Zwracacie uwagę na metki kupowanych przez Was ubrań? Interesujecie się gdzie i w jakich warunkach powstały? za ile ktoś je uszył? czy warunki pracy i płacy szwaczki odpowiadają chociaż minimalnym standardom? czy sami chcielibyśmy tak pracować? dużo pytań, w dodatku niewygodnych, bo wszyscy chcielibyśmy wierzyć, że nasze ubrania z najnowszej kolekcji marki X,Y czy Z, w których tak świetnie wyglądamy, zostały wykonane w profesjonalnej fabryce, a wszyscy jej pracownicy zostali odpowiednio wynagrodzeni, niestety doskonale wiemy, że to zwykłe kłamstwo. Od dawna mówi się o fabrykach odzieży w Bangladeszu, gdzie szwaczki za przysłowiową miskę ryżu ciężko pracują po 12 godzin, w skandalicznych warunkach, gdzie niepełnoletni szyją t-shirty czy "postarzają" np. dżinsy, oczywiście bez żadnych zabezpieczeń, wdychając pył który osadza się w ich płucach, żeby za kilka lat przypomnieć o sobie koszmarnymi chorobami, których nie będą w stanie leczyć, bo nie będzie ich na to stać.
Konsumpcjonizm, kupowanie ciągle więcej i więcej, ciągle nowe, bez sprawdzania jakości, bo przecież za miesiąc kolejny ciuch do szafy wskoczy, daliśmy się podejść jak małe dzieci, bez żadnej refleksji, a wielkie koncerny tylko na tym korzystają.
O strasznej sytuacji szwaczek i pracowników branży odzieżowej w Bangladeszu napisał Marek Rabij, to jest trudna lektura, tym bardziej, że po zawaleniu się jednej z fabryk na chwilę wszyscy współczuliśmy tamtejszym pracownikom, dowiedzieliśmy się jak wygląda ich praca, ale jak tylko opadł kurz, to przestaliśmy się tym interesować, los tych ludzi nie był dla nas ważny, chociaż poniekąd mamy na niego wpływ, to w większości nic z tym nie robimy, i żeby nie było, sama też mam sobie wiele do zarzucenia.
Książkę bardzo polecam, pomimo że nie jest najnowsza, to robiąc szybki przegląd w sieci, można spokojnie stwierdzić, że w tej branży niestety nie nastąpiły jakieś spektakularne zmiany.

Zwracacie uwagę na metki kupowanych przez Was ubrań? Interesujecie się gdzie i w jakich warunkach powstały? za ile ktoś je uszył? czy warunki pracy i płacy szwaczki odpowiadają chociaż minimalnym standardom? czy sami chcielibyśmy tak pracować? dużo pytań, w dodatku niewygodnych, bo wszyscy chcielibyśmy wierzyć, że nasze ubrania z najnowszej kolekcji marki X,Y czy Z, w...

W świecie, gdzie jest tak wiele książek do przeczytania, niezmiernie się cieszę że z małego wycinka możliwego do przyswojenia ta książka trafiła w moje ręce. Autor nie narzuca nam swojego światopoglądu, natomiast fantastycznie przedstawia, jak branża odzieżowa jest brutalna, patologiczna, bezlitosna, jednocześnie pokazując, że nie jest możliwym wytypowanie jednego winnego wszystkiemu. To wcale nie zachłanne korporacje, bezwzględni szefowie fabryk w Bangladeszu, niezaspokojeni klienci, czy ludność nie mająca godności w stosunku do siebie walcząc o lepszy byt. Wina jest nierównomiernie rozłożona wzdłuż całego łańcucha w branży odzieżowej, począwszy od przeludnienia Bangladeszu i zachwiania prawa popytu i podaży na pracę w branży odzieżowej, przez ludzi tylko i wyłącznie nastawionych na zysk, po przegrzany i rozhulany konsumpcjonizm krajów zachodnich.
Reportaż pozostawił po mnie wiele godzin przemyśleń, gdzie nie umiem znaleźć żadnego poprawnego rozwiązania tej sytuacji. Jedyne czego jestem całkowicie pewien po tej książce, to całkowita wdzięczność losowi za życie w bogatej Europie.
Wydaje mi się, że ta książka bardzo mocno pozwoli czytelnikowi docenić, jak dobre jest jego życie, mimo tak wielu trudności.
Spoiler: Jestem jedną z tych (niestety) osób, którą autor 'ośmiesza' na sam koniec. Moim największym oburzeniem przez większość książki był ten wyzysk, ta niesprawiedliwość, że są bogaci i biedni. Gdyby koszulki kosztowały kilka złotych, a marże dla firm byłyby minimalne, pewnie odczuwałbym tylko smutek względem tych ludzi, bo przecież nie oni jedni mają ciężko na tym świecie.
Moim zdaniem książka otwierająca choć trochę powieki, zdecydowanie godna polecenia. Nie po to, żeby nigdy więcej nie kupić koszulki czy swetra, zamieszkać w lesie i jeść korzonki, ale żeby rozumieć i zastanowić się, czy to co robimy ma logiczne i moralne uzasadnienie.

