Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Czasami, gdy zaglądam do garnka z bulionem, wyobrażam sobie, że życie jest zupą pełną warzyw, których przeznaczenie jest wiadome - zginąć w czeluściach czyjegoś żołądka. Czy to podejrzane, że moja głowa wykształca coraz więcej takich pokręconych gastrycznych myśli?"

"Bliźniaczy płomień" to książka, która mnie na maksa otuliła, zaskoczyła i sprawiła, że nie mogłam przestać się uśmiechać. To historia prowadzona z perspektywy dwóch bohaterów- Daikiego, którego rodzice prowadzą restauracje Ikigai w Paryżu; oraz Aleksa, który idzie przez życie z Hope, suczką rasy border collie. Ich przypadkowe spotkanie doprowadza do szeregu (nie)zwykłych zdarzeń. Czy los im pomoże?

Realizm magiczny połączony z dobrym jedzeniem. Dla mnie już na starcie to zestawienie brzmi jak coś genialnego! I tak również było w przypadku książki Maksa Kuznowicza. Nie zliczę ile to razy burczało mi w brzuchu na myśl o tych wszystkich daniach kuchni azjatyckiej. Aż sama miałam ochotę kilka z nich wypróbować w domu. Poza tym, nie ma to jak opis przygotowywania i serwowania tych smakowitości w rodzinnej ramenowni (prowadzonej z ogromną miłością dodam). To było naprawdę ciekawie opisane. Daiki i Aleks, jako nasi główni bohaterowie zostali wykreowani na prawdziwych ludzi. Przynajmniej w moim przypadku tak ich właśnie odczuwałam. Każdy z nich jest inny, każdy z nich walczy ze swoimi demonami (TW: śmierć bliskiej osoby, stany lękowe, PTSD, queerfobia). Widać, że autor włożył całe swoje serce w procesie tworzenia i dążenia do zmiany niektórych ich nawyków. Widać, że autor włożył całe swoje serce w procesie tworzenia i dążenia do zmiany niektórych ich nawyków. Dodatkowo, mamy tutaj poruszany temat zdrowia psychicznego oraz wizyt u psychologa, co również pozytywnie wpłynęło na moją ocenę tej książki. O takich sprawach należy mówić głośno! Dzięki za to. Przez większość historii śledzimy powoli rozwijającą się relację Aleksa i Daikiego, którzy od nieznajomych, współpracowników, przeszli do dobrych znajomych i... dalej już musicie dowiedzieć się sami! Dla mnie byli oni jedną z fajniejszych książkowych par, których zakończenie potrafiło mnie wzruszyć. Przy okazji bohaterów, nie mogę nie wspomnieć o najsłodszej istocie "Bliźniaczego płomienia", czyli Hope. Wyobrażaliście sobie kiedyś jakby to było rozmawiać ze zwierzętami? Bo ja tak. I tak sobie myślę, że tak by to właśnie wyglądało, jak to przedstawił Maks w swojej powieści. Kto by nie chciał otrzymać porady od swojego czworonożnego przyjaciela? Z taką kompanką można wszystko! Nie raz się uśmiałam!

Czy muszę coś więcej dodawać? Czytajcie "Bliźniaczy płomień".

"Czasami, gdy zaglądam do garnka z bulionem, wyobrażam sobie, że życie jest zupą pełną warzyw, których przeznaczenie jest wiadome - zginąć w czeluściach czyjegoś żołądka. Czy to podejrzane, że moja głowa wykształca coraz więcej takich pokręconych gastrycznych myśli?"

"Bliźn...

Rozwiń

Zwiń

"Wszystko zaczęło się, gdy miała kilka miesięcy i matka oddała ją do domu dziecka. River długo czekała, aż pojawi się jej biologiczny ojciec - Logan Conway. Tylko że z nim przyszli również jego najlepsi kumple: Ray Aston, Vincent Snow oraz Isaak Meyer."

Pisanie o ulubionych książkach jest trudne, ale gdy przychodzi do napisania o historii, która zmieniła coś w Waszym życiu.. staje się jeszcze trudniejsze. "Czterech ojców River Conway" weszło do mojego serca i pozostanie w nim na długo. To jest jedna tych powieści, którą przeżywa się całym sobą. Ja się czułam jakbym znów była nastolatką, przeżywała pierwsze miłosne rozterki i zdobywała nowe przyjaźnie.

