem w stanie jej ocenić. Pierwsze 260 stron to definitywnie 10/10, przez następne 65 stron miałam wrażenie, że książke pisze inna osoba.
To jednak nic w porównaniu z drugą połową książki - choć obiektywnie była tak samo dobra, to jest główna bohaterka, jej decyzje, zachowania, to, co mówiła, sprawiło, że rwałam sobie...

Cień Wiatru czytam już drugi raz w życiu, a mimo to Zafonowi udało się mnie zrównać z parterem. Kiedy zaczyna się czytać tę książkę, to przez pierwsze sto stron ma się wrażenie, że będzie to stereotypowa, nudnawa literatura piękna.
Nie tym razem.
Choć głównym bohaterem zdaje się być Daniel, to tak naprawdę jest tylko przykrywką, by pokazać nam historię Juliana Caraxa – i, jak się okazuje, wielu innych osób, z których składa jego życie i opwieść. Ona toczy się, a my poznajemy losy ludzi, którzy stracili niemal wszystko, lecz ich tragedie tworzą jedną opowieść. Można tych bohaterów nie lubić, lecz nie da się nie podziwiać ich poświęcenia i nie zaangażować się w ich historię.
Autor nie narzuca nam drugiego dna, nie rozwiewa aury tajemniczości wokół życia Nurii, Juliana, Penelope, Jorge, Miquela i całej tej sekty sekretu Juliana. To samo z nich wybrzmiewa – i te historie chwytają za serce i pozostawiają po sobie żałość i jedno pytanie - „dlaczego?”.

Cień Wiatru czytam już drugi raz w życiu, a mimo to Zafonowi udało się mnie zrównać z parterem. Kiedy zaczyna się czytać tę książkę, to przez pierwsze sto stron ma się wrażenie, że będzie to stereotypowa, nudnawa literatura piękna.
Nie tym razem.
Choć głównym bohaterem zdaje się być Daniel, to tak naprawdę jest tylko przykrywką, by pokazać nam historię Juliana Caraxa – i,...

Skoki między narratorami nie były za dobrym pomysłem.

Skoki między narratorami nie były za dobrym pomysłem.