Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wraz z Maria Paszyńską i jej powieścią wędrujemy do przedwojennego Wołynia. To właśnie tam miesza się polska ludność z ukraińska i do pewnego czasu było to czymś normalnym. Do czasu, aż wojna i ideologia oczyszczenia Wołyniu z Polskości zatrzęsły w posadach uporządkowany świat wielu ludzi. Czytając książki o Wołyniu, zawsze przeraża mnie to jak łatwo można „wsadzić” w głowy ludzi pewne przekonania, a później tak nimi manipulować, żeby nie widzieli już innej perspektywy. To było przerażające kiedyś, ale również jest przerażające w dzisiejszym świecie. Czytam naprawdę wiele książek z tametyką wojenną i zawsze gdy biorę książki Marii Paszyńskiej wiem, że dostanę emocjonalną, ale co najważniejsze historycznie dobrze napisaną powieść. Mogłabym pisać wiele o emocjach, jakie we mnie wzbudziła „Hańba”, ale tak jak przy każdej książce z wojną, a co za tym idzie cierpieniem niewinnych ludzi, nie da się czytać i nie myśleć o tragedii, w jakiej musieli trwać, o emocjach i strachu, który stał się im bliski. O nadziei, która potrafiła zgasnąć w ułamku sekundy. O ludziach, którzy nagle stali się sobie obcy, wręcz wrodzy. Bardzo lubię w książkach Marii Paszyńskiej bohaterów. Zawsze są oni dobrze wykreowani i zwracają moją uwagę. Nie inaczej było też tym razem. Bohaterów tej powieści zapamiętam na długo, jak i całą fabułę. Bardziej polecam.

Wraz z Maria Paszyńską i jej powieścią wędrujemy do przedwojennego Wołynia. To właśnie tam miesza się polska ludność z ukraińska i do pewnego czasu było to czymś normalnym. Do czasu, aż wojna i ideologia oczyszczenia Wołyniu z Polskości zatrzęsły w posadach uporządkowany świat wielu ludzi....

Rozwiń Zwiń

Gdybym miała kupić książkę przez wzgląd na okładkę, to jednym z moich pierwszych wyborów byłaby właśnie książka "Mój kumpel jest dziewczyną". No powiedzcie, czy ta okładka nie jest urocza?
Ale skupmy się na tym co najważniejsze, czyli na treści. "Mój kumpel jest dziewczyną " to książka z którą miło spędziłam czas i dobrze się przy niej bawiłam. Polubiłam głównych bohaterów właściwie od pierwszy stron i muszę stwierdzić, że autorka naprawdę dobrze ich wykreowała. Żałuję tylko, że przemiana bohaterki dokonała się tak szybko, była znacząca, aczkolwiek wolałabym gdyby wydarzyła się odrobinę później, lub całą przemiana była rozciągnięta w fabule.
Ale z drugiej strony życie głównej bohaterki po przemianie nie jest nudne, wiele się w nim dzieje i czytając jej historie naprawdę nie można się nudzić.
"Mój kumpel jest dziewczyną" to książka która mnie wciągnęła i dostarczyła sporo emocji. Z ciekawością śledziłam potyczki Sky i Gabriela, byłam niezwykle ciekawa jaki finał bedzie miała ich historia i jak kręte ścieżki będą do niego prowadzić.
Weronika Ancerowicz ma lekkie i przyjemne w odbiorze pióro, potrafi zaczarować czytelnika, tak aby nie mógł się oderwać od książki.
Mam nadzieję, że sięgając po "Mój kumpel jest dziewczyną" spędzicie z nią tak dobrze czas jak ja.

Gdybym miała kupić książkę przez wzgląd na okładkę, to jednym z moich pierwszych wyborów byłaby właśnie książka "Mój kumpel jest dziewczyną". No powiedzcie, czy ta okładka nie jest urocza?
Ale skupmy się na tym co najważniejsze, czyli na treści. "Mój kumpel jest dziewczyną &...

Rozwiń Zwiń

Po "Haunting Adeline" można sięgnąć z wielu różnych powodów. Pierwszy, jaki rzuca się w oczy, to z pewnością ten związany z estetyką jej wydania: piękna, przyciągająca wzrok okładka, zdobione w środku kartki, dla samego wydania tej książki warto mieć ja na półce.
Kolejnym powodem jest treść książki, ja uwielbiam pokręcone i mroczne historie. A im bardziej pokręcona, tym moja czytelnicza dusza jest bardziej usatysfakcjonowana. Dlatego też, "Haunting Adeline" swoim mrokiem, tajemnicami wynosi się ponad inne książki z gatunku dark. Czytając ostrzeżenie przed rozpoczęciem lektury, poczułam, że to ostrzeżenie dla osób lubiących delikatniejsze książki i pewnego rodzaju obietnica dla fanów historii totalnie mrocznych.
Główni bohaterowie mieli w sobie "to coś", coś przyciągającego, mrocznego i zdecydowanie zwrócili na siebie moją uwagę. Może czasem nie mogłam zrozumieć ich zachowania, ale myślę że to po prostu ten typ książki.
Ciekawa dla mnie była też zagadka z tajemniczą śmiercią prababci głównej bohaterki. A wtrącenie jej listów w treść fabuły dopełniła tajemniczości, a także dodała odpowiedniego klimatu.
"Hauting Adeline" to opowieść, którą polecam tylko i wyłącznie fanom mocnych historii. Ta książka wzbudza sprzeczne emocje i wprowadza w uczucie dyskomfortu. Warto To mieć na uwadze.

