Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zupełnie przypadkiem trafiła do mnie ostatnio powieść „Ostatnia wiadomość” Magdaleny Krauze. Do tej pory nie miałam okazji przeczytać żadnej z książek autorki, dlatego chętnie zabrałam się za czytanie. Czy to kolejny tytuł z tych „typowych obyczajówek”, czy może niesie pewne przesłanie?

Jagoda i Przemek to małżeństwo idealne od wielu lat. Pewnego dnia kobieta zauważa, że oddalają się od siebie coraz bardziej, a jej mąż zaczyna przejawiać nietypowe dla siebie zachowania. Nowi znajomi, nowe pasje, nowa dieta, a przy tym wszystkim obojętność wobec żony. Jagoda postanawia zmienić ten stan rzeczy, jednak bez skutku. Wreszcie sfrustrowana całą sytuacją podejmuje spontaniczną decyzję o kursie krav magi. Zapisuje się razem z przyjaciółką, a trenerem okazuje się dawny znajomy Renaty - Jacek.

Niedługo później podsłuchana rozmowa zmienia wszystko. Jagoda nie może uwierzyć w to, co słyszy. Zaczyna wątpić, czy warto jeszcze walczyć o swoje małżeństwo. Tym bardziej, że powoli odzyskuje wiarę w siebie. Jak potoczą się dalsze losy Jagody i Przemka? Czy kobiecie uda się odzyskać miłość? Czy może los ma w zanadrzu inne zakończenie?

„Ostatnia wiadomość” to powieść, która zafundowała mi naprawdę spory rollercoaster emocji. Tak bardzo współczułam Jagodzie. Widziałam, jak jej starania spełzają na niczym, a mąż traktuje jak służącą. Nie ma nic bardziej dołującego niż niewspierający mężczyzna u boku. Widać, jak kobieta przy takim marnieje tracąc swój cały blask. Na szczęście Jagoda podejmuje słuszną decyzję zadbania o siebie samą. Swoją postawą pokazuje, że nie warto zatracać własnego ja, zwłaszcza dla kogoś, kto w najmniejszym stopniu tego nie docenia.

Niemniej czasami los płata figle. I tutaj nie jest łatwo. Sytuacja zmienia się i gdy wszystko wydawałoby się jasne, Jagoda staje przed ogromnym życiowym dylematem. Przyznaję, że nie do końca zgadzam się z jej wyborem. Biorąc pod uwagę własne doświadczenia, prawdopodobnie zrobiłabym inaczej. I właśnie to jest wspaniałe w tej powieści. Można się utożsamić z bohaterką i wejść w polemikę, jakie wyjście byłoby rzeczywiście lepsze. Oczywiście, temu wszystkiemu towarzyszy ogrom emocji. Smutek, gniew, rozczarowanie, a z drugiej strony radość, ekscytacja, szczęście. To jest to, co uwielbiam w tego typu powieściach. Tym bardziej, gdy zakończenie dosłownie zwala z nóg...

Autorka wykreowała bardzo charakterystycznych bohaterów. Jagoda stała się jedną z moich ulubionych postaci literackich i choć nie popieram niektórych z jej działań, podziwiam za determinację i ustalenie priorytetów. Również jej przyjaciółka Renata jest warta uwagi. To ciekawa bohaterka o niebywałym poczuciu humoru. To kobieta, która również ma za sobą pewne przejścia. Natomiast jeżeli chodzi o panów... Przemek stracił w moich oczach wszystko już od samego początku. Jest to jeden z najgorszych typów mężczyzn, o jakich miałam okazję przeczytać. Na szczęście dla kontrastu autorka umieściła w swojej powieści Jacka.

„Ostatnia wiadomość” to historia o miłości. Miłości zaniedbanej i nowonarodzonej. Opowieść o próbach ratowania rutyny, gdy na horyzoncie pojawia się wizja zupełnie innego życia. Mnóstwo emocji i skomplikowanych relacji pomiędzy bohaterami. Życiowe dylematy i trudne wybory. Jest to jedna z lepszych książek, jakie miałam okazję przeczytać. Polecam!