River Conway jest jej główną bohaterką. Można powiedzieć, że dziewczyna inna niż wszystkie, jednak nadal jest w niej ten urok i problemy jakie ma każdy nastolatek. Wychowana przez tytułowych czterech ojców, najlepszych kumplów, którzy zaszczepili w niej tą nutę przygody. Gra w piłkę nożną, wymiana koła w samochodzie czy spędzanie dni w domku na drzewie. River jest pełna pasji, pełna chęci zdobywania kolejnych szczytów. Początki nie należą do najłatwiejszych, ale kto by się spodziewał, że już pierwszego dnia w liceum złamie komuś nos? Krótkie rozdziały, lekki styl i zabawne dialogi. Jeśli szukacie książki, która będzie miała w sobie te elementy, to nie musicie szukać. Książka Mileny Grabowskiej ma to wszystko i jeszcze więcej! Potrafi wciągnąć już od pierwszych stron, a czytając o relacji River z jej ojcami nie można przestać się uśmiechać. Ciepło, urok i ten komfort, którego wielu z nas dziś poszukuje. Każdy z bohaterów się czymś wyróżnia, a jednocześnie został przez autorkę naprawdę dobrze wykreowany. Logan i jego opiekuńczość, Ray i jego sekrety, Vincent i jego stanowczość, Isaak i jego niekonwencjonalny humor. Czwórka kompletnie różnych od siebie osób, a których połączyły nastoletnie lata (i pewne nocne akcje). Nie każcie mi wybierać ulubionego, bo nie mam pojęcia jak mogłabym ich rozdzielić, ale mam nadzieję, że ich przeszłość nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Wątek rodzinny buduję tą historię, jednak są także inne, które idealnie dopełniają całą fabułę. River już na starcie zdobyła sympatię rówieśników, szczególnie gdy mowa jest o tym z krzywym nosem. Charlie to przyjaciel jakiego wielu chciałoby mieć - gadatliwy do bólu, ale jak trzeba coś zrobić pierwszy będzie pomagał. W wielu momentach to właśnie on wywoływał uśmiech na mojej twarzy. Potem przyszła Sally ze swoją zadziornością i dziewczyńskimi radami. A także Liam, który dopełnił ich charaktery. Tacy ludzie to prawdziwy skarb (ostatnie strony tego dowodzą!). Co mi się podobało najbardziej w książce Mileny, to kreacja River. Od pierw­sze­go rozdziału złapałam z nią wspólny język. W wielu momentach widziałam siebie - swoje przemyślenia czy problemy. Cóż, może nie biłam ludzi, ale by bronić swoich bliskich mogłabym posunąć się nawet do tego. Moja relacja z bohaterką była podobna, jak dziewczyny z jej igrzyskowym rywalem, czyli Russellem Bennettem. Ten chłopak to typowy przykład książkowego męża - każda biłaby się o niego (czy ktoś coś mówił o przemocy?). Jego brązowe oczy, w których można utonąć... No rozmarzyłam się, ale to, jak Russell został w tej powieści przedstawiony dowodzi temu, że Milena potrafi w romantyczne relacje. Od rywali..., może slow burn czy jednak przyjaciele? Nic nie zdradzę, ale wiedzcie jedno: gdy Bennett rzuci żartem, będziecie się turlać ze śmiechu.

"Czterech ojców River Conway" jest wypełniona komfortem, jednak autorka nie stroni od poruszania trudnej tematyki. Utrata bliskiej osoby, przemoc, autodestrukcja, a nawet działalność niezgodna z prawem. Książka dedykowana jest czytelnikom 16+ i ja się z tym w pełni zgadzam. Nawet jeśli pisana jest w taki sposób, że osoby 13 czy 14+ bez problemu by się w niej odnalazły, to z uwagi na powyższe wątki, lepiej z nią poczekać. A na tych bohaterów naprawdę warto. Zakończenie zwiastuje nowy ciekawy temat oraz otwiera drzwi na kolejne, które zamierzam ponownie przeżywać w drugim tomie. Polecam!

[ Współpraca reklamowa z Wydawnictwem BeYA ]

"Wszystko zaczęło się, gdy miała kilka miesięcy i matka oddała ją do domu dziecka. River długo czekała, aż pojawi się jej biologiczny ojciec - Logan Conway. Tylko że z nim przyszli również jego najlepsi kumple: Ray Aston, Vincent Snow oraz Isaak Meyer."

Pisanie o ulubionych ksią...

Rozwiń

Zwiń

"- O rany - odzywa się. - Należysz do tego rodzaju ludzi?
- To znaczy jakiego rodzaju? - pytam z uśmiechem.
- Ludzi, którzy niepotrzebnie wszystko komplikują.
- Tak. - Chichoczę. - Stanowczo należę do tego rodzaju ludzi."

Historia Tessy jest jedną z tych, obok której nie można przejść obojętnie. Główna bohaterka traci wzrok z powodu powikłań po wyp*dku samochodowym. Nie potrafi odnaleźć się w nowej sytuacji, a wręcz zmienia się jej podejście do świata - nie tworzy poezji, nie spotyka się z przyjaciółkami. Dni spędza w swoim pokoju, a dziadkowie widząc dziewczynę w smutku, postanawiają napisać do lokalnej gazety i poszukać osoby, która będzie "oczami" Tessy. Cóż, możecie się domyślać, że zrobili to bez konsultacji, jednak odwołanie zgłoszenia sprawiło, że... wszystko się zaczęło.