Po "Haunting Adeline" można sięgnąć z wielu różnych powodów. Pierwszy, jaki rzuca się w oczy, to z pewnością ten związany z estetyką jej wydania: piękna, przyciągająca wzrok okładka, zdobione w środku kartki, dla samego wydania tej książki warto mieć ja na półce.
Kolejnym powodem...

Rozwiń Zwiń

Uwielbiam książki Penelope Ward i chociaż nie każdą jestem zachwycona w takim samym stopniu, tak z każdą spędzam dobrze czas.
Wyjątkiem nie jest "Arystokrata", ponieważ ten tytuł plasuje się w moim top 3 od Ward.
Klimat tej powieści jest cudowny, tak wspaniale przeżywałam tę historię, że po jej skończeniu odczuwam tęsknotę za bohaterami.
A jeśli przy nich jesteśmy, to muszę przyznać, że Ward za każdym razem zachwyca mnie kreacją postaci. Zawsze, ale to zawsze, zwracają na mnie swoją uwagę. Tak samo było i tutaj, nie tylko bohaterowie pierwszoplanowi rozkochali mnie w sobie, ale także pewien bohater poboczny, czyli… kuzyn Sig.
Ta książka udowadnia, jak siła miłości może być olbrzymia, ale także uczy, że miłość, ta prawdziwa, przetrwa różne życiowe zakręty.
Pokochałam tą książkę za emocje, jakie we mnie wzbudzała. I nie myślcie sobie, że to przesłodzona historia jakich wiele. Nic z tych rzeczy. Ta historia, mimo iż o arystokracie, których umówmy się raczej ciężko spotkać na co dzień w naszych realiach, jest prawdziwa i momentami bolesna. Bo takie jest właśnie życie, nie zawsze słodkie i cukierkowe, czasem jest gorzkie, abyśmy później umieli docenić zwycięstwa.
"Arystokrata" to książka, która jest wspaniała i pochłonęła mnie bez reszty! Dla fanów twórczości Ward to kolejna perełka, którą obowiązkowo trzeba przeczytać!

Uwielbiam książki Penelope Ward i chociaż nie każdą jestem zachwycona w takim samym stopniu, tak z każdą spędzam dobrze czas.
Wyjątkiem nie jest "Arystokrata", ponieważ ten tytuł plasuje się w moim top 3 od Ward.
Klimat tej powieści jest cudowny, tak wspaniale przeżywałam tę hist...

Rozwiń Zwiń

"Falls boys" to pierwsza książka z serii "Hellbent". Byłam jej ciekawa z naprawdę wielu powodów, jednak głównym jest fakt, iż jest ona o dzieciach bohaterów serii "Fall Away". Musicie wiedzieć, że ja tę serię uwielbiam, jestem w niej bezgranicznie zakochana! A gdy w "Falls boys" pojawiali się bohaterowie z serii "Fall Away", to nie będę kłamać, moje serce biło wtedy szybciej.
Dlatego też "Falls Boys" miało poprzeczkę ustawioną bardzo wysoko.
Mimo to, byłam niezwykle zdziwiona faktem, że początkowo nie mogłam się w nią wkręcić, do tego stopnia, jakiego bym sobie życzyła. Odłożyłam ją, a później sięgnęłam ponownie i… przepadłam.
Być może za bardzo chciałam tę książkę porównać do poprzedniej serii. W w każdym razie nie róbcie tego – pozwólcie Aro i Hawkenowi opowiedzieć swoją historię po swojemu.
Penelope Daulgas nauczyła mnie tego, że jej historie są świetne i wciągające, nie brakuje też w nich emocji. Taką też była Historia Aro i Hawkena.
Jestem oczarowana bohaterami, szczególnie Hawken zrobił na mnie ogromne wrażenie. Ważnym dla mnie faktem jest to, że autorka idealnie wykreowała go na syna Jaxa i Juliet, przekazując mu ich cechy. Cenię sobie indywidualność bohaterów w książkach, ale naprawdę cieszę się, że autorka rozegrała to w taki sposób.
Aro to dziewczyna, której nie należy oceniać po pozorach. To silna, a jednocześnie wrażliwa bohaterka, a ja takie uwielbiam.
Uwielbiam również to, jak została przedstawiona relacja wyżej wymienionej dwójki. Nie zabrakło mi w tym wszystkim emocji, wszystko było tak jak trzeba!
"Falls Boys" to pozycja, która pokazuje, że warto walczyć o szczęście i że nie wszystko jest takie, jak wydaje się na pierwszy rzut oka.
Polecam! I jeśli początkowo książka do was nie trafi, proszę – dajcie jej szansę, jest tego warta.

"Falls boys" to pierwsza książka z serii "Hellbent". Byłam jej ciekawa z naprawdę wielu powodów, jednak głównym jest fakt, iż jest ona o dzieciach bohaterów serii "Fall Away". Musicie wiedzieć, że ja tę serię uwielbiam, jestem w niej bezgranicznie zakochana! A...

Rozwiń Zwiń

Uwielbiam serię "Fall Away". A "Płomienie" to zdecydowanie tom, który zrobił na mnie ogromne wrażenie.
Tate i Jareda mieliśmy okazję poznać dokładniej w pierwszym tomie, a później w każdym kolejnym bohaterowie również odgrywali ważną rolę. Aczkolwiek dokończenie ich historii było mi ogromnie potrzebnie. To ich losy i kręte ścieżki, spośród pozostałych, zrobiły na mnie największe wrażenie, więc z wielką i nieskrywaną satysfakcją czytałam i przeżywałam to, co autorka zaserwowała nam w tym tomie.
Oczywiście, znajdziemy tu nie tylko losy głównych bohaterów, ale także tych, których mieliśmy okazję poznać wcześniej. Swoją drogą, bardzo się cieszę, że mimo skupienia największej uwagi na Jeredzie i Tate, to inni też dostali przysłowiowe "pięć minut".
"Płomienie" to książką, którą można przeczytać jednym tchem, zresztą wszyscy, którzy uwielbiają "Fall Away" pewnie się ze mną zgodzą, że czytanie tej serii jest uzależniające i nie da się tak łatwo oderwać od historii pisanych przez Penelope Douglas.
Uwielbiam, jak autorka tworzy bohaterów, każdy z nich jest inny, ma inne problemy, inne spojrzenie na świat. To tworzy ich indywidualnymi i sprawia, że zapamiętuje się takich bohaterów na dłużej.
Bardzo się cieszę, że właśnie zaczynam serię "Hallband"! Liczę na podobne emocje, jakich dostarczyła mi ta seria

Uwielbiam serię "Fall Away". A "Płomienie" to zdecydowanie tom, który zrobił na mnie ogromne wrażenie.
Tate i Jareda mieliśmy okazję poznać dokładniej w pierwszym tomie, a później w każdym kolejnym bohaterowie również odgrywali ważną rolę. Aczkolwiek dokończenie ich his...

Rozwiń Zwiń

"Ulice Łucka świeciły pustkami. Ludzie siedzieli przy skromnych świątecznych stołach i radowali się obecnością bliskich. Z utęsknieniem wypatrywali końca wojny i rozliczenia się ze złem panującym na Wołyniu. Planowali przyszłość w wolnej Polsce i czekali na upragnionyspokój. Dlaczego nie mogła być jak oni?"

„Sumienie zasnute mgłą” to drugie tom sagi „Podróż wołyńska”. Jest to saga niezwykle emocjonalna, trudna i ciężka. Nie da się czytać jej bez emocji, bo każda, że stron jest nimi przepełniona. „Sumienie zasnute mgłą” opowiada o dalszych losach bohaterów z pierwszego tomu, czyli rodzinie Stasińskich, ale także ich przyjaciołach i… wrogach. Rzeź wołyńska nie omija również rodziny naszych bohaterów, śledzenie ich poczynań, poświęceń i ostatecznych decyzji, była wręcz przerażająca. Bo jak można nie być przerażonym, gdy śmierć zagląda w oczy bohaterom, których lubimy, dodatkowo tak bestialski sposób? „Sumienie zasnute mglą” to książka pełna ciernienia, momentów które rozdzierają serce czytelnikowi, ale także w tej całej beznadziei, znalazłam światełko, które mogłabym nazwać rozświetlającym drogę, pogubionym bohaterom. Pióro Joanny Nowak jest niezwykle lekkie, a książkę można pochłonąć w jeden wieczór. Ja natomiast dawkowałam ją sobie, ponieważ emocje, które spotkałam były naprawdę trudne. Czytając „Sumienie zasnute mglą” nie da się nie myśleć o tym, jak życie może się zmienić, jak odebranie dóbr i wolności, a także poczucie władzy i wyższości może zmienić człowieka, jak nienawiść może zniszczyć, to co było dobre.
Osobiście polecam, szczególnie osobom lubującym się w powieści historycznej.

