Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsze spotkanie z twórczością francuskiego autora zaliczam do zdecydowanie udanych. Już prawie od samego początku lektury przyszły mi do głowa porównania z Bukowskim, gdzie Houellebecq wypada o niebo lepiej.

"Cząstki elementarne" podzieliłbym na trzy elementy literackie, które przez całą długość książki się ze sobą przeplatają: wulgarne i wyuzdane fragmenty wprost z dziennika erotomana; detaliczne rysy psychologiczne dwóch głównych bohaterów na podstawie doświadczeń z przeciągu całego życia; oraz ideologiczne rozważania na temat antynowoczesności, pesymistyczna wizja końca kultury zachodniej rodem z "Nowego Wspaniałego Świata" Huxleya. Te trzy elementy tworzą intrygującą i pasjonującą kombinację. I nawet jeśli część fragmentów może być odstawać poziomem od reszty, w ogólnym podrachunku Houellebecq stworzył coś świetnego.

Nawet jeśli postacie u francuskiego pisarza mogą nie wzbudzać sympatii, nawet jeśli fragmenty zbliżające się pod literaturę pornograficzną mogą miejscami męczyć, nawet jeśli pesymistyczny ton książki może mocno przybijać, zdecydowanie nie jest to lektura obok której przejdzie się obojętnie, co jak dla mnie jest samo w sobie zdecydowaną wartością dodatnią. Polecam!

Pierwsze spotkanie z twórczością francuskiego autora zaliczam do zdecydowanie udanych. Już prawie od samego początku lektury przyszły mi do głowa porównania z Bukowskim, gdzie Houellebecq wypada o niebo lepiej.

"Cząstki elementarne" podzieliłbym na trzy elementy literackie, które przez całą długość książki się ze sobą przeplatają: wulgarne i wyuzdane fragmenty wprost z...

"Nie opuszczaj mnie" to niewątpliwie piękna historia, która porusza swoją fabułą. Po przez emocjonalne zaprezentowanie pewnych teorii, przedstawia dystopiczną wizję nowoczesnego świata. Koncepcja Kazuo Ishiguro jest oryginalna i wciągająca zarazem. Jednak to, co wpływa na mój pozytywny odbiór tej książki, to sposób wprowadzania czytelnika do historii, sposób budowania świata literackiego.

Autor opowiada nam historię po przez narratorkę, która opowiada swoje wspomnienia. Z jednej strony mamy jedną wielką retrospekcję, która pozwala nam dosyć linearnie odtworzyć życie protagonistki. Jednak skupiając się na osobistych dramatach, co ważniejszych wydarzeniach z życia młodej Kathy, powoli poznajemy świat, w którym przyszło jej się urodzić. A nie jest to świat, który znamy. Właśnie to powolne uchylanie rąbka tajemnicy stanowi w moim odczuciu o największej zalecie "Nie opuszczaj mnie". Czytelnik od początku odnajduje wiele paraleli z naszą rzeczywistością, żeby wyłapywać każdy mały detal sugerujący, że wydarzenia z książki Ishigury odbywają się w jej alternatywnej wersji. Zabieg ten urozmaica lekturę, zachęca do wertowania kolejnych stron, żeby poskładać wszystkie elementy w całość i odkryć zagadkę 'Co to właściwie za świat?'.

Może nie jest to arcydzieło, ale zdecydowanie polecam tę pozycję ze względu na intrygujący sposób przedstawiania świata literackiego.

"Nie opuszczaj mnie" to niewątpliwie piękna historia, która porusza swoją fabułą. Po przez emocjonalne zaprezentowanie pewnych teorii, przedstawia dystopiczną wizję nowoczesnego świata. Koncepcja Kazuo Ishiguro jest oryginalna i wciągająca zarazem. Jednak to, co wpływa na mój pozytywny odbiór tej książki, to sposób wprowadzania czytelnika do historii, sposób budowania...

Twórczość Jamesa Baldwina wróciła w ostatnich latach do lektur często czytanych i polecanych. Najpierw za sprawą świetnej ekranizacji, a rok temu w związku z ruchami Black Lives Matter. Fabuła "Gdyby ulica Beale umiała mówić" idealnie wpasowuje się w amerykańską dyskusję na temat rasizmu systemowego oraz brutalności policji, więc nie dziwi fakt, że od 2020 ludzie odkrywają na nowo dzieła autora.

Zdecydowanie jestem w stanie zrozumieć zachwyt nad twórczością Baldwina. "Gdyby ulica Beale umiała mówić" to poruszająca historia, mocno osadzona w naszej rzeczywistości. Wydaje mi się, że autor chciał zwrócić uwagę na wielkie nierówności społeczne, rasizm, uprzywilejowanie służb mundurowych i nadużycie tej władzy, a do tego zdemitycyzować Stany Zjednoczone. W książce amerykańskiego pisarza przeczytamy o bólu i trudach afroamerykanów w latach 70-tych. Jednak ponad tym wszystkim będzie stała miłość, ta między dwojgiem ludzi, ale również rodzinna.

Mamy dwa rodzaje narracji, jeden z perspektywy Tish, jednej z głównych bohaterek, oraz z perspektywy trzecioosobowego narratora nie uczestniączego w wydarzeniach. Daje to nam mieszaninę prostych i dobitnych opisów stanów emocjonalnych z szerszymi refleksjami na tematy społeczno-polityczne. Zabieg ten zdecydowanie przypadł mi do gustu i nadał książce idealnego wypośrodkowania pomiędzy prostotą a głębią. Zdecydowanie polecam!

Twórczość Jamesa Baldwina wróciła w ostatnich latach do lektur często czytanych i polecanych. Najpierw za sprawą świetnej ekranizacji, a rok temu w związku z ruchami Black Lives Matter. Fabuła "Gdyby ulica Beale umiała mówić" idealnie wpasowuje się w amerykańską dyskusję na temat rasizmu systemowego oraz brutalności policji, więc nie dziwi fakt, że od 2020 ludzie odkrywają...