Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Antologia nie zrobiła na mnie wrażenia, ani specjalnie pozytywnego, ani negatywnego. Ośmiu autorów, to mogło być osiem totalnie różnych historii, ciekawych przygód, tymczasem żadne z opowiadań nawet nie zostało mi na dłużej w pamięci. Były bardzo przeciętne. Te słowiańskie motywy są po prostu ogrywane na jedno kopyto i zwyczajnie trochę mi się nudziło... Jak przystało na zbiór opowiadań, są tu oczywiście lepsze i gorsze, i jeśli macie dostęp do Empik Go to polecam przeczytać teksty panów (kolejność nieprzypadkowa):
1. Marcin Mortka - Wichura
2. Marcin Podlewski - Konsultantka
3. Rafał Dębski - Ostatnia noc

"Kwiat paproci", "Żniwiarz", "Opowieści z Wieloświata", "Między światami" itp. - Jeśli któraś z tych serii przypadła Wam do gustu, to ten zbiorek opowiadań też pewnie się spodoba.

Antologia nie zrobiła na mnie wrażenia, ani specjalnie pozytywnego, ani negatywnego. Ośmiu autorów, to mogło być osiem totalnie różnych historii, ciekawych przygód, tymczasem żadne z opowiadań nawet nie zostało mi na dłużej w pamięci. Były bardzo przeciętne. Te słowiańskie motywy są po prostu ogrywane na jedno kopyto i zwyczajnie trochę mi się nudziło... Jak przystało na...

Książka jest skierowana stricte do osób zainteresowanych więziennictwem, raczej nie spodoba się przypadkowemu odbiorcy. Choć temat mnie interesuje, nie podobała mi się. Autorka podaje za mało szczegółów dotyczących ważnych spraw (sama pewnie musiałaby zrobić research), a za dużo gada o sobie i nieistotnych sprawach. Najbardziej interesujące historie są jakby przytaczane "przy okazji" i są bardzo ogólnikowe. Wolałabym konkretne fakty, daty, miejsca, nazwiska, życiorysy, no ale to nie kryminalne zagadki, tylko książka o autorce tak naprawdę. Nie rozumiem jak można było nie rozwinąć tak ciekawych spraw jak np. ucieczki więźniów. Jeden podczas ucieczki wpadł do pierwszego lepszego domu i kogoś zabił... Tyle że brzmi to jak wyssane z palca, bo nie ma żadnych konkretów. Po prostu ktoś coś zrobił i tyle, jedno zdanie i koniec, więcej się tutaj nie dowiemy. Autorka podaje głównie suche fakty, brzmiące jakby sama je od kogoś usłyszała. Bardzo słabo napisana, trochę chaotyczna i mimo że można wyłapać kilka ciekawostek, to i tak, żeby się więcej o nich dowiedzieć, trzeba samemu poszukać informacji. Są oczywiście też plusy, bo ostatecznie nie porzuciłam lektury, a doczytałam do końca, choć to głównie zasługa niewielkich rozmiarów. Książka daje do myślenia, nie tylko na temat kary śmierci, a również samego życia i to nie tylko skazańców. I w sumie to by było na tyle... Zapisałam sobie kilka rzeczy, które chcę sprawdzić, pewnie poszukam podcastów na temat wspomnianych skazanych na śmierć, a o samej książce wkrótce zapomnę.

Książka jest skierowana stricte do osób zainteresowanych więziennictwem, raczej nie spodoba się przypadkowemu odbiorcy. Choć temat mnie interesuje, nie podobała mi się. Autorka podaje za mało szczegółów dotyczących ważnych spraw (sama pewnie musiałaby zrobić research), a za dużo gada o sobie i nieistotnych sprawach. Najbardziej interesujące historie są jakby przytaczane...