"100 dni słońca" od pierwszych stron wprawiło mnie w melancholijny nastrój. Czytamy o wyp*dku, którego opis przyprawił mnie o ciarki. To, co spotkało Tessę było straszne, a jednocześnie sprawca pozostał bez szwanku. Utrata wzroku to jeden z najgorszych koszmarów, moich w szczególności, dlatego choć w niewielkim stopniu mogłam zrozumieć dziewczynę. Moja wada wzroku jest duża, na szczęście nie postępuje to tak szybko jak w poprzednich latach (i oby już nie postępowało, ja lubię swoje okulary). Początkowo, Dickinson kieruje złość, wściekłość. Czasami bezsilność. To właśnie ten jej charakter sprawił, że była autentyczna, bardziej ludzka niż tylko postacią z kartki. Jej zachowanie było uzasadnione zaistniałą sytuacją, dlatego z wielką ciekawością i czułością śledziłam jej postępy i te tytułowe odliczanie 100 dni. Jest to ciekawy zabieg (trochę jak u Silvery przy "Nasz ostatni dzień"), jednak do samego końca nie możemy przewidzieć czy wszystko powróci do normy. Coś się jednak zmienia... "100 dni słońca" poznajemy z jeszcze drugiej perspektywy, która równie mocno mnie ciekawiła. Weston Ludovico to bohater, którego poznajemy jako syna reportera lokalnej gazety, do którego dziadkowie Tessy piszą ogłoszenie. Jego opowieść jest tak samo przejmująca i szokująca. Dodatkowo, autorka pokusiła się o opisanie jego tajemniczej przeszłości oraz pewnej sytuacji, która doprowadziła do "tego jednego dnia". Od tego momentu Weston chce być traktowany jak normalna osoba i gdy przychodzi do domu Tessy wie, że będzie czuł się jak dawniej. To było piękne. Co ciekawe, chłopak wyróżnia się na tle innych postaci swoją postawą. Idzie przez życie z ogromną dawką sarkazmu (czarny humor też mile widziany), co można dostrzec w wielu dialogach, a po tych tragicznych wydarzeniach jest to wręcz oczyszczające dla niego. Pewnie zauważyliście, że nie pisze Wam o wszystkim, ale taka też jest ta opowieść - nie mówi nam wszystkich szczegółów. To od nas zależy czy będziemy chcieli je poznać. Ona wzrusza, przeraża, a jednocześnie napełnia nadzieją... Szczególnie relacja naszych głównych bohaterów. Początki nie były łatwe, ale dzięki Wesowi i jego misji (albo uporowi), coś się zmieniło. Idziemy z nimi przez wszystkie zmysły: węch, smak, słuch, dotyk, wzrok. A odkrywając kolejne detale otaczającego świata, jeszcze bardziej doceniamy to, co mamy obok. Ostatnie strony tego dowodzą. (Kto nie mógł powstrzymać łez? No ja)

Czytajcie! Przeżywajcie! Pokochajcie!

[ Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Young ]

"- O rany - odzywa się. - Należysz do tego rodzaju ludzi?
- To znaczy jakiego rodzaju? - pytam z uśmiechem.
- Ludzi, którzy niepotrzebnie wszystko komplikują.
- Tak. - Chichoczę. - Stanowczo należę do tego rodzaju ludzi."

Historia Tessy jest jedną z tych, obok której nie można p...

Rozwiń

Zwiń

"Każda wiedźma i każdy zmiennokształtny potrzebują rodziny, która będzie rozumieć ich magię."

W "Zimowym przesileniu" możemy powrócić nie tylko do naszych postaci, ale również do śnieżnych dni. Za oknem co prawda prawie lato, dlatego przyznam szczerze, że dziwnie czytało mi się tę historię. Zaczynamy od kolejnych nauk magii, by stopniowo przechodzić w coraz to trudniejsze zadania. Ariel - nowa znajoma Astera, próbuje opanować swoje moce, niestety nie do końca jej się to udaje. Dodatkowo, z przesileniem nadchodzi czas Zimowego Festynu, turnieju Jolrun, którego mogą doświadczyć jedynie praktykujący magowie.