W świecie, gdzie jest tak wiele książek do przeczytania, niezmiernie się cieszę że z małego wycinka możliwego do przyswojenia ta książka trafiła w moje ręce. Autor nie narzuca nam swojego światopoglądu, natomiast fantastycznie przedstawia, jak branża odzieżowa jest brutalna, patologiczna, bezlitosna, jednocześnie pokazując, że nie jest możliwym wytypowanie jednego winnego...

O tej książce trzeba coraz przypominać. Nie każdy chce wiedzieć, a powinien, co znajduje się na początku drogi ubrań wędrujących do sterylnych i lśniących sklepów na Zachodzie.

O tej książce trzeba coraz przypominać. Nie każdy chce wiedzieć, a powinien, co znajduje się na początku drogi ubrań wędrujących do sterylnych i lśniących sklepów na Zachodzie.

Autor udał się do Bangladeszu. To tam w 2013 roku miała miejsce wielka katastrofa budowlana. Pod gruzami gigantycznej szwalni zginęło ponad tysiąc osób. Dwa razu tyle zostało w jej wyniku rannych.
Tekst pokazuje kulisy pracy w takich miejscach. Nędza i skrajna bieda zmusza pracowników to pracy ponad swoje siły w warunkach, które zagrażają ich zdrowi i życiu. Te ubrania lądują potem w sklepach na całym świecie. A my kupujemy je po cenie, która uwzględnia kilkukrotną marżę. Naszymi wyborami konsumenckimi przykładamy rękę do tego niewolnictwa. Za każdym razem, kiedy wybieramy tanią odzież z sieciówek, przykładamy naszą cegiełkę.
To konkretna i przytłaczająca książka, skłaniająca do refleksji nad tym jakie są faktyczne koszty mody i odzieży. Ile naprawdę kosztują ubrania, które nabywamy często na chwilę? Osobną kwestią jest, czy te ubrania są dla nas bezpieczne i co dzieje się z odzieżą, która ląduje na śmietniku.

Autor udał się do Bangladeszu. To tam w 2013 roku miała miejsce wielka katastrofa budowlana. Pod gruzami gigantycznej szwalni zginęło ponad tysiąc osób. Dwa razu tyle zostało w jej wyniku rannych.
Tekst pokazuje kulisy pracy w takich miejscach. Nędza i skrajna bieda zmusza pracowników to pracy ponad swoje siły w warunkach, które zagrażają ich zdrowi i życiu. Te ubrania...

Dylemat. Kupując kolejną bluzkę made Bangladesz przyczyniasz się do powstania kolejnego niewolnika, nie kupując tworzysz kolejnego żebraka. Międzynarodowy biznes oczekuje tyko zysku.

Dylemat. Kupując kolejną bluzkę made Bangladesz przyczyniasz się do powstania kolejnego niewolnika, nie kupując tworzysz kolejnego żebraka. Międzynarodowy biznes oczekuje tyko zysku.

Bardzo ciężki reportaż, który powinien się stać wyrzutem sumienia dla każdego z nas, którzy kupujemy bez opamiętania. My, którzy chcemy kupować 30 koszulkę w sezonie w najniższej cenie, doprowadzamy do tego, że w takim kraju jak Bangladesz ludzie, a głównie kobiety i młode dziewczęta, pracują w tragicznych warunkach i mogą jedynie marzyć o lepszej przyszłości.
Polecam ten reportaż każdemu ku rozwadze. Nasze małe codzienne wybory, okazują się mieć swoje,. tragiczne konsekwencje na końcu świata.

Bardzo ciężki reportaż, który powinien się stać wyrzutem sumienia dla każdego z nas, którzy kupujemy bez opamiętania. My, którzy chcemy kupować 30 koszulkę w sezonie w najniższej cenie, doprowadzamy do tego, że w takim kraju jak Bangladesz ludzie, a głównie kobiety i młode dziewczęta, pracują w tragicznych warunkach i mogą jedynie marzyć o lepszej przyszłości.
Polecam ten...

