Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Zdejmij z nieba księżyc” to książka, o której ile i jakby bym nie napisała, to będzie ZA MAŁO. Ta książka urzekła mnie pod każdym możliwym względem: począwszy od samego pomysłu na historię, przez kreacje bohaterów, aż po nasycenie emocjami.
Sięgając po tę książkę, z każdej strony czytałam zapewnienia, że to książka, przy której trzeba naszykować chusteczki. I tak właśnie było, każda czuła struna mojej duszy została poruszona.
Ta książka jest tak niezwykle piękna, a przy tym tak strasznie bolesna. Obrazuje ona parę niemal idealną: miłość, na jaką liczy każdy- z  ogromnym wsparciem drugiej osoby, trzymającej za rękę i sprawiającym, że świąt pięknieje i nabiera barw.
Początkowo myślałam, że to Lauren zmieniła Joshua, jednak każdy kolejny rozdział uświadamiał mi, że ich związek dzięki wzajemnemu oddziaływaniu ewaluował i dla obojga zmiana wyszła na dobre.
Opisanie spektrum autyzmu w książkach jest niezwykle trudne, właściwie „Zdejmij z nieba księżyc” to pierwsza książka, w której (którą ja czytałam) gdzie czytelnik może zrozumieć, jak się czuje taka osoba.

Gdy umiera bliska osoba, ciężko przejść przez okres żałoby. Gdy umarła Lauren, Joshua też nie wiedział co dalej, życie bez ukochanej brzmi niczym codzienna tortura. Gotowa na to co ma nadejść żona, zostawia mu listy, które miały mu pomóc, zrozumieć i przetrwać pierwszy rok bez niej. Na każdym z nich, ciężko było mi powstrzymać łzy.
Na początku napisałam, że to książka o pięknej miłości, jednak im dłużej myślę, tym bardziej dochodzę do wniosku, że to również książka o żałobie, i jej głębokim przeżywaniu, ale także o osobie ze spektrum autyzmu, przeżywającym najcięższe chwile w życiu. Ta książka skłania do refleksji, przemyśleń i docenieniu swojego życia i zdrowia.
Jeśli nie czytaliście jeszcze tej książki, to zachęcam! Jest tego warta.

„Zdejmij z nieba księżyc” to książka, o której ile i jakby bym nie napisała, to będzie ZA MAŁO. Ta książka urzekła mnie pod każdym możliwym względem: począwszy od samego pomysłu na historię, przez kreacje bohaterów, aż po nasycenie emocjami.
Sięgając po tę książkę, z każdej strony czytałam...

Rozwiń

Zwiń

„Does it hurt?” To książka, która zaskakuje, wstrząsa i totalnie uzależnia. Jest to opowieść, jakiej do tej pory jeszcze nie spotkałam, dlatego z wielką ciekawością zaczęłam czytać historie Sawyer i Enza. Jest ona z gatunku tych niebezpiecznych, ale jednocześnie ma w sobie coś niesamowitego, co skłania czytelnika, aby wszedł w świat wykrowany przez autorkę głębiej i z pełną mocą. 
Podeszłam do tej książki z wysoko podniesiona poprzeczką, bo nie ukrywam poprzednia seria autorki, to było coś nowego, mocnego i doskonale czytało mi się Adeline. Jednak „Does it hurt?” jest zupełnie inne, nadal genialne pióro autorki obezwładnia zmysły, a poruszone motywy są oryginalne, jednak zupełnie inne i właśnie to moim zdaniem jest najlepsze. Bo nadal jest efekt WOW.
A jeśli jestem przy motywach, to sama nie wiedziałam, że potrzebuję przeczytać książkę o rekinach, morzu i rozbitkach! Cieszę, że się moja pierwsza morska przygoda odbyła się z Sawyer i Enzo. Bohaterami, którzy przez swoją kreacje zostaną ze mną na długo.
Uważam, że H.D Carlton doskonale tworzy mroczny klimat w swoich książkach, budując napięcie i niepewność. W „Does is hurt?” perfekcyjnie opisała klimat wyspy, i latarni morskiej, czytając opisy, czułam się jakbym sama tam była.
Poprzednia seria autorki mnie zszokowała, „Does ut hurt?” Uświadomiła mi, że autorka jak nikt inny potrafi napisać dark romans, który oprócz gorących scen, potrafi maksymalnie zaciekawić czytelnika innymi motywami.
Jestem przekonana, że autorka, jeszcze niejednokrotnie nas zaskoczy!

„Does it hurt?” To książka, która zaskakuje, wstrząsa i totalnie uzależnia. Jest to opowieść, jakiej do tej pory jeszcze nie spotkałam, dlatego z wielką ciekawością zaczęłam czytać historie Sawyer i Enza. Jest ona z gatunku tych niebezpiecznych, ale jednocześnie ma w sobie coś niesamowiteg...

Rozwiń

Zwiń

Sięgając po „Na moście pożegnań”, doskonale wiedziałam, czego mogę spodziewać się po twórczości Katarzyny Ziemby- Majewskiej: niezwykle emocjonalnej, porywającej i wciągającej lektury. I dokładnie taka jest ta książka, nie brakuje w niej emocji, bo ta książka wręcz jest nimi przepełniona. Były momenty, w których wręcz nie mogłam powstrzymać łez, więc czytałam z rozmazującymi się przed oczami literami, bo akcja nie pozwalała odłożyć książki nawet na chwile.
Czasy wojenne były trudne i doskonale o tym wszyscy wiemy, jednak czytając „Na moście pożegnań”, doskonale można to zobaczyć, zrozumieć i przeżyć, wraz z bohaterami tymi głównym, a także pobocznymi. Bo każdy z nich ma w swojej książce przysłowiowe  „pięć minut” i widać, że historia każdego z nich jest dla autorki ważna.
Strach, niepewności, ciągły lęk o przyszłość i nikła nadzieja, a także miłość  to właśnie te emocje często przeplatają się ze sobą, tworząc historie rodziny, a także ich najbliższych sąsiadów i znajomych.
Pani Katarzyna po raz kolejny zachwyciła mnie swoim piórem, a także opisana historią. Bo chociaż jest ona przepełniona bólem, stratą i ogromnym cierpieniem, to w Sadze Kresowej, jest coś, co zmusza mnie, aby przeżywać historie bohaterów i ich los.

Sięgając po „Na moście pożegnań”, doskonale wiedziałam, czego mogę spodziewać się po twórczości Katarzyny Ziemby- Majewskiej: niezwykle emocjonalnej, porywającej i wciągającej lektury. I dokładnie taka jest ta książka, nie brakuje w niej emocji, bo ta książka wręcz jest nimi przepełniona. ...

Rozwiń

Zwiń

„Szklana maska, mroczny on”, to moje pierwsze spotkanie z twórczością Dominiki Luboń. Czy udane? Hmm.. Trudno określić jednoznacznie, ponieważ z jednej strony spędziłam miło czas z historią tej dwójki. Jednak druga strona medalu jest taka, że momentami czułam się znudzona, a i chwilami nie mogłam rozgryźć bohaterów, miałam wręcz wrażenie, że działają wbrew jakiejkolwiek logice.
Jednak to nie jest tak, że Rosalie i Jared, są mało ciekawie wykreowani, bo tak absolutnie nie jest. Mam z nimi skomplikowaną relację, bo momentami maksymalnie mnie ciekawili, intrygowali, a innym razem irytowali i niekoniecznie potrafiłam ich rozszyfrować i zrozumieć.  Ma to też swoje plusy, bo z pewnością tajemniczość Jareda to jeden z ogromnych plusów tej historii.
Książka zawiera kilka naprawdę emocjonujących momentów i scen, i to one chwytającą czytelnika za serce.
Styl pisania Dominiki Luboń należy do lekkich i przyjemnych w odbiorze.
Z pewnością sięgnę po kolejne pozycje wydane przez autorkę, ponieważ „Szklana maska, mroczny on” może nie zachwyciła mnie tak, jak tego oczekiwałam, ale uważam, że czas spędzony z tą pozycją był warty jej przeczytania.

„Szklana maska, mroczny on”, to moje pierwsze spotkanie z twórczością Dominiki Luboń. Czy udane? Hmm.. Trudno określić jednoznacznie, ponieważ z jednej strony spędziłam miło czas z historią tej dwójki. Jednak druga strona medalu jest taka, że momentami czułam się znudzona, a i chwilami nie...

Rozwiń

Zwiń