Bardzo podoba mi się w tych powieściach to, jak w prosty sposób Ostertag przekazuje całą fabułę. Nie ma w niej zbędnych wydarzeń czy dialogów. Brak również szczegółów (choć te przy niektórych wątkach wołają o więcej). Cała trylogia skierowana jest raczej do młodszych odbiorców, jednak nawet starsi mogą czerpać z niej dużo frajdy. Podoba mi się także jej układ, dzięki którym łatwiej przyswaja się wszelkie informacje. Nie mówiąc już o kresce i tych wyrazistych kolorach, które tylko dopełniają całą opowieść. Od początku ta historia czarowała. Wątek magii, odkrywania swoich umiejętności, mocy czy radzenia sobie w obliczu niebezpieczeństwa. To są aspekty, które wysuwają się tutaj na pierwszym miejscu. Jest miejsce na przyjaźń, nowe znajomości oraz rodzinne zawirowania. Czasami odczuwałam niedosyt jeśli chodzi o ukazanie rodziny Astera, bowiem można z tej książki wyciągnąć dużo więcej, tak jak z samej magii i... turnieju! "Zimowe przesilenie" zabrało mnie w śnieżne zakątki pełne ciepłych pokoi. Pomysł na celebrowanie przesilenia w supermagicznym miejscu był naprawdę ciekawym pomysłem. Same ilustracje obrazujące poszczególne zadania sprawiały, że czułam się jakbym była tam wraz z Asterem. Co jednak wyróżnia ten tom? Przekazanie głosu Ariel, która zagłębia się we własne moce. Jej wątek miał ogromny potencjał, który nie został do końca zrealizowany. Z niego można było tyle wyciągnąć! Poprowadzić relacje z pewną istotą do końca... W tym przypadku chyba się najbardziej rozczarowałam, niemniej jednak nie mogę narzekać - tyle przygód nie było w żadnym innym tomie.

Jeśli jeszcze nie sięgnęliście po tą magiczną trylogię, to ja Was serdecznie zachęcam! To ciepła, wciągająca, niekiedy wzruszająca i zabawna opowieść, która czeka na odkrycie. Bo kto nie lubi odrobiny magii (i śniegu) w swoim życiu?

[ Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Young ]

"Każda wiedźma i każdy zmiennokształtny potrzebują rodziny, która będzie rozumieć ich magię."

W "Zimowym przesileniu" możemy powrócić nie tylko do naszych postaci, ale również do śnieżnych dni. Za oknem co prawda prawie lato, dlatego przyznam szczerze, że dziwnie czyta...

Rozwiń

Zwiń

"- Chciałbym to pamiętać - powiedział w ciemności. - Chciałbym pamiętać pierwszy raz, kiedy mi to powiedziałaś."

Jeśli po pierwszym tomie czuliście niedosyt, to po tym będziecie w pełni usatysfakcjonowani. Kontynuujemy w nim losy naszej Fortuny, czyli Rosalind Lang, której tożsamość zostaje ujawniona. Koczujący pod jej domem dziennikarze, to ostatnie zmartwienie na jej liście. Jednak gdy tylko pojawia się okazja do opuszczenia miasta, dziewczyna nie waha się ani chwili. Musi uratować swojego ukochanego, nawet jeśli ceną jest jej własne życie.

"Nikczemny Myśliwy" był dla mnie przeprawą. Długą, czasami monotonną, której pojedyncze jednostki ratowały coraz to trudniejsze sytuacje. Nie była to zła książka, tego nie można o niej powiedzieć, ale musicie się nastawić na dość angażującą i wymagającą lekturę. Chociaż jest to fikcja literacka, to autorka zaczerpnęła wiele wydarzeń czy postaci z historii chińskich/ japońskich rejonów. Nie opowiem Wam o nich, bo są to naprawdę szczegółowe informacje, ale na końcu znajdziecie posłowie, które w pełni wszystko tłumaczy. Chloe Gong, jesteś wielka. Ten tom jest idealnym zwieńczeniem całego uniwersum szanghajskich inwazji. Zaczynając od "Gwałtownych pasji", czyli opowieści o Romie i Juliette, a kończąc na historii Rosalind i Oriona. Każda z nich jest bardzo dopracowana, co wielokrotnie przejawia się zarówno w fabule, jak i postaciach. Momentami nie mogłam oderwać się od książki, przez coraz to nowe, niespodziewane wydarzenia, a innym razem wręcz odkładałam by przetrawić rozwijające się tam wątki. To nie jest historia, którą można przeczytać na jednym posiedzeniu. Nią należy się delektować, odkładać w czasie, by móc pozostać z Szanghajem na dłużej. "Nikczemna Fortuna" zaskoczyła mnie kreacją postaci - szpiedzy, ukrywający się pod fałszywym nazwiskiem, grający szczęśliwe małżeństwo. To na nich opierała się ta część, której zakończenie wbiło mnie w fotel. "Foul Heart Huntsman" opowiada przede wszystkim o Rosalind i Orionie, ale na początek wysuwa się inna para bohaterów, która mnie absolutnie zauroczyła. Celia i Oliver tworzą tak genialny duet! Ich troska o bliskich, o siebie nawzajem była widoczna w wielu ich działaniach. Choć najczęściej musieli ukrywać pewne fakty z misji, to zawsze działali w imię dobra. Tak samo jak Alisa, Phoebe, Silas... każda z tych osób działała w pewnym celu, nie zawsze widocznego dla oka czytelnika. Autorka dała szansę na pokazanie ich perspektyw, co dało szersze spojrzenie na całą fabułę. Dla takich historii żyję! Była Fortuna, jest Myśliwy. Nikczemność tej dylogii polega na zdradzie, planach oraz próbach ratowania bliskich. Gdy kraj opanowują wrogie siły, a receptura na bycie nieśmiertelnym wpada w niepowołane ręce, cel jest tylko jeden: trzeba zadzwonić po starych znajomych. Nic więcej nie zdradzam, ale Ci, którzy śledzą na bieżąco całe uniwersum, pewnie domyślają się o kim jest mowa. Nie powiem, ale momenty tej całej gromady wywoływały uśmiech i ciarki na całym ciele. Uwielbiam ich wspólne akcje oraz próby tworzenia rodziny (motyw found family). Chociaż momentami autorka tworzyła takie elementy, które sprawiały, że moje serce się zatrzymywało, to włożyła w to naprawdę wiele pasji i miłości.

Co tu więcej dodawać? Zakończenie piękne, wzruszyłam się na ostatnich stronach, a postacie, które towarzyszyły mi przez ostatnie miesiące zostaną ze mną na długo. 我建議!

[ Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Jaguar ]

"- Chciałbym to pamiętać - powiedział w ciemności. - Chciałbym pamiętać pierwszy raz, kiedy mi to powiedziałaś."

Jeśli po pierwszym tomie czuliście niedosyt, to po tym będziecie w pełni usatysfakcjonowani. Kontynuujemy w nim losy naszej Fortuny, czyli Rosalind Lang, której tożsa...

Rozwiń

Zwiń

"W tym roku nauczę się filtrować moje myśli i słowa. Jeśli będę chciała coś powiedzieć, zachowam to dla swojego dziennika. Wcielę się w uroczą, zabawną i nieśmiałą przyjaciółkę. Główną rolę zostawię innym. Przyzwyczaiłam się już zresztą do grania postaci drugoplanowych."

"Jessie K. chce czegoś więcej" to nastoletnia opowieść, pełna szkolnych problemów, stawiania nowych celów i miłosnych rozterek. Pełna rodzinnych chwil. Główna bohaterka otrzymała diagnozę, która wywróciła jej świat do góry nogami. Z jednej strony poczuła się zrozumiana, a z drugiej czuła, że musi się ukrywać i wpasować w licealne życie. W jej scenariuszu nie było jednak tylu niespodzianek.

O tej historii można mówić bardzo dużo i bardzo głośno. Jest to wartościowa pozycja, pełna humoru, uroczych scen oraz zrozumienia. Moja sympatia do Jessie Kassis wzrastała z każdą stroną. Jest to ten typ bohaterki, z którą chętnie wybrałabym się w podróż lub przegadała pół dnia. Bardzo, ale to bardzo podobała mi się jej kreacja - naturalność, prostota, a jednocześnie jej wyjątkowość. Nic w niej nie było przerysowane, a jej kulturowe korzenie (jest Palestynką) jeszcze bardziej wyróżniały ją na tle innych postaci. Książka pisana jest w pierwszej osobie, dlatego tak łatwo było mi wciągnąć się w lekturę. Do tego, większość fabuły kręci się wokół listy zadań, które wyznacza sobie główna bohaterka, jak i dążenia do wystąpienia na muzycz- teatralnej scenie. Albo o prostu celów, które co rusz skreśla. Khalilieh oczarowała mnie swoim stylem. Ta lekkość w opowiadanej historii oraz przekaz ukryty między wierszami, to dwa aspekty, które cenię w młodzieżówkach. Ważne jest byśmy wynieśli z tej książki jak najwięcej i... dobrze się przy niej bawili! U mnie tak właśnie się stało. Nie byłoby zwyczajnie, gdyby nie wątek romantyczny, a właściwie jego zalążek. Od początku śledzimy poczynania Jessie w nowej szkole. To jak zawiązuje przyjaźnie; te dobre bądź rozczarowujące. To jak odnajduje na licealnych korytarzach kolejne obiekty westchnień. Na jednym, a właściwie dwóch, takich obiektach opiera się część historii. Poznajemy tu długowłosego Leviego, którego błękitne oczy potrafią hipnotyzować, oraz zabawnego Griffina, którego teksty doprowadzały do śmiechu. Relację tej trójki przeżywałam tak, jakbym to ja była na miejscu Jessie K. i musiała wybierać (czy na pewno?). Do końca historii nie wiedziałam, który z bohaterów bardziej mnie przyciąga, jednak pewne momenty doprowadziły do jednego wyboru. Ale, ale! Nic nie zdradzam.

"Jessie K. chce czegoś więcej" to literacki debiut Jackie Khalilieh, o którym mogliście posłuchać na pewnym lajwie z autorką "Lepiej niż w filmach". Już od tamtego momentu wyczekiwałam polskiego wydania, bo wiedziałam, że ta opowieść będzie miała dla mnie znaczenie. Nawet nie wiecie jak się cieszę, że w końcu ją przeczytałam! Urzekła mnie od pierw­sze­go rozdziału (scena z łazienki? hit), pierwszych rodzinnych chwil, pierwszych licealnych relacji. Dzięki niej poczułam, że znów mam te naście lat i poruszam się szkolnymi korytarzami w poszukiwaniu znanych twarzy.

Polecam z całego serca! Mam nadzieję, że przeczytacie.

[ Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Young ]

"W tym roku nauczę się filtrować moje myśli i słowa. Jeśli będę chciała coś powiedzieć, zachowam to dla swojego dziennika. Wcielę się w uroczą, zabawną i nieśmiałą przyjaciółkę. Główną rolę zostawię innym. Przyzwyczaiłam się już zresztą do grania postaci drugoplanowych."

"J...

Rozwiń

Zwiń

"- To ważne, aby pozostać realistą. Życie jest jak pociąg stopniowo nabierający prędkości. Im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej dla ciebie."

Trzydziestoletnia Cassie wiedzie spokojne życie pracując w nowojorskiej księgarni. W otoczeniu książek czuje, że żyje, a jej codzienność uzupełniają odwiedziny starszego pana Webbera, który umila jej czas rozmową o swoim dawnym życiu. Pewnego dnia, pozostawia na blacie niezwykłą książkę, dzięki której kobieta zaczyna swoją przygodę z magicznymi światami.

"A jeśli nie wszystkie drzwi powinny zostać otwarte?"
Taki cytat możecie znaleźć na okładce książki Browna i myślę, że trafnie opisuje całą fabułę. Odczuwam dużą trudność w opowiadaniu o tej historii bez przywoływania faktów na temat pewnych postaci, dlatego postaram się Wam ją przedstawić bezspoilerowo. Bo oprócz tego, że jest to historia o tajemniczych księgach jest to także powieść o przemijaniu, radzeniu sobie z tra○mą czy brutaln•ści. Autor stworzył prawdziwie rozbudowaną, pełną magii opowieść, której każdy element jest jak dodatkowy puzzel do naszej układanki. Początkowo trudno mi było brnąć przez fabułę, bo zarówno długie rozdziały, jak i ilość tekstu na stronie do tego nie zachęcały. Ale! Styl autora oraz sam pomysł sprawiły, że nie szło się od niej oderwać. Podzielona na siedem części historia ukazuje losy wielu, naprawdę wielu bohaterów, którzy stanowią ważną część "Księgi drzwi". Cassie to tylko początek, bo poznacie tu również Izzy, Drummonda, Lily, Azakiego, Lunda, Hugona... Poznacie Kobietę, z którą nie chcielibyście zadzierać - ona stanowi tutaj tę brut•lną część, a opisy przy jej perspektywie nieraz wywoływały we mnie zniesmaczenie. Tak jak główną bohaterkę, tak polubiłam jej przyjaciółkę Izzy. Ile to razy jej teksty doprowadzały mnie do wybuchów śmiechu! Jest bardzo zabawną postacią (teksty o sikaniu? poproszę), stąpającą twardo po ziemi, analizującą każdy element. Dobrze radzi sobie w sytuacjach zagrożenia, co wielokrotnie ukazywała na przestrzeni lektury. Jej umiejętności, a właściwie przypadkowe zmiany, sprawiły, że zyskała w moich oczach. Jeśli chodzi o system magiczny, to, o rany, trzeba się nad nim dłużej pochylić (a i tak nie starczyłoby mi miejsca do jego opisania). Jak na debiut, ta historia broni się każdym kawałkiem. Zaczynając od rozbudowanego świata, jego zasad, a kończąc na wszystkich porachunkach, które mieli do wyjaśnienia bohaterowie. Chyba jeszcze nigdy nie czytałam takiej historii. Bardzo zaskoczyła mnie swoim stylem, klimatem oraz tymi intrygującymi księgami, której jedna część tworzy tytuł powieści. Nie będę Wam pisać żadnych szczegółów, bo znakomicie zrobiła to Paulina (na ig: @bezsenneczytanie), dlatego odsyłam Was tutaj do niej. Ja za to mogę Was zapewnić, że nie będziecie mogli oderwać się od poznawania każdego aspektu "Księgi drzwi" - realizm magiczny, podróże w czasie, tajemnicze miejsca... To trzeba samemu przeżyć, by móc w pełni poczuć to "coś". Kończąc tą historię, nie mogłam wyjść z podziwu tego, co stworzył autor. Momentami głowa mi parowała od nadmiaru kolejnych nieprawdopodobnych zdarzeń. Tak powiązanych ze sobą dni, godzin, minut. Tych ciągłych podróży czy ucieczek od niebezpiecznej Kobiety. Swoją bibliotekę trzeba chronić i myślę, że tym bohaterom udało się to w idealnym tego słowa znaczeniu.

Dajcie szansę Cassie, księgom, Drummondowi. Zapewniam, że uda się im Was oczarować!

[ Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Uroboros ]

"- To ważne, aby pozostać realistą. Życie jest jak pociąg stopniowo nabierający prędkości. Im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej dla ciebie."

Trzydziestoletnia Cassie wiedzie spokojne życie pracując w nowojorskiej księgarni. W otoczeniu książek czuje, że żyje, a jej codzienność ...

Rozwiń

Zwiń

"Ludzie byli żałośni. Gonili za czymś, choć ich życie było tak kruche. Adam przeżył już z dziesięć takich ludzkich żyć, widział bardzo wiele, doświadczył rzeczy, których większość mieszkańców tego miasteczka nigdy nie doświadczy."

Kolejny debiut za mną, lecz niestety nie jest to kolejny zachwyt. To także nie jest historia o wampirach. To historia o poszukiwaniu siebie, bliźniaczej więzi i żądzy. "Krew nas połączy" Łukasza Damaziaka zabrała mnie w podróż do osiemnastowiecznej Irlandii (na tę brut•lną sekundę) oraz Nowego Jorku z 2012 roku. Chadzałam ulicami wielkich miast, widziałam niejedną śm¡erć i poznałam wielu... adoratorów. Zawsze żądnych krw¡.

Nicolas żyje pięćset lat i większość swojego czasu spędza na bezowocnych poszukiwaniach swojego brata bliźniaka, Adama.
Taylor pracuje w kawiarni na nowojorskich przedmieściach. Jego spokojne życie się kończy, gdy na jej progu spotyka nieśmiertelnego.

"Krew nas połączy" zaciekawiła mnie klimatem wiecznego życia. Do wampirów mi daleko, krótko mówiąc, nie przepadam za nimi, ale w tej historii zostały one ukazane nad wyraz dobrze. Cały system magiczny zyskuje w oczach, dzięki krw•wym, dynamicznym opisom. Oprócz wampirów natkniecie się tu również na wilkołaki, nieśmiertelnych i innych "obdartusów". Książka pisana jest z dwóch, czasami trzech perspektyw, co daje możliwość poznania każdego z bohaterów. Poznania ich punku widzenia, ich uczuć a co najważniejsze, pozwala nam wejść do ich głowy i poczuć cały zamęt, który rozgrywa się na kartach powieści. Niestety nie mogłam się przestawić na ten typ narracji. Od początku sprawiała mi kłopoty, co prowadziło do mylenia postaci. Rzadko mi się to zdarza, a tutaj autentycznie musiałam wracać na początek historii, by zapamiętać głównych bohaterów. Przechodzą do dalszych wad KNP, to jej długość. Ta książka jest po prostu za krótka! Dzieje się w niej wiele, a cały czas czułam, że wszystkie wątki są traktowane po łebkach. Nie mogłam się w pełni zaangażować w życie postaci. Kolejną sprawą są bohaterowie, a właściwie dwójka z nich, którzy niestety nie zyskali mojej sympatii. Byli całkowicie różni od siebie, co stanowiło ciekawy kontrast między ich dotychczasowymi rutynami, jednak ich relacja była według mnie nie na tym torze, gdzie potrzeba. Na stopniu przyjaźni widziałabym ich w dalszych tomach, bo to jak udawało się im w kolejnych rozdziałach dogadywać było fajne (scena nauki Taylora? Nowe moce? Ja chcę tego więcej!). Poza tym... Ile w tej historii jest er•tyzmu! Nie spodziewałam się jak na powieść dla młodzieży (tylko czy na pewno nią jest?), że sceny intymne będą się tak często pojawiać. Owszem, wydawnictwo zadbało o oznaczenie wiekowe oraz ostrzeżenia, które możecie znaleźć na początku książki. Doceniam to bardzo. Jednakże nie za bardzo pasowało mi to do tej historii... Choć wampiry kojarzą się już z wielokrotnie przywoływaną przeze mnie żądzą, jednak ta dotyczy bardziej krw¡ niż łóżka. Momentami byłam zdumiona.

"Krew nas połączy" połączyła mnie za to z jedną z postaci, która bezapelacyjnie ratowała całą opowieść. Adam, brat bliźniak Nicolasa. Ja nie wiem jak to się dzieje, ale zawsze Ci źli zdobywają moje serce. Nie chcielibyście z nim zadrzeć, oj nie. Ten nie mający skrupułów nieśmiertelny potrafi jednym słowem sprawić, by cały świat stanął w płomieniach. Nie boi się niczego, nawet spotkania z najniebezpieczniejszym gangiem w Ameryce. I to dla niego przeczytam kolejne tomy. Czy będzie równie krw•wo? Mam nadzieję!

[ Współpraca reklamowa z Wydawnictwem BeYA ]

"Ludzie byli żałośni. Gonili za czymś, choć ich życie było tak kruche. Adam przeżył już z dziesięć takich ludzkich żyć, widział bardzo wiele, doświadczył rzeczy, których większość mieszkańców tego miasteczka nigdy nie doświadczy."

Kolejny debiut za mną, lecz niestety nie jest to...

Rozwiń

Zwiń

"Jeśli jest coś gorszego od braku podejrzanych, to ich zdecydowany nadmiar."

"Zła krew" jest debiutancką powieścią Macieja Rożena. Kryminał, który od pierwszych stron mrozi krew w żyłach i sprawia, że czytelnik czuję się jak w filmie. Akcja rozgrywa się w małej miejscowości Topice, na początku roku 1998. Ktoś znajduje zwłoki nastoletniej dziewczyny z rozdziobioną przez ptaki twarzą. Ofiarą okazuje się córka znanego i krytykowanego przedsiębiorcy, który utrzymuje całe miasto. Rybi zapach wydobywający się z zakładów chemicznych to najmniejszy z problemów Stanisława Grabowskiego. Sprawą zajmuje się podkomisarz Ada Heldisz, której przeszłość nie daje o sobie zapomnieć.

Jest ona brutalna, to trzeba przyznać. Wielokrotnie przerywałam czytanie, by przetrawić rozwijające się w niej kolejne ofiary. Tak, tak, na jednej się nie kończy. Jest to opowieść, od której nie będziecie mogli się oderwać, bo tak bardzo pochłonie Was znalezienie rozwiązania. Ja co prawda czekałam z jej lekturą miesiąc, ale będę szczera, marzec nie był dla mnie najlepszym miesiącem. Za to kilka ostatnich dni spędziłam właśnie w Topicach. I co to była za przygoda!! Moja miłoś- nie, moja obsesja wokół tej książki rosła z każdą stroną. Nawet nie przeszkadzały mi jej długie rozdziały, za którymi zazwyczaj nie przepadam. Pochłonęła mnie, po prostu. Gdy dowiedziałam się, że "Zła krew" to debiut, nie mogłam w to uwierzyć. Widać w niej ogromny research i serce wlane w każdą z postaci. Najbardziej zachwycił mnie właśnie ten policyjny, kryminalny, świat, które elementy od zawsze mnie intrygowały. Postępowanie w śledztwie, kolejne kroki w akcji i ta słynna dyscyplina. Za każdym razem, gdy czytałam o miejscach zbrodni, w mojej głowie przewijały się kadry z serialu "Rojst" (może dlatego, ze ostatnio nadrobiłam kolejny sezon?). To jest tak dobrze napisane, że autentycznie poczułam się jak w tej produkcji. Klimat lat dziewięćdziesiątych, stare budynki... przyjaciele na służbie. Ten ostatni aspekt najbardziej odznaczył się w mojej pamięci. Ada Heldisz zdobyła moją sympatię już na starcie. Demony przeszłości przypominają jej o sobie na każdym kroku i choć kobieta emocjonalnie nie radzi sobie najlepiej, to w chwilach zagrożenia, potrafi chwytać się ostatniej deski ratunku. Polubiłam ją za jej upór, ambicje i niekonwencjonalny tok myślenia. Ona na tej komendzie jest jedna, ale potrafi gadać za dwóch i nie daje sobą pomiatać. Na swojej drodze spotyka wielu zwyrodnialców, jednak to, co pojawia się w tej zimowej aurze, zapamięta do końca życia. Nasza Calineczka wiele przeszła, a los dalej jej nie oszczędza. Autor stworzył naprawdę twardą postać, której do samego końca mocno kibicowałam. Ile to razy w serialach czy filmach widzi się policyjne przyjaźnie czy relacje z różnymi benefitami. W książce Rożena liczy się nie tylko przyjaźń, ale przede wszystkim dobra współpraca i czas, dzięki którym możliwe jest szybkie odnalezienie sprawcy. Nie zdradzę Wam czy to się naszym bohaterom udało, natomiast zaznaczę jedno: mimo wielu bezczelnych typów, można tu jeszcze znaleźć lojalne osoby. Co do tego drugiego... wiecie, każdy ma chwilę słabości, a na potrzeby śledztwa, to i w łóżku znajdzie się czas.

"Zła krew" zachwyciła mnie swoim małomiasteczkowym klimatem lat 90. Zabrała na nocne poszukiwania sprawcy, interwencje, a nawet niebezpieczne działania pod przykrywką. Zdobyła moje serce główną bohaterką, której historia nadal mnie intryguje. Zasada jest jedna, a w niej każdy jest podejrzany, nawet jeśli to ktoś, komu mogłaś w pełni zaufać. Zakończenie przewidziałam gdzieś po drugiej części, ale jak możecie się domyślać, nie zabrało mi to przyjemności z czytania i poznawania motywów działania tej osoby. O rany... CZYTAJCIE❤

[ Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Znak ]

"Jeśli jest coś gorszego od braku podejrzanych, to ich zdecydowany nadmiar."

"Zła krew" jest debiutancką powieścią Macieja Rożena. Kryminał, który od pierwszych stron mrozi krew w żyłach i sprawia, że czytelnik czuję się jak w filmie. Akcja rozgrywa się w małej miejsco...

Rozwiń

Zwiń