Przyznam szczerze, że zaczęłam lekturę bez znajomości opisu i przez chwilę się zastanawiałam czy to fikcja czy jakiś reportaż/autobiografia, gdyż początek jest wyjęty z filmu "Cam", który ewidentnie jest wytworem fikcyjnym. Za wiele o tym filmie nie ma, dosłownie jedna scena, a potem zaczyna się jakby cała historia. Na chwilę zostawiłam tę książkę, by wygooglować autorkę i tak, faktycznie jest jak myślałam. Autorka to scenarzystka, a film powstał na podstawie jej życia, ale oczywiście z pewnym twistem fabularnym i dość mocnym przekoloryzowaniem wszystkiego. Jednak książka to już autentyczna historia.

"Camgirl" to wspomnienia autorki. Przedstawia swoje życie od najmłodszych lat. Opisuje rodzinę, relacje między rówieśnikami, nastoletnie flirtowanie, problemy, traumy. Poznajemy bardzo szczegółowo jej szkolne podboje. I nie może być inaczej, jest to najbardziej nużąca część, choć zdaję sobie sprawę, że bez tego, nie byłoby całej historii. Nie byłoby TEJ Isy. Dowiadujemy się co nią kierowało, dlaczego wybrała taką, a nie inną drogę, bycie TĄ camgirl, dziewczyną z kamerki i to jedną z najlepszych. Ktoś powie, że to zawód jak każdy inny. Inny znowu, że to nie zawód, a styl życia. Czyta się to jednak jak fikcję, biorąc pod uwagę, że autorka (nawet na zagranicznych stronach) jest przedstawiana jako scenarzystka/producentka, a dopiero gdzieś na samym końcu znajduje się info, że również napisała autobiografię. Często takiej informacji nawet nie ma. Książka nie zyskała na popularności z niewiadomych względów, a przecież ta tematyka sprzedaje się jak świeże bułeczki. Czyżby rynek już się przesycił, trudno powiedzieć.

"Camgirl" jest napisana trochę bez emocji i to chyba celowo, bo autorka wspomina, że chciała przedstawić jak najwięcej faktów, które pamiętała, więc to nie jest jakaś spowiedź, tylko raczej suche fakty. Oczywiście to nie tak, że nie wywołuje emocji. Wywołuje. Bardzo różne. Pokazuje jak różni mogą być ludzie, jakie zwariowane ścieżki wybierają. Niewątpliwie to ciekawa historia. Jeśli już się przebrnie przez kilkanaście przynudnawych stron, to później jest już nieodkładalna. Z psychologicznego punktu widzenia jest niebywale intrygująca, ale w głównej mierze spodoba się osobom po prostu lubiącym erotyki, bdsm, bez love story. "Camgirl" jest pełna wyuzdanych scen i nie ma w niej miejsca na pruderię. Książka może też zainspirować pisarzy do ciekawych scen łóżkowych, wielu twórcom wręcz powinno się podrzucić ten tytuł, w szczególności tym, którzy nie ogarniają tematu, a próbują o nim pisać (puszczam oczko do kilku polskich pisarzy ;)).

Przyznam szczerze, że zaczęłam lekturę bez znajomości opisu i przez chwilę się zastanawiałam czy to fikcja czy jakiś reportaż/autobiografia, gdyż początek jest wyjęty z filmu "Cam", który ewidentnie jest wytworem fikcyjnym. Za wiele o tym filmie nie ma, dosłownie jedna scena, a potem zaczyna się jakby cała historia. Na chwilę zostawiłam tę książkę, by wygooglować autorkę i...

Po przeczytaniu "Nie ma tego Złego" byłam załamana... bo tak szybko ta książka się skończyła. To była fantastyczna przygoda i nie mogłam doczekać się kontynuacji. "Głodna Puszcza" trzyma poziom pierwszego tomu. Bawiłam się przednio. Spotykamy się znowu z tą samą zwariowaną ekipą. To niesamowite, że autor wykreował tylu fajnych bohaterów. Co jeden, to lepszy. Największą sympatią darzę jednak Eliaha. Kiedy tylko się pojawia, wybucham śmiechem. Ten bohater to przegość. Typ w stylu "wszystko mi jedno" lub "dajcie mi spokój", który chodzi własnymi ścieżkami, jak to na elfa przystało :D Ale pomimo tego ponuractwa, każda jego kwestia to kwintesencja dobrego humoru. Innym bohaterom oczywiście też nie brakuje ani humoru, ani werwy, ani niczego. No chyba że szczęścia w życiu :D Oni po prostu nie potrafią nie wpaść w tarapaty. Ta książka to kopalnia żarcików, a ciekawych przygód nie brakuje do ostatniej strony. Mam nadzieję, że autor szybko nie zakończy serii, bo bardzo się wciągnęłam. Brakowało mi na polskim rynku wydawniczym takiego lekkiego, przygodowego fantasy, ale niemłodzieżowego i bez jakichś ckliwych romansów i właśnie cykl "Nie ma tego Złego" idealnie się wpisuje w ten klimat.

Po przeczytaniu "Nie ma tego Złego" byłam załamana... bo tak szybko ta książka się skończyła. To była fantastyczna przygoda i nie mogłam doczekać się kontynuacji. "Głodna Puszcza" trzyma poziom pierwszego tomu. Bawiłam się przednio. Spotykamy się znowu z tą samą zwariowaną ekipą. To niesamowite, że autor wykreował tylu fajnych bohaterów. Co jeden, to lepszy. Największą...

"Szamański blues" to przede wszystkim dobra pozycja dla fanów Dory Wilk czy w ogóle twórczości pisarki. Jeśli ktoś dobrze się bawił czytając Heksalogię o wiedźmie, to tutaj nie będzie inaczej :) Ten sam styl, bohaterowie, humor. Trudno tutaj nie robić porównań, w końcu to ten sam świat. Postać szamana Witkacego polubiłam zdecydowanie bardziej niż Dorę, więc on jako główny bohater bardzo mi pasuje. Jeśli najdzie mnie znowu ochota na lekką, niezobowiązującą lekturę na dwa lub trzy wieczory, to na pewno sięgnę po kolejne tomy.

Z kolei jeśli ktoś pierwszy raz słyszy o tych książkach, to warto dodać, że lepiej zacząć od Heksalogii o wiedźmie, ale jeśli nie macie ochoty wciągać się w zbyt długą serię, to trudno, i tak spróbujcie :D Myślę że można całkiem szybko połapać się w tym świecie pełnym magii, duchów, ale też codziennych problemów. Jeśli lubicie urban fantasy, zwariowanych bohaterów, którzy na każdym kroku spotykają się z jakimiś zagadkami kryminalnymi, no i oczywiście jeśli niestraszny wam czarny humor, to będzie dobry wybór.

"Szamański blues" to przede wszystkim dobra pozycja dla fanów Dory Wilk czy w ogóle twórczości pisarki. Jeśli ktoś dobrze się bawił czytając Heksalogię o wiedźmie, to tutaj nie będzie inaczej :) Ten sam styl, bohaterowie, humor. Trudno tutaj nie robić porównań, w końcu to ten sam świat. Postać szamana Witkacego polubiłam zdecydowanie bardziej niż Dorę, więc on jako główny...

W "Prezydentce" przedstawione są aktualne problemy kobiet w Polsce i myślałam, że w związku z tym spodoba mi się, jednak mam z nią jakiś problem. Momentami czyta się tak jakby to były autentyczne relacje z protestu kobiet, a momentami jak tani romans. Dialogi, mimo że wypadają bardzo realistycznie, to nie mogę ich znieść. Są zbyt potoczne, jest za dużo wulgaryzmów - a przecież inaczej też da się mówić, ale chyba bohaterowie o tym zapomnieli. Powieść mimo że wydaje się typowo kobieca, wiecie: feministki, twarde babki walczące o swoje prawa i te sprawy - jakoś specjalnie nie wywarła na mnie wrażenia. Przeczytałam ją bez emocji. Żadnej z bohaterek nawet specjalnie nie polubiłam, były mi obojętne. Mam też wrażenie, że autorka chciała zbyt wiele wcisnąć w tak króciutką historię. Trochę obyczajówki, kryminału, erotyki, wszystkiego po trochu, ale nie wyszło to zbyt dobrze.

W "Prezydentce" przedstawione są aktualne problemy kobiet w Polsce i myślałam, że w związku z tym spodoba mi się, jednak mam z nią jakiś problem. Momentami czyta się tak jakby to były autentyczne relacje z protestu kobiet, a momentami jak tani romans. Dialogi, mimo że wypadają bardzo realistycznie, to nie mogę ich znieść. Są zbyt potoczne, jest za dużo wulgaryzmów - a...

Jestem pozytywnie zaskoczona. Autorka pięknie operuje językiem, można poczuć jakby faktycznie brało się udział w wydarzeniach. Świat przedstawiony w utworze jest przepiękny, pełen tajemnic, niesamowitych zdarzeń. Słuchając audiobooka rozmarzyłam się, gdyż powieść jest bardzo lekka, baśniowa, po prostu przyjemna. Taka historia do poduszki i ciepłego kakao na dobranoc.

Jestem pozytywnie zaskoczona. Autorka pięknie operuje językiem, można poczuć jakby faktycznie brało się udział w wydarzeniach. Świat przedstawiony w utworze jest przepiękny, pełen tajemnic, niesamowitych zdarzeń. Słuchając audiobooka rozmarzyłam się, gdyż powieść jest bardzo lekka, baśniowa, po prostu przyjemna. Taka historia do poduszki i ciepłego kakao na dobranoc.

Dla mnie bardzo przeciętna książka. Skusiłam się na nią ze względu na słowiańskie motywy, ignorując iż to urban fantasy z którym nie do końca mi po drodze. W skrócie mówiąc: to wszystko już było. Nie chcę tu wymieniać popularnych na przełomie kilku lat tytułów, jednak każdy zauważy podobieństwa. Oczywiście ciężko byłoby wymyślić coś zupełnie innego/nowego, jednak dlaczego znowu główną bohaterką musi być babka, której nie potrafię polubić i jest tak irytująca, że miałabym ochotę trzasnąć ją w twarz. Antagonista jest do rozgryzienia w pięć minut, a motywy słowiańskie jakieś tam są, BO SĄ i tyle. Właściwie jako tako słowiańskości jest tyle, co kot napłakał i chętnie bym się dowiedziała, które to słowiańskie wątki czytelnikom tak się podobały, bo nie potrafię tego odgadnąć. Ogólnie jest za dużo zbędnego gadania, a za mało konkretów. Szału nie ma, ale tragedii też nie - dlatego ocena 4 to i tak wysoka nota.

Dla mnie bardzo przeciętna książka. Skusiłam się na nią ze względu na słowiańskie motywy, ignorując iż to urban fantasy z którym nie do końca mi po drodze. W skrócie mówiąc: to wszystko już było. Nie chcę tu wymieniać popularnych na przełomie kilku lat tytułów, jednak każdy zauważy podobieństwa. Oczywiście ciężko byłoby wymyślić coś zupełnie innego/nowego, jednak dlaczego...

Dziecięcych książek nie czytałam od lat, nie znam się na nich, jednak byłam ciekawa co w trawie piszczy, co teraz czytają dzieciaki i ich rodzice. O serii Małe Licho co nieco słyszałam, były to same pozytywne komentarze, dlatego też padło na tę książkę. Jakie było moje zdziwienie... Nie tego się spodziewałam. Toż to same głupotki. Jak dla mnie, to ani dla maluchów, ani dla starszych się nie nadaje. Żadnych mądrości życiowych czy morałów za sobą nie niesie. Zwykła rozrywkowa książka, zapychacz czasu. Nie rozumiem jej fenomenu. Nie mam pojęcia co może się w niej podobać.

Dziecięcych książek nie czytałam od lat, nie znam się na nich, jednak byłam ciekawa co w trawie piszczy, co teraz czytają dzieciaki i ich rodzice. O serii Małe Licho co nieco słyszałam, były to same pozytywne komentarze, dlatego też padło na tę książkę. Jakie było moje zdziwienie... Nie tego się spodziewałam. Toż to same głupotki. Jak dla mnie, to ani dla maluchów, ani dla...

"Serce na walizkach" to typowy erotyk. Przynajmniej w moim mniemaniu. Ona nieszczęśliwa w wieloletnim małżeństwie, on bogaty, przystojny i wyzwolony bóg seksu. On ją zawsze łapczywie bierze, ona ciągle jęczy. Tutaj mogłabym skończyć, bo przeważająca część książki to ich zbliżenia. Mniej więcej w połowie (jak nie wcześniej) książki te wszystkie sceny seksu zaczęły być po prostu dla mnie nudne. Tylko na chwilkę książka mnie zaciekawiła, jednak apetyt szybko minął. Myślałam, że fabuła nieco się rozwinie, niestety nie. Im dalej w las, tym bardziej lektura była męcząca. Jeśli ktoś oczekuje erotyka właśnie z przewagą scen łóżkowych, bez przesadnie rozbudowanej fabuły, czy w ogóle bez fabuły to bierzcie śmiało, to będzie idealny wybór, bo tutaj tylko się piep*zą. Zarys fabuły jako tako był (albo nie?) - ta nieszczęśliwa żona zdradzająca męża, jednak to za mało, ponadto bohaterowie byli jak wydmuszki, strasznie słabo nakreślone charaktery, nieogarnięci życiowo (czy tam w relacjach). Zbyt dużo cukierkowych scen, seks przerysowany, bardzo udany, zawsze 100% zadowolenia niezależnie od dnia, humoru czy czegokolwiek. Mało autentycznie, no po prostu porno. A teraz najważniejsze, odnosząc się oczywiście do erotyków: Czy wolisz obejrzeć kilkunastominutowy filmik, czy poświęcić kilka godzin na czytanie? Trochę żałuję, że nie było takiego pytania na okładce, myślę że na pewno nie zdecydowałabym się na lekturę. Podsumowując, nie był to najgorszy erotyk świata, ale też nie ma nad czym się zachwycać. Właściwie to nie polecam, chyba że na w.w. pytanie odpowiedzieliście inaczej niż ja.

"Serce na walizkach" to typowy erotyk. Przynajmniej w moim mniemaniu. Ona nieszczęśliwa w wieloletnim małżeństwie, on bogaty, przystojny i wyzwolony bóg seksu. On ją zawsze łapczywie bierze, ona ciągle jęczy. Tutaj mogłabym skończyć, bo przeważająca część książki to ich zbliżenia. Mniej więcej w połowie (jak nie wcześniej) książki te wszystkie sceny seksu zaczęły być po...

"Gniew północy" to bezpośrednia kontynuacja "Furii wikingów", także jeśli zainteresował Was ten tytuł, pamiętajcie o czytaniu chronologicznie. To dalsze losy synów legendarnego Ragnara. Wartka akcja, duża ilość scen batalistycznych, podboje, intrygi, to największe atuty tej powieści. Niestety nie zabrakło też słabszych momentów jakimi są sceny miłosne. W mojej opinii dość nieudane i zupełnie niepotrzebne. Krótko podsumowując, książka mimo tematyki jest bardzo lekką przygodówką i nie można się przy niej nudzić ;)

"Gniew północy" to bezpośrednia kontynuacja "Furii wikingów", także jeśli zainteresował Was ten tytuł, pamiętajcie o czytaniu chronologicznie. To dalsze losy synów legendarnego Ragnara. Wartka akcja, duża ilość scen batalistycznych, podboje, intrygi, to największe atuty tej powieści. Niestety nie zabrakło też słabszych momentów jakimi są sceny miłosne. W mojej opinii dość...