Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przy okazji „Wampira z Warszawy” chwaliłam wykorzystanie źródeł i cytowanie ich, tutaj jednak mam wrażenie, że autor trochę z tym przesadził. Nadal cieszy mnie szerokie z nich korzystanie, ale jednak wolałabym, żeby autor ubrał te źródła w jakąś ciekawą narrację, a nie cytował dosłownie długie przesłuchania świadków, biegłych itd. Było tego tak dużo, że w pewnym momencie zaczęło mnie męczyć, zwłaszcza że słuchałam tej książki w audio. Zabrakło w tym cytowaniu umiaru. Książka przez to wytraciła gdzieś na dynamice i miejscami była mało ciekawa, nie było czegoś, co faktycznie mogłoby zainteresować i zatrzymać przy niej czytelnika. Cała sprawa Kazimierza Tarwida nie wzbudziła we mnie jakichś większych emocji, natomiast ciekawe tu są dwie sprawy – samo domniemane otrucie cyjankiem i proces oparty jedynie na poszlakach. Nic jednak jakoś szczególnie mnie tu nie zainteresowało i wydaje mi się, że to będzie jedna z tych książek (i spraw kryminalnych), o których nie będę za chwilę pamiętać. W chwili czytania/słuchania okej, ale do szybkiego zapomnienia.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Przy okazji „Wampira z Warszawy” chwaliłam wykorzystanie źródeł i cytowanie ich, tutaj jednak mam wrażenie, że autor trochę z tym przesadził. Nadal cieszy mnie szerokie z nich korzystanie, ale jednak wolałabym, żeby autor ubrał te źródła w jakąś ciekawą narrację, a nie cytował dosłownie długie przesłuchania świadków, biegłych itd. Było tego tak dużo, że w pewnym momencie...