Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sama autorka piszę, że to nie jest książka naukowa a zbiór jej przemyśleń na temat uprzedzeń w stosunku do kobiet, więc nie będzie to pozycja z której dowiecie się jakie są przyczyny owych sytuacji społecznych. Nie mniej jednak zapamiętam z niej kilka ciekawych cytatów. A poza tym fajnie jest przeczytać esej w którym przedstawione są takie same poglądy jakie reprezentuję - zawsze wzbogaci się o kilka dodatkowych argumentów przydatnych podczas dyskusji.

Sama autorka piszę, że to nie jest książka naukowa a zbiór jej przemyśleń na temat uprzedzeń w stosunku do kobiet, więc nie będzie to pozycja z której dowiecie się jakie są przyczyny owych sytuacji społecznych. Nie mniej jednak zapamiętam z niej kilka ciekawych cytatów. A poza tym fajnie jest przeczytać esej w którym przedstawione są takie same poglądy jakie reprezentuję -...

Trochę miałam nadzieję, że cała książka będzie o mansplainingu, a niestety był o nim głównie pierwszy esej. Fajnie jest przeczytać jeden z pierwszych tekstów na ten temat, ale mam wrażenie że reszta esejów była trochę oderwana od głównego tematu zbioru. Niektóre traktowały ogólnie o feminizmie, ale było kilka bardzo słabo z nim związanych. Myślę, że to dobra pozycja dla osób które na ten temat wiedzą mało, na przykład dopiero zaczynaja interesować się feminizmem.

Trochę miałam nadzieję, że cała książka będzie o mansplainingu, a niestety był o nim głównie pierwszy esej. Fajnie jest przeczytać jeden z pierwszych tekstów na ten temat, ale mam wrażenie że reszta esejów była trochę oderwana od głównego tematu zbioru. Niektóre traktowały ogólnie o feminizmie, ale było kilka bardzo słabo z nim związanych. Myślę, że to dobra pozycja dla...

To był bardzo dobry reportaż. Podobało mi się, że zostały pokazane historie dzieci ze spectrum autyzmu i ADHD, nie tylko z perspektywy rodziców, ale też nauczycieli, pracowników opieki społecznej, samych nastolatków posiadających ową trudność. Taki zabieg pozwala spojrzeć na problem szerzej, w kontekście całej społeczności lokalnej.
Mimo, że o samych zaburzeniach już trochę wiem, dowiedziałam się dużo ciekawych rzeczy, np. tego, że przelewanie wody z kubka do kubka jest zabawą typową dla dzieci ze spectrum. Pozaznaczałam masę ciekawych fragmentów. Oczywiście najbardziej rażące były te opisujące reakcje otoczenia, zwłaszcza te negujące istnienie ADHD i obwiniające rodziców o NIEWYCHOWANIE dziecka. Inny rażący komentarz wypłynął ze strony rodziny jednej z bohaterek. Kobieta radziła matce, że powinna się cieszyć. Co prawda jej dziecko będzie „pierdolnięte” do końca życia, ale przynajmniej dostanie rentę. W takich momentach musiałam odłożyć książkę i ochłonąć.
Bardzo ciekawe wydały mi się również same reakcje rodziców na diagnozę dziecka. Niektórzy byli załamani, obawiali się stygmatyzacji. Ale pojawiły się skrajnie odmienne opinie. Inni rodzice poczuli ulgę, przestali obwiniać się o porażkę wychowawczą i cieszyli się, że ich dziecko wreszcie dostanie dopasowana pomoc na jaką zasługuje. Bardzo ucieszyły mnie takie reakcje. Dobrze, że nasza świadomość odnośnie różnych zaburzeń i niepełnosprawności wzrasta. My jesteśmy neurotypowi i dostosowaliśmy świat do siebie. Teraz przyszła kolej by dostosować świat też do osób z innymi potrzebami niż te należące do większości.

To był bardzo dobry reportaż. Podobało mi się, że zostały pokazane historie dzieci ze spectrum autyzmu i ADHD, nie tylko z perspektywy rodziców, ale też nauczycieli, pracowników opieki społecznej, samych nastolatków posiadających ową trudność. Taki zabieg pozwala spojrzeć na problem szerzej, w kontekście całej społeczności lokalnej.
Mimo, że o samych zaburzeniach już trochę...