"Ulice Łucka świeciły pustkami. Ludzie siedzieli przy skromnych świątecznych stołach i radowali się obecnością bliskich. Z utęsknieniem wypatrywali końca wojny i rozliczenia się ze złem panującym na Wołyniu. Planowali przyszłość w wolnej Polsce i czekali na upragnionyspokój. Dlaczego nie m...

Rozwiń Zwiń

"Wspo­mnie­nia są ni­czym zna­mię, które po­zo­sta­je na na­szej duszy jesz­cze długo po tym, jak dobro lub zło, któ­re­go do­świad­czy­li­śmy, osta­tecz­nie prze­mi­nie."

Jeśli macie ochotę sięgnąć po "Sicko", to uważam, że warto przeczytać ostrzeżenie, które autorka zamieściła na początku książki. Nie jest tam ono bez powodu.
Ja uwielbiam mroczne historie, im mroczniejsze, tym bardziej jestem ich ciekawa. Taką też książką jest "Sicko" – mroczną i wywołująca bardzo sprzeczne emocje. Mam wrażenie, że nie da się jednakowo spojrzeć na tę książkę. Podejrzewam, że każdy czytelnik odbierze ją inaczej i skupi swoją uwagę na czymś innym.
"Sicko" od samego początku, aż do końca jest niezwykle przemyślaną książką, a wątki w niej zawarte nie raz powodowały w mojej głowie zamęt. Tak samo jak cała fabuła potrafiła wzbudzić niepokój i poczucie dyskomfortu, ale musicie pamiętać, że to trudna i złożona historia. Nic w niej nie jest łatwe.
"Sicko" jest książką, której nie czyta się z uśmiechem na twarzy, częściej można dostrzec na niej konsternację, smutek i może nawet przerażenie.
Bohaterowie, jakich stworzyła Amo Jones, są tymi, o których się nie zapomina na długo. Oni swoimi decyzjami i swoją przeszłością zapadają w pamięć.
Dla mnie ta książka była taka, na jaką liczyłam: mocna, nieszablonowa i wybiegajaca poza granice komfortu. Jednak nie jest to historia, która spodoba się wszystkim i o tym trzeba pamiętać

"Wspo­mnie­nia są ni­czym zna­mię, które po­zo­sta­je na na­szej duszy jesz­cze długo po tym, jak dobro lub zło, któ­re­go do­świad­czy­li­śmy, osta­tecz­nie prze­mi­nie."

Jeśli macie ochotę sięgnąć po "Sicko", to uważam, że warto przeczytać ostrzeżenie, które autorka ...

Rozwiń Zwiń

Bianca Iosivoni to autorka, po której książki sięgam w ciemno. Jedyną rekomendacja, jakiej potrzebuję to jej nazwisko na okładce i już wiem, że to będzie dobra historia. Potwierdzeniem tego faktu, jest również to, że ja nie sięgam po fantastykę, a gdy tylko zobaczyłam „A fate darker than love” nie mogłam się oprzeć tej historii.
Autorka wciągnęła mnie w wykreowany przez siebie w świat, tak bardzo, że nie mogłam oderwać się od czytania. Nie jestem wielką miłośniczką mitologii, jednak to jak autorka wplotła mitologię nordycką w fabułę książki zrobiło na mnie ogromne wrażenie, a przede wszystkim zaciekawiło.
Czułam tajemnicę, moc Walhalli, a także siłę, jaka płynęła z każdej Walkirii, które mają chronić ludzkość, gdy nadejdzie czas Rangnaroku.
Jestem pełna podziwu, jak autorka opisała świat Walhalli, jej opisy pobudzały moją wyobraźnię, a momentami czułam się, jakbym sama przenosiła się do tamtego świata.
Spodobała mi się również kreacja bohaterów i ich relacje, a problemy, z którymi przyszło im się mierzyć były dla mnie ciekawe i śledziłam je z zainteresowaniem.
Książka „A fate darker than love” to pierwszy tom serii „Ostatnia bogini”, ja pokochałam tę książkę i myślę, że poszerzyła moje czytelnicze horyzonty, bo z pewnością nie będę już omijać fantastyki takim szerokim łukiem jak dotychczas.

Bianca Iosivoni to autorka, po której książki sięgam w ciemno. Jedyną rekomendacja, jakiej potrzebuję to jej nazwisko na okładce i już wiem, że to będzie dobra historia. Potwierdzeniem tego faktu, jest również to, że ja nie sięgam po fantastykę, a gdy tylko zobaczyłam „A fate darker than l...

Rozwiń Zwiń