Książka na pewno warta przeczytania, choćby po to , aby czasem powstrzymać się przed zakupami kolejnych niekoniecznie niezbędnych ubrań. Szokujący obraz bangladeskich fabryk, szwalni i panujących tam warunków pracy. I równie szokujący obraz biedy i smutnego, często głodnego życia pracowników szwalni i ich dzieci.

Książka na pewno warta przeczytania, choćby po to , aby czasem powstrzymać się przed zakupami kolejnych niekoniecznie niezbędnych ubrań. Szokujący obraz bangladeskich fabryk, szwalni i panujących tam warunków pracy. I równie szokujący obraz biedy i smutnego, często głodnego życia pracowników szwalni i ich dzieci.

Książka reporterska wydana w 2016 roku, a mimo to nadal bardzo aktualna, co samo w sobie stanowi już rekomendację.
Bezpośrednim powodem jej napisania była katastrofa budynku Rana Plaza w Savarze koło Dhaki, stolicy Bangladeszu. Dla przypomnienia: w kwietniu 2013 zawalił się ośmiopiętrowy budynek, mieszczący pięć firm odzieżowych, szyjących – jak się okazało – ubrania na rynek europejski i amerykański, dla szeregu znanych również w Polsce (a nawet i polskich) sieciówek. Zginęły wówczas 1134 osoby, a ponad dwa tysiące zostało rannych.
Wydawałoby się, że po 10 latach od tej tragedii tego rodzaju książka może być już tylko zdezaktualizowaną ramotą. Nic bardziej mylnego. Marek Rabij jest zbyt wytrawnym reporterem, by napisać rzecz jednorazowego użytku, zaś świat, w którym żyjemy za bardzo cyniczny i za mocno napędzany żądzą zysku, by cokolwiek mogło się w tym czasie zmienić naprawdę na lepsze i na stałe.
Autor oprowadza nas po różnych zakątkach Dhaki i jej przedmieść, pokazując realia życia w Bangladeszu. Najwięcej czasu poświęca szwalniom, jednak nie jest to jednowymiarowa opowieść o złych fabrykantach i biednych szwaczkach. Im bliżej końca, tym trudniej się to czyta, gdyż okazuje się, że choć z naszej, jakżeż wygodnej, europejskiej perspektywy wydaje się, że rozwiązania są w zasięgu ręki (czy raczej portfela),to jest to wyłącznie ułudą. Nie wystarczy podpisać kolejnej petycji, nie wystarczy przestać kupować w sieciówkach – to co działa w Europie, niekoniecznie zadziała tam. Autor wskazuje przy tym niektóre z przyczyn: makabryczne przeludnienie, które sprawia, że znane i u nas powiedzenie: „są setki osób na Twoje miejsce” tam staje się wyjątkowo prawdziwe (jeden z bangladeskich rozmówców Rabija wprost stwierdza: „Workers? No problem!”); chciwość – nie tylko ta zachodnia, ale i lokalna, a także globalizacja, która sprawia, że tani Bangladesz za chwilę może nie wytrzymać konkurencji jeszcze tańszej Etiopii, więc jeśli chce pozostać w grze, musi się naprawdę postarać.
Dla kogo? Na pewno dla zainteresowanych odpowiedzialną modą (zachęcam również do wysłuchania choć kilku podcastów Katarzyny Zajączkowskiej, pod tą właśnie nazwą),ale i tych, którzy starają się po prostu odpowiedzialnie żyć w tym porąbanym współczesnym świecie. Również dla tych, którzy nie boją się wyjścia poza własne horyzonty myślowe. Bo – nie oszukujmy się – najłatwiej jest potraktować mieszkańców Bangladeszu nieco protekcjonalnie, rozgrzeszając się z naszej zakupowej zachłanności myślą o tym, że gdyby nie my, nie mieliby przecież co jeść. Co jest trochę prawdą, ale tylko trochę. Dlaczego? Przeczytajcie!

Książka reporterska wydana w 2016 roku, a mimo to nadal bardzo aktualna, co samo w sobie stanowi już rekomendację.
Bezpośrednim powodem jej napisania była katastrofa budynku Rana Plaza w Savarze koło Dhaki, stolicy Bangladeszu. Dla przypomnienia: w kwietniu 2013 zawalił się ośmiopiętrowy budynek, mieszczący pięć firm odzieżowych, szyjących – jak się okazało – ubrania na...

Wstrząsająca. Teraz odruchowo sprawdzam metki na ubraniach zanim je kupię.

Wstrząsająca. Teraz odruchowo sprawdzam metki na ubraniach zanim je kupię.

Książka jest bardzo ciekawa, temