Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jaka piękna ironia. Oto książka o manipulowaniu prawdą, której pozytywne recenzje najwyraźniej bardzo aktywnie zapewniło wydawnictwo. Takie już mamy czasy, że wystarczy sypnąć darmowymi egzemplarzami gdzie trzeba, a pozytywne opinie napłyną wartkim strumieniem. Jest to absolutnie jedyne sensowne wyjaśnienie średniej ocen na obecnym poziomie 7,2. "Ministerstwo Prawdy" jest prawdopodobnie najmocniejszym na polskim rynku kandydatem do tytułu Najbardziej Egzaltowanej Publikacji roku 2023. A w kategorii "Idiotyczna Fabuła/Bezmyślni Bohaterowie" na pewno może liczyć na wyróżnienie. Lektura bez wątpienia dostarczyła mi dużo rozrywki, jako że co chwila wybuchałam śmiechem. Szkoda tylko, że raczej nie taka była intencja Autora. Oto pan Casas prawdopodobnie spuchłby i utknął wskutek owej opuchlizny na wieki w swoim domu, gdyby co drugie zdanie nie wstawił pretensjonalnego porównania. Zajrzyjmy przykładowo na stronę 82: "Przytuliła pamięć o ojcu jak ktoś, kto obejmuje kolumnę dymu, nim rozwieje ją czas (...). Otworzyła szafę i zobaczyła ojcowskie garnitury wiszące bezużytecznie jak flagi bez ojczyzny, jak porzucone młodzieńcze marzenia (...) Wtedy łzy popłynęły jej po policzkach, piękne i próżne niczym spadające gwiazdy". No chyba tylko pan Poniedzielski przeczytałby to z kamienną twarzą. A czasem Autora spotykał prawdziwy dramat. Bo co zrobić, kiedy wymyśli się porównania tak bezgraniczne zachwycające, że nie wiadomo, które wybrać? Wtedy robimy tak, jak na stronie 125: "Noc była dzieckiem o brudnej twarzy, czarnym psem biegającym po asfalcie w poszukiwaniu swojego pana, smugą smoły na czole Boga:". Więcej cytatów sobie oszczędzę, niech znikają z mej pamięci. Ale tak właśnie językowo prezentuje się cała książka. Nawet dialogi utrzymane są w tym tonie - jak zauważył jeden z recenzentów, postaci nie mówią, tylko sypią sentencjami. Efekt jest niezwykle komiczny, szkoda tylko, że w sposób niezamierzony i nieprzystający do fabuły. A fabuła... Delikatnie rzecz ujmując, nie powala. Oto mamy Bardzo Złą Organizację (w ogóle wszyscy źli są tak źli, że wrogowie ze starych filmów Disneya to przy nich misie pysie). I oto ta organizacja morduje dziennikarza, pozorując jego samobójstwo przez zrzucenie go z wiaduktu. Na ingerencję osób trzecich wskazują jednak ślady więzów na jego nadgarstkach. Tylko po kiego grzyba kogoś wiązać, żeby go zrzucić z wiaduktu?! No po co? Nie można go było, no, tak jakby.... luzem zrzucić? Przecież się niczego nie chwyci po drodze na ziemię! No ale nie, bo jak inaczej nasi bohaterowie by się połapali, że to jednak morderstwo było.... Mamy też dzieweczkę, która właśnie straciła ojca, ale jej postać nie ma żadnych rysów żałoby, za to panna bardzo chętnie i z humorem rzuca się nad zwłokami ojca w romansik. Mamy jednego z najwyższych urzędników Ministerstwa, który z jakichś przyczyn wszystkie sprawy załatwia osobiście, bo nie ma do tego ludzi. Mamy doświadczonego dziennikarza, którzy prowadzi śledztwo w sprawie Bardzo Złej Organizacji, o czym od razu informuje jednego z pracowników tej organizacji. Mamy tam ludzi urodzonych prawdopodobnie ok 1980 roku, którzy jak się wydaje pogardzają całością techniki (niby możliwe, ale Gabriel jest opisany tak, jakby urodził się w latach 50. XXw., i nawet gdzieś jest określony jako "boomer", mamy wszechmocną organizację, mamy narzekanie na elektryczne samochody bez odniesienia do wyczerpujących się zasobów ropy, mamy masę narzekania na zakaz palenia, a nawet... szczury ludojady. Czemu? Bo nie ma dżemu, co jest odpowiedzią tak logiczną, jak cała konstrukcja książki. Całość jest egzaltowania, pretensjonalna, do bólu oczywista, pisania nieznośnym językiem. Postaci są papierowe i jednocześnie głupie. Cały komentarz dotyczący naszej rzeczywistości do bólu łopatologiczny, Polecam, jeśli kogoś takie zestawienie będzie bawiło, i nie odczuje jednocześnie przesadnej straty czasu. Ale gdyby podejść do tego dziełka zupełnie poważnie – zdecydowanie nie warto.