"Gadka. W sześćdziesiąt języków dookoła Europy" stanowi wyjątkowy zbiór 60 krótkich historii o różnorodności językowej oraz ich unikalnych aspektach. Już we wstępie autor pisze, że książka “to swego rodzaju przewodnik, z całą pewnością nie encyklopedia: jedne rozdziały mają są małymi portretami całych języków, inne koncentrują się na jakiejś ich osobliwej cesze. Ma on służyć, jak kusząco ujmują to Francuzi, jako amuse-bouche, zakąska, dać przedsmak.”.

Osobiście, książka uświadomiła mi, że temat języków jest niezwykle intrygujący i zasługuje na moją uwagę. Choć niemożliwe jest zapamiętanie wszystkich zawartych w niej informacji, cel autora - ukazanie bogactwa językowego świata oraz powiązań między nimi - został moim zdaniem zrealizowany wzorowo.

Dzięki lekturze "Gadki" dowiedziałam się o językach, o których wcześniej nie miałam pojęcia, inne z kolei zostały mi przybliżone. Niektóre rozdziały nawet zainspirowały mnie do głębszej analizy tematu.

Najbardziej fascynującym aspektem tej książki, moim zdaniem, jest sekcja znajdująca się na końcu każdego rozdziału, prezentująca zapożyczenia z danego języka oraz słowa, których nie da się dokładnie przetłumaczyć na język polski.

Lektura tej książki stanowi świetną zabawę, ale również może stać się źródłem inspiracji. Oferuje możliwość poznania ciekawostek, którymi możemy pochwalić się w losowych momentach życia (🤓☝️).

Otrzymałam tę książkę w prezencie i uważam, że jest ona na tyle uniwersalna, że faktycznie stanowi idealny prezent dla każdego. Każdy czytelnik znajdzie w niej coś, co go zainteresuje i skłoni do refleksji nad pięknem i różnorodnością języków naszego świata.

"Gadka. W sześćdziesiąt języków dookoła Europy" stanowi wyjątkowy zbiór 60 krótkich historii o różnorodności językowej oraz ich unikalnych aspektach. Już we wstępie autor pisze, że książka “to swego rodzaju przewodnik, z całą pewnością nie encyklopedia: jedne rozdziały mają są małymi portretami całych języków, inne koncentrują się na jakiejś ich osobliwej cesze. Ma on...

O, o, o. Jest to praktycznie perfekcyjnie napisana książka popularnonaukowa o językach (bardzo rzadki gatunek! w Polsce wydano ich może z kilkanaście). Autor przyjął świetną konwencję - z jednej strony, formalnie podział jest na języki, ale Autor korzysta z okazji, by zamiast przynudzać czym się różni jeden od drugiego, to wykorzystuje okazję by na przykładzie konkretnego języka opowiedzieć o jakiejś konkretnej cesze. Nie jest to żadna komparatystyka, o nie, to podróż przez Europę i meandry lingwistyki jednocześnie. Tam, gdzie to ma znaczenie, oczywiście pojawia się rys historyczny, ale krótki i oparty na istotnej ciekawostce, a nie smętach. Na przykład, odnośnie bułgarskiego wspomniana jest rozbudowana fleksja werbalna (choć nazwana łagodniej, "czasami") oraz tryb nieświadka i rodzajniki postpozytywne, podczas gdy w języku polskim słynne szeleszczące nazwiska-połamańce (w ogóle jest masa ciekawostek o języku polskim i wzmianek o zapożyczeniach - autor sam się uczy polskiego, w angielskiej wersji ich nie ma, czyżby extra effort na polski rynek? szanuję!),ciekawe przedstawienia zapisów ortograficznych (nowa wersja potato - ghougchphtheightteeau - zupełnie mnie rozczuliła, czy przychodzi język węgierski do lekarza...

Bardzo dobry sposób na uniknięcie nudy i przełamanie schematyczności.

Nie natrafiłem na żadne przekłamanie (choć щ we współczesnym rosyjskim przyjmuje inną wartość niż "szcz" ale to nieznaczący detal). Autor zdecydowanie wie o czym pisze, nawet takie języki jak serbsko-chorwacki, albański czy macedoński zostały bezbłędnie opisane w przedstawionym zakresie (jako filolog bałkanista mam papiery na ocenianie tego! :D). Oczywiście nie wiem, jak w przypadku języków o których nie mam pojęcia, ale Autor zdobył moje zaufanie.

Świetnie pomyślana i perfekcyjnie napisana książka o różnorodności językowej kontynentu. Nawet mając o tym pojęcie (poza detalami dotyczącymi niektórych języków) bawiłem się doskonale. Polecam każdemu, kto chciałby - nawiązując do okładki - liznąć nieco tematu.

O, o, o. Jest to praktycznie perfekcyjnie napisana książka popularnonaukowa o językach (bardzo rzadki gatunek! w Polsce wydano ich może z kilkanaście). Autor przyjął świetną konwencję - z jednej strony, formalnie podział jest na języki, ale Autor korzysta z okazji, by zamiast przynudzać czym się różni jeden od drugiego, to wykorzystuje okazję by na przykładzie konkretnego...

Po „Gadkę” sięgnęłam po lekturze „Babel”, która mimo kilku mankamentów bardzo mi się spodobała.

Gaston Dorren, niderlandzki lingwista i dziennikarz po raz drugi zabiera czytelników i czytelniczki w językową podróż, tym razem (jak sugeruje podtytuł) „w sześćdziesiąt języków dookoła Europy”.

„Gadka” to siostra wcześniej już wspomnianej „Babel”. Podobnie jak w poprzedniej pozycji, tutaj również mamy do czynienia z (mini)esejami na temat bardziej lub mniej znanych języków. Każdy rozdział poświęcony jest jednemu językowi (a czasem nawet kilku). Dorren porusza w nich różną tematykę: od zagadnień powiązanych z historią, przez życiorysy językoznawców, po zagadnienia gramatyczne. W „Gadce” czytelnik spotka się nie tylko z językowymi gigantami jak hiszpański czy wiekopomną greką, ale również może zapoznać się z pomijanymi i mało znanymi językami lub dialektami (jak np. osetyjski, romani). Warto dodać, że na końcu książki znajduje się specjalny esej poświęcony naszej polszczyźnie, jako językowi, którego obecnie uczy się autor „Gadki”.

Interesującym dodatkiem „Gadki” są krótkie ciekawostki zamieszczone na końcu każdego rozdziału. Jedna dotyczy słowa zapożyczonego z omawianego języka do polszczyzny, a druga wyrazu, którego nie istnieje w naszym języku (a może powinno?). W ten sposób czytelnicy mogą zapoznać się chociażby z węgierskim madárlátta, oznaczającym „prowiant zabierany na wycieczkę i przywieziony z powrotem”.

Książka napisana jest zdecydowanie bardziej popularnym, niż naukowym językiem, przez co „Gadka” jest przystępna również dla lingwistycznych laików. Autor unika językoznawczego żargonu, a jeśli takowy się pojawia, to od razu wyjaśnia termin.

„Gadka” niestety cierpi na ten sam problem, co „Babel”. W obu pozycjach autor chce zawrzeć jak najwięcej języków w stosunkowo krótkiej książce. Skutkuje to tym, że rozdziały są nierówne – w jednych Dorren dość szczegółowo omawia dane zagadnienie (np. rozdział poświęcony j. islandzkim),a w innych miałam wrażenie, że autor tylko „prześlizguje się” po temacie (np. rozdział o j. osetyjskim, o którym poza faktem, że jest wyjątkowy w europejskim krajobrazie językowym czytelnik nie dowie się niczego). Po zakończeniu rozdziału często odczuwałam pewien niedosyt. To poczucie może równie dobrze zadziałać pozytywnie – zmotywować czytelnika do poszerzania wiedzy na własną rękę.

Bardzo zaciekawił mnie rozdział o esperanto. Język stworzony przez Ludwika Zamenhofa miał zostać lingua franca dla całego świata, więc w teorii powinien być najłatwiejszym językiem do nauczenia się. Dorren pokazuje, że esperanto wcale nie jest takie proste, a jego nauka może być dosyć problematyczna. Na koniec, jako słowo, które można by zaimportować z esperanto, autor ironicznie wskazuje esperinto – „kogoś, kto miał nadzieję, ale ją postradał”.

Podsumowując, „Gadka” Gastona Dorrena to swobodna podróż po językowej mozaice Europy. Mieszając historię, językoznawstwo, a także osobiste anegdoty i ironię, autorowi udało się stworzyć książkę, która spodoba się zarówno entuzjastom języków, jak i zwykłym czytelnikom.



Aneta Szewczak

Po „Gadkę” sięgnęłam po lekturze „Babel”, która mimo kilku mankamentów bardzo mi się spodobała.

Gaston Dorren, niderlandzki lingwista i dziennikarz po raz drugi zabiera czytelników i czytelniczki w językową podróż, tym razem (jak sugeruje podtytuł) „w sześćdziesiąt języków dookoła Europy”.

„Gadka” to siostra wcześniej już wspomnianej „Babel”. Podobnie jak w poprzedniej...

Po Gadkę sięgnąłem zachęcony Babelem tego samego autora, który całkiem przypadł mi do gustu. Gadka niestety mnie wymęczyła. Jest to raczej zbiór ciekawostek, przemieszanych ze sobą najróżniejszych tematów bez szerszego kontekstu. Długie, bardziej szczegółowe rozdziały Babelu zastąpiły rozdziały-anegdotki, czasami nie sięgające więcej niż trzech stron.

Po Gadkę sięgnąłem zachęcony Babelem tego samego autora, który całkiem przypadł mi do gustu. Gadka niestety mnie wymęczyła. Jest to raczej zbiór ciekawostek, przemieszanych ze sobą najróżniejszych tematów bez szerszego kontekstu. Długie, bardziej szczegółowe rozdziały Babelu zastąpiły rozdziały-anegdotki, czasami nie sięgające więcej niż trzech stron.

Trochę pomieszanie z poplątaniem. Powyrywane jakieś pojedyncze zjawiska gramatyczne i kilka słówek. Trochę jak uczeń, który zachłysnął się wiedzą i sympatią dla nowo poznawanego języka. Dobór języków w sumie też bez ładu i składu. Dla entuzjastów języków obcych ze słomianym zapałem bedzie w sam raz ;)

Trochę pomieszanie z poplątaniem. Powyrywane jakieś pojedyncze zjawiska gramatyczne i kilka słówek. Trochę jak uczeń, który zachłysnął się wiedzą i sympatią dla nowo poznawanego języka. Dobór języków w sumie też bez ładu i składu. Dla entuzjastów języków obcych ze słomianym zapałem bedzie w sam raz ;)

Uczciwe 6, ale z zastrzeżeniem, że to książka bardziej dla językoznawcow, lingwistów, niż, chociażby, socjologów

Uczciwe 6, ale z zastrzeżeniem, że to książka bardziej dla językoznawcow, lingwistów, niż, chociażby, socjologów

W 60 języków dookoła Europy i dlaczego autor zaczął się uczyć właśnie polskiego?

W 60 języków dookoła Europy i dlaczego autor zaczął się uczyć właśnie polskiego?

Miła, przyczynkowa książka o językach - i miłe zaskoczenie, że w poczciwej Europie jest ich tak dużo! Autor pisze dowcipnie i bawiąc się stylami zwraca uwagę czytelnika na nieoczywiste aspekty języka - jego rolę polityczną, rolę, jaką pełni w kreowaniu i postrzeganiu świata czy w tworzeniu tożsamości.

Wspaniałe jest też to, jak bierze na warsztat pewne stereotypy związane z językiem - na przykład to, że Hiszpanie mówią bardzo szybko, a angielski jest łatwy do nauki.

Przyjemne rozrywkowe czytadło, bez pretensji do książki naukowej, które zupełnie przy okazji przemyca trochę wiedzy o językach.

Miła, przyczynkowa książka o językach - i miłe zaskoczenie, że w poczciwej Europie jest ich tak dużo! Autor pisze dowcipnie i bawiąc się stylami zwraca uwagę czytelnika na nieoczywiste aspekty języka - jego rolę polityczną, rolę, jaką pełni w kreowaniu i postrzeganiu świata czy w tworzeniu tożsamości.

Wspaniałe jest też to, jak bierze na warsztat pewne stereotypy związane...

Zgrabny esej literaturoznawczy o europejskich językach. Jestem pod ogromnym wrażeniem erudycji autora, który nawet najbardziej zawiłe zagadnienia gramatyczne potrafi przedstawić czytelnikom z zaraźliwą pasją. Nigdy nie spodziewałem się, że z tak wciągnie mnie lektura o erygatywie, o którym zresztą nie słyszałem wcześniej. Książka jest podzielona na dziesiątki małych, acz przepełnionych inteligencją i humorem rozdziałów, w których zwięźle opisuje się całe języki, bądź też jakieś ich drobne elementy składowe. Nigdy nie poczułem nudy czytając kolejne strony, za to wciąż towarzyszyło mi nieustanne poczucie nienasycenia wynikłe z dopiero co rozbudzonych zainteresowań językowych. Ta książka jest jak dobra przystawka, rozbudzająca łaknienie na znacznie większy posiłek.

Zgrabny esej literaturoznawczy o europejskich językach. Jestem pod ogromnym wrażeniem erudycji autora, który nawet najbardziej zawiłe zagadnienia gramatyczne potrafi przedstawić czytelnikom z zaraźliwą pasją. Nigdy nie spodziewałem się, że z tak wciągnie mnie lektura o erygatywie, o którym zresztą nie słyszałem wcześniej. Książka jest podzielona na dziesiątki małych, acz...

Bardzo zgrabnie napisany zbiór ciekawostek o językach europejskich. Polecam!

Bardzo zgrabnie napisany zbiór ciekawostek o językach europejskich. Polecam!