Współpraca recenzencka z wydawnictwem Mięta

Zupełnie przypadkiem trafiła do mnie ostatnio powieść „Ostatnia wiadomość” Magdaleny Krauze. Do tej pory nie miałam okazji przeczytać żadnej z książek autorki, dlatego chętnie zabrałam się za czytanie. Czy to kolejny tytuł z tych „typowych obyczajówek”, czy może niesie pewne przesłanie?

Jagoda i Przemek to małżeństwo idealne od wielu lat. Pewnego dnia kobieta zauważa, że...

„Upiór w moherze” to moje kolejne spotkanie z twórczością Iwony Banach. Tym razem zdecydowałam się sięgnąć po jej książkę ze względu na ciekawy wątek pojawiającego się w realnym świecie bohatera literackiego. Czy ta powieść skradła moje czytelnicze serce?

Pewnej nocy w bibliotece zjawia się bohater jednej z powieści. Szuka pomocy, ponieważ podejrzewa, że autor książki, z której pochodzi, jest w niebezpieczeństwie. Sytuację pogarsza fakt, że jeżeli dojdzie do morderstwa, bohater nie przeżyje upragnionej sceny miłosnej, która dopiero ma być napisana.

W tym samym czasie grupa pisarek i pisarzy wpada na dość niekonwencjonalny pomysł promocji swoich książek. Postanawiają upozorować morderstwo, jednak przypadkiem trafiają na trop prawdziwego zabójcy. Podejrzenia padają na miejscowego Upiora w moherze - postać, która ma już wiele za uszami.

Czy bohaterowi uda się uratować swojego autora? Kto okaże się prawdziwym mordercą?

Z komediami kryminalnymi bywa u mnie różnie. Raz za nimi przepadam, raz czuję ogromny zawód, a zamiast dobrej rozrywki - zażenowanie. W przypadku „Upiora w moherze” mam mieszane uczucia. Momentami dobrze się bawiłam, żeby za chwilę ten cały dobry humor minął. Zwłaszcza przy fragmentach nawiązujących do fizjologii ludzkiego ciała. To jednak nie moja bajka. Niemniej, sam pomysł sprowadzenia bohatera pewnej powieści do realnego świata i jego udział w śledztwie jest moim zdaniem genialny.

Co do samej fabuły, trochę się gubiłam. Miałam wrażenie, że wątki nie do końca ze sobą współgrają i trudno się w nich połapać. Nie ukrywam, że nieco utrudniało mi to czytanie. Trochę mi szkoda, bo historia przedstawiona w tej powieści zwraca uwagę na ważne problemy współczesności. Niepoprawne relacje rodzinne, pogoń za sławą, wyścig szczurów coraz bardziej widoczny w social mediach, wszechobecny hejt, fake newsy... Znamy to, prawda? A to wszystko przemycone pod postacią humorystycznych tekstów i sytuacji.

“Upiór w moherze” to komedia kryminalna, która być może nie wszystkich rozbawi, ale na pewno będzie dobrą rozrywką.
Ciekawy pomysł, charakterystyczni bohaterowie i literacka intryga z pewnością przypadną do gustu niektórym czytelnikom.

Współpraca recenzencka z wydawnictwem Dragon

„Upiór w moherze” to moje kolejne spotkanie z twórczością Iwony Banach. Tym razem zdecydowałam się sięgnąć po jej książkę ze względu na ciekawy wątek pojawiającego się w realnym świecie bohatera literackiego. Czy ta powieść skradła moje czytelnicze serce?

Pewnej nocy w bibliotece zjawia się bohater jednej z powieści. Szuka pomocy, ponieważ podejrzewa, że autor książki, z...

Uwielbiam kryminały i thrillery. To już wiecie od dawna. Tym razem w moje ręce trafiła powieść „Na krawędzi” autorstwa Ruth Mancini. Czy ten debiut okazał się udany? Czy Ruth Mancini pretenduje do bycia mistrzynią dreszczyku emocji?

Tate Kinsella jest zamieszana w śmierć pewnej kobiety. Jako ostatnia widziała ją, nim ta spadła z tarasu na dwudziestym drugim piętrze wieżowca. Ponadto krążą plotki, jakoby Tate miała romans z mężem nieżyjącej. Przyznaje, że była z kobietą na chwilę przed jej śmiercią, jednak nie ma z tym tragicznym wydarzeniem nic wspólnego. Prawniczka stara się znaleźć dowody na niewinność swojej klientki. Szybko okazuje się, że Tate skrywa pewien sekret, którym chce się podzielić z adwokatką. Czy bohaterka rzeczywiście ma czyste sumienie?

Zgodnie z opisem tej powieści, podsumowałabym ją dokładnie tymi słowami: obsesja, intryga, zemsta. To, w jaki sposób autorka poprowadziła fabułę, zasługuje na owację. Na początku podejrzewałam pewien schemat, który pojawił się w jednym z thrillerów, które czytałam wcześniej. Obawiałam się, że tym razem będzie podobnie, przez co nie będę zbyt usatysfakcjonowana lekturą. Okazało się zupełnie inaczej. Ta intryga, pieczołowicie przygotowany plan zemsty i jednocześnie tragizm sytuacji sprawiają, że ta powieść jest naprawdę dobra. To coś nowego, z czym nie do końca wcześniej się spotkałam. Niemniej, po raz kolejny sprawdza się powiedzenie, że zemsta najlepiej smakuje na zimno...

Bohaterki przedstawione w tej historii z początku dają nam się poznać trochę nieporadnie. Jednak z każdą kolejną stroną okazuje się, że mamy do czynienia z bardzo silnymi charakterami, które nie zawahają się przed podjęciem żadnego kroku. Choćby ten krok kosztował wiele. To kobiety, które chcą wymierzyć sprawiedliwość. Kobiety skrzywdzone, które noszą traumę przeszłości. Dzięki ich historii dowiadujemy się, ile niebezpieczeństw czyha na młode dziewczyny. W jaki sposób jest wykorzystywane ich zaufanie i do jakich celów. To bardzo poważny problem, o którym warto wiedzieć zwłaszcza w obecnych czasach.

„Na krawędzi” to świetny thriller, który ukazuje siłę kobiecej intrygi. Czyta się go bardzo szybko, a akcja wciąga od samego początku. Idealna książka na wiosenne i letnie wieczory. Polecam zarówno paniom, jak i panom, choć to właśnie kobiety grają tutaj główne role.

Współpraca recenzencka z Wydawnictwem Harper Collins Polska

Uwielbiam kryminały i thrillery. To już wiecie od dawna. Tym razem w moje ręce trafiła powieść „Na krawędzi” autorstwa Ruth Mancini. Czy ten debiut okazał się udany? Czy Ruth Mancini pretenduje do bycia mistrzynią dreszczyku emocji?

Tate Kinsella jest zamieszana w śmierć pewnej kobiety. Jako ostatnia widziała ją, nim ta spadła z tarasu na dwudziestym drugim piętrze...

Jakiś czas temu, dzięki uprzejmości autorki, otrzymałam ebooka „Zmęczone skrzydła ptaka”. Jak wiecie, kryminał to mój ulubiony gatunek i właśnie po niego sięgam najczęściej. Dlatego też niewiele się zastanawiałam i z chęcią zabrałam się za lekturę. A jakie są moje wrażenia po?

Agnieszka postanawia rozpocząć nowe życie w Anglii. Szybko poznaje grupę znajomych, również z Polski. Pewnego dnia, korzystając z życia towarzyskiego, poznaje Gavina. Mężczyzna budzi w niej sprzeczne uczucia, jednak ma w sobie coś fascynującego, co nie pozwala jej o nim zapomnieć. Okazuje się, że Gavin ma za sobą niechlubną przeszłość, a do tego zdaje się być powiązany z tajemniczym morderstwem. Jaką decyzję podejmie Agnieszka? Czy Gavin rzeczywiście miał coś wspólnego ze zbrodnią?

Z przykrością muszę stwierdzić, że to jedna z tych powieści, przy których bardzo się męczyłam. Dobrnęłam do końca, ponieważ należę do tych czytelników, którzy po prostu muszą czytać od deski do deski. Taka wewnętrzna potrzeba. W zasadzie do ostatniej strony miałam nadzieję, że zmienię zdanie i jednak ta powieść zapunktuje. Niestety, tak się nie wydarzyło. Zabrakło mi tutaj tych zwrotów akcji, kolejno odsłanianych kart, napięcia związanego z odkrywaniem tajemnicy. Takich klasycznych elementów dobrego kryminału. Zamiast tego miałam wrażenie, że czytam zlepek wątków dotyczących różnych postaci, którzy w jakimś mniejszym bądź większym stopniu są ze sobą powiązani. Trudno było mi się skupić na fabule, a szkoda, bo pomysł jest jak najbardziej na plus.

Poza tym nie zaliczyłabym tej powieści do kryminału feministycznego. Wątek morderstwa jest tutaj jakby zepchnięty na boczny tor. Niby jest śledztwo, niby każdy próbuje dowieść, co tak naprawdę się stało, jednak w dużej mierze wszystko kręci się wokół życia codziennego bohaterów. Dla mnie nie zadziało się tutaj nic porywającego, czego bardzo żałuję. Co do samych bohaterów, trudno mi było się z nimi zżyć. Odniosłam wrażenie, że to grupa ludzi, którzy nie są usatysfakcjonowani swoim życiem. Do tego główna postać - Agnieszka, która nie jest w stanie porozumieć się sama ze sobą w kwestii uczuć.

„Zmęczone skrzydła ptaka” to debiut. Chociaż ta powieść nie spełniła moich oczekiwań, w przyszłości chętnie sięgnę po kolejną książkę autorki, aby dać szansę jej twórczości.


Za możliwość przeczytania dziękuję Autorce

Jakiś czas temu, dzięki uprzejmości autorki, otrzymałam ebooka „Zmęczone skrzydła ptaka”. Jak wiecie, kryminał to mój ulubiony gatunek i właśnie po niego sięgam najczęściej. Dlatego też niewiele się zastanawiałam i z chęcią zabrałam się za lekturę. A jakie są moje wrażenia po?

Agnieszka postanawia rozpocząć nowe życie w Anglii. Szybko poznaje grupę znajomych, również z...

Są takie książki, o których mówi się, że są stereotypowe. Ot, takie tam obyczajówki. Nic nie wnoszą, co najwyżej dostarczą trochę rozrywki. Jednak, czy aby na pewno wszystkie powieści z gatunku literatury obyczajowej są takie same? Ostatnio miałam okazję przeczytać nową powieść pani Joanny Tekieli. To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i przyznam już na dzień dobry, że...całkiem udane.

Nina jest kobietą po przejściach, która walczy z demonami przeszłości. Pewnego dnia postanawia postawić wszystko na jedną kartę. Jak mówi przysłowie “rzuca wszystko i wyjeżdża w Bieszczady”. Przypadek sprawia, że trafia do Dębowego Uroczyska. Kobieta nie jest przesądna, ale tym razem postanawia sprawdzić, dlaczego los pokierował ją akurat w to miejsce. Zaprzyjaźnia się z właścicielami pensjonatu i jednym z gości. Okazuje się, że każde z nich boryka się z pewnymi problemami. Czy będą w stanie wzajemnie sobie pomóc? Czy Nina wreszcie otworzy się przed światem i odkryje prawdę o sobie?

„Dębowe Uroczysko” to jedna z tych powieści, które wciągają od pierwszej strony. Napisana lekko, przyjemnie, bez zbędnych opisów. Autorka prowadzi nas przez fabułę co chwila odkrywając nowe tajemnice związane z bohaterami, zwłaszcza związane z główną bohaterką. Nina to postać kobieca, o której dawno nie czytałam. Pod przysłowiową skorupą i silną kobietą, kryje się wyjątkowo wrażliwa osobowość. Można powiedzieć, że od najmłodszych lat los nie obchodzi się lekko z Niną. Dorosłe życie z kolei związało się z ogromną traumą. To, w jaki sposób radzi sobie kobieta, może być inspiracją dla wszystkich, którzy borykają się ze stratą, z utraconym dzieciństwem, z wieloletnim żalem.

Nasuwa się zatem myśl, że „Dębowe Uroczysko” to nie typowa powieść obyczajowa, ale coś więcej. Autorka ukazuje motyw straty, bólu, żalu, nieprzepracowanych tematów. Wskazuje też na ważny problem, jakim jest spełnianie własnych marzeń kosztem dziecka, którego pragnienia daleko odbiegają od pragnień rodziców. A skoro o dzieciach mowa, pojawia się tutaj również próba walki z niepłodnością. O tym, co przeżywa para w takiej sytuacji, o emocjach, relacjach i niepoddawaniu się. Poza tym dzięki spotkaniom bohaterów uświadamiamy sobie, że każdy z nas ma problemy, z którymi się boryka. Nikt z nas nie ma w pełni czystej, szczęśliwej karty.

„Dębowe Uroczysko” to powieść, którą polecam nie tylko paniom, choć pewnie one chętniej po nią sięgną. To idealna książka na wiosenny dzień. W zasadzie można ją na spokojnie przeczytać w jeden wieczór czy popołudnie. Momentami smutna, łapiąca za serce, ale przede wszystkim pełna nadziei. To taka powieść, po którą warto sięgnąć w trudniejszym czasie, żeby pomogła nabrać sił.

Współpraca recenzencka z wydawnictwem Filia

Są takie książki, o których mówi się, że są stereotypowe. Ot, takie tam obyczajówki. Nic nie wnoszą, co najwyżej dostarczą trochę rozrywki. Jednak, czy aby na pewno wszystkie powieści z gatunku literatury obyczajowej są takie same? Ostatnio miałam okazję przeczytać nową powieść pani Joanny Tekieli. To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i przyznam już na dzień...

Seria z komisarz Olgą Balicką należy do jednej z moich ulubionych. To już wiecie. Na półce czeka na mnie szósty tom, a tymczasem zapraszam Was na kilka słów o trzecim, czyli o „Toksycznych układach”. Ta część jest mi szczególnie bliska, a dlaczego?

Olga Balicka wraca do pracy po urlopie macierzyńskim. Chociaż czeka na nią wiele nowych spraw, ona postanawia skupić się na śledztwie, które zostało już dawno umorzone. Chodzi o Barbarę Muszyńską, którą zamordowano na klatce schodowej kamienicy, w której mieszka Olga. Nie znaleziono żadnych śladów i nie wykryto mordercy.

Tymczasem na horyzoncie pojawia się sprawa zagadkowej śmierci Beaty Nowak - specyficznej kierowniczki w koncernie BigPharma. Okazuje się, że obie kobiety, zarówno Beata jak i Barbara, pracowały w tej samej firmie. Na domiar złego od niedawna pracownikiem podejrzanego koncernu jest siostra Olgi. Jakie tajemnice skrywa BigPharma? Czy na pewno jest to firma działająca w imię dobra dla ludzkiego zdrowia?

Do Olgi i Kornela dołącza prokurator Kalina Talarek. Współpraca nie jest łatwa zwłaszcza, że pani prokurator nie darzy sympatią Olgi, za to bardzo interesuje się Kornelem. Jaki cel ma tak naprawdę?

Tak, ten tom jest mi bliski ze względu na to, że jestem zawodowo powiązana z branżą farmaceutyczną. Na szczęście w moich miejscach pracy nigdy nie doszło do zabójstwa. Niemniej, jak wiadomo świat medycyny i farmacji rządzi się własnymi prawami, a pieniądze, jakie przepływają przez gigantyczne koncerny, są niewyobrażalne. I właśnie te pieniądze odgrywają tutaj dużą rolę. Jedna z postaci występujących w tej powieści, przedstawia dość schematyczną, ale smutną postawę. Oto dla kariery i fortuny poświęca swój wolny czas, przyjaciół, rodzinę, a przy tym wydaje się oczekiwać tego samego od swoich współpracowników. Takie chore podejście nastawione wyłącznie na zysk za wszelką cenę, nigdy nie kończy się dobrze. Może jednak stanowić ostrzeżenie dla wszystkich tych, którym przysłowiowy „wyścig szczurów” za bardzo wszedł w krew. Poza tym zachowanie pracowników BigPharmy również daje do myślenia. Trochę z cyklu "ręka rękę myję...", trochę kółko wzajemnej adoracji. Można powiedzieć, że do ostatniej chwili są gotowi bronić wypracowanego przez siebie zdania niezależnie od tego, czy ktoś na tym ucierpi.

„Toksyczne układy” to także powieść, która ukazuje, do czego jest zdolny człowiek w imię miłości do drugiej osoby. Jak zły splot wydarzeń może skomplikować codzienność, zniweczyć plany i postawić moralność pod znakiem zapytania. Z drugiej strony mamy tutaj do czynienia w pewnym sensie z miłością własną. Kiedy to za wszelką cenę w imię zemsty i odegrania się za przeszłość, niektórzy zdają się nie mieć żadnych hamulców. Ludzkie szczęście rodzinne zdaje się być dla nich niczym.

Ten tom serii o Oldze Balickiej pokochałam ze względu na jego wielowątkowość, a jednocześnie to, że te wszystkie historie są ze sobą powiązane. Wszystko tworzy logiczną całość i wiele wyjaśnia. Autorka ma ten niesamowity dar prowadzenia akcji, którą śledzi się z zapartym tchem. Wyprowadza czytelnika w pole, szokuje i pozostawia w takim stanie, że po prostu trzeba sięgnąć po kolejną część.

„Toksyczne układy” to kolejna świetna książka pani Katarzyny Wolwowicz. Wciągająca, intrygująca fabuła dotycząca funkcjonowania pewnego koncernu farmaceutycznego, pełna emocji, zwrotów akcji, a niekiedy szokująca. Ogromnie polecam. To świetna lektura na wiosenne jak i letnie dni. Seria wręcz obowiązkowa dla miłośników kryminałów.

Za przesłanie egzemplarza książki dziękuję wydawnictwu Zwierciadło

Seria z komisarz Olgą Balicką należy do jednej z moich ulubionych. To już wiecie. Na półce czeka na mnie szósty tom, a tymczasem zapraszam Was na kilka słów o trzecim, czyli o „Toksycznych układach”. Ta część jest mi szczególnie bliska, a dlaczego?

Olga Balicka wraca do pracy po urlopie macierzyńskim. Chociaż czeka na nią wiele nowych spraw, ona postanawia skupić się na...

Pamiętam, jakby to było wczoraj, kiedy moim oczom ukazała się premiera książki „Tajny klub Nietypowych Czarownic”. Bardzo zaciekawił mnie opis, a dodatkowo spodobała mi się okładka. Trochę spodziewałam się klimatu „Sabriny”. Czy rzeczywiście było się czym zachwycać?

Mika Moon jest młodą czarownicą, jednak musi ukrywać swoje nadprzyrodzone zdolności. Ma przez to problemy w nawiązywaniu przyjaźni czy innych bliższych relacji. Ponadto nie może kontaktować się z innymi czarownicami, aby nie doszło do zbyt dużej kumulacji magii w jednym miejscu, co mogłoby zwrócić uwagę zwykłych śmiertelników. Mika żyje zatem samotnie, a jej jedynym przyjacielem jest pies. Pewnego dnia zakłada konto na jednym z portali, gdzie „udaje” czarownicę. Przekonana, że każdy potraktuje jej zdolności jako sztuczki, dziwi się, gdy otrzymuje nietypową ofertę pracy. Ma zostać nauczycielką trzech dziewczynek, które są prawdziwymi czarownicami. Mika przyjmuje ofertę i trafia do tajemniczego domu pełnego ciekawych osób. Ekscentryczny emerytowany aktor, wyjątkowo cierpliwy ogrodnik, przesympatyczna gosposia i bardzo atrakcyjny, ale gburowaty bibliotekarz. Od tej pory poukładany świat Miki już nigdy nie będzie taki sam...

Mam wrażenie, że opis tej książki, a nawet sam tytuł, nieco mnie zmylił. Spodziewałam się wciągającej fabuły, jakichś ciekawostek związanych z owym klubem Nietypowych Czarownic, zwrotów akcji i dużo magii. Dostałam za to lekką i szybko czytającą się książkę, ale z mało interesującymi wątkami i dość chaotyczną. Czułam się, jakbym poznawała zlepek różnych historii, które zapowiadały się ciekawie, ale w ostateczności nie zostały dokończone. Można powiedzieć, że z każdą kolejną stroną byłam bardziej rozczarowana. Zabrakło mi tutaj rozbudowania relacji pomiędzy bohaterami, a ta jedna scena erotyczna mogłaby być spokojnie pominięta. Czy tylko ja mam wrażenie, że współczesne powieści młodzieżowe muszą koniecznie przemycać takie sceny? Często okazuje się to tylko zbędnym elementem, który zamiast wywoływać dreszczyk emocji, powoduje zwykłą niechęć.

Ponadto wszystko w tej powieści dzieje się bardzo szybko. Niektóre elementy można byłoby rozbudować, dzięki czemu książka stałaby się pełniejsza, a bohaterowie bardziej wyraziści. Do tego wszystkiego zabrakło mi tej całej magii, która przecież powinna się tutaj wręcz wylewać. Szkoda, bo potencjał tej powieści był bardzo duży.

„Tajny klub Nietypowych Czarownic” to książka lekka, ale nie wnosząca zbyt wiele. Można ją przeczytać dla rozrywki i rozluźnienia w wiosenny czy letni wieczór, jednak moim zdaniem lepiej dokonać innego wyboru. Chociaż nie mogę powiedzieć, że jest to skrajnie zła powieść, osobiście bardzo się rozczarowałam. A szkoda...

Pamiętam, jakby to było wczoraj, kiedy moim oczom ukazała się premiera książki „Tajny klub Nietypowych Czarownic”. Bardzo zaciekawił mnie opis, a dodatkowo spodobała mi się okładka. Trochę spodziewałam się klimatu „Sabriny”. Czy rzeczywiście było się czym zachwycać?

Mika Moon jest młodą czarownicą, jednak musi ukrywać swoje nadprzyrodzone zdolności. Ma przez to problemy w...

Po, przyznaję, średnim spotkaniem z “Oczami lęku” Adriana Bednarka, dałam szansę jego najnowszej powieści, czyli “Stella. Narodziny psychopatki”. Byłam bardzo ciekawa, czy autor tym razem będzie w stanie mnie czymś zaskoczyć, a może pojawi się schemat znany mi z serii o Kubie Sobańskim. Czy ta książka spełniła moje oczekiwania?

Stella Skalska jako nastolatka zostaje zmuszona do prostytucji. Wszystko za sprawą wujka, który przejął nad nią opiekę po nieszczęśliwym zdarzeniu, w którym brali udział jej rodzice. Dziewczyna przystosowuje się do tych niecodziennych okoliczności wierząc, że inwestycja za jakiś czas się zwróci, a ona będzie mogła żyć normalnie. Pewnego dnia dochodzi do wypadku, który zmieni życie Stelli. Ale czy w dobrą stronę? Dziewczyna poznaje klienta, który okazuje się mieć wyjątkowe wymagania. W tym momencie budzą się demony, o których istnieniu nie miała pojęcia. Z przerażeniem postanawia powrócić do swojego rodzinnego miasta i rozliczyć się z przeszłością, co wcale nie będzie takie łatwe...

Adrian Bednarek zmroził mi krew w żyłach tą powieścią. Do tego nie można zapomnieć, że lektorem audiobooka jest fenomenalny Filip Kosior, dzięki któremu historię odbiera się jeszcze ciekawiej, ale mroczniej. W swoim życiu przeczytałam i przesłuchałam mnóstwo thrillerów, ale to, co autor tutaj wymyślił, przechodzi moje najśmielsze oczekiwania. I a propos śmiałości, lepiej nie da się ująć tego, o czym napisał w tej książce. Temat nastoletniej prostytucji, to jedno, ale wynaturzone fantazje, to naprawdę duży kaliber. Najbardziej przeraża jednak to, że takie “zachcianki” mogą mieć nie tyle fikcyjne postacie, co prawdziwi ludzie, których mijamy na co dzień na ulicy. Zdecydowanie w tym momencie muszę zaznaczyć, że jest to książka/audiobook dla czytelników o mocnych nerwach.

Abstrahując od trudnego do przełknięcia głównego tematu tej powieści, jest ona bardzo intrygująca. Po raz kolejny autor pozwala nam zerknąć w zakamarki psychopatycznego umysłu. Skąd biorą się takie mroczne wizje, plan zemsty i dlaczego nie załącza się moralny hamulec? Z jednej strony niepokoi fakt morderczych ciągotów, z drugiej patrzymy na postać, która momentami chce żyć normalnie. Obserwujemy tę wewnętrzną walkę z samym sobą. Chęć osiągnięcia spokoju ducha za wszelką cenę. Nie można też nie zauważyć, jak wielki wpływ na kształtowanie się psychiki młodych ludzi mają rodzice czy opiekunowie. Jak postrzeganie świata, który jest pełen zła, zdrad, cierpienia i niesprawiedliwości oddziałuje na dziecko. Jak wypacza jego system wartości. “Stella. Narodziny psychopatki” jest zatem kolejną powieścią autora, która nie pozostawia nas bez refleksji.

Powieść czy to w formie papierowej, czy audiobooka polecam wszystkim fanom autora. Jest to też idealna pozycja dla miłośników thrillerów, choć raczej będzie zbyt mocna dla bardziej wrażliwych czytelników. To historia bardzo wciągająca i intrygująca, choć niepokoi i przeraża. Dla mnie jedna z lepszych, jakie miałam okazję przesłuchać. Z niecierpliwością czekam na dalszy ciąg.

Współpraca reklamowa z Audioteką

Po, przyznaję, średnim spotkaniem z “Oczami lęku” Adriana Bednarka, dałam szansę jego najnowszej powieści, czyli “Stella. Narodziny psychopatki”. Byłam bardzo ciekawa, czy autor tym razem będzie w stanie mnie czymś zaskoczyć, a może pojawi się schemat znany mi z serii o Kubie Sobańskim. Czy ta książka spełniła moje oczekiwania?

Stella Skalska jako nastolatka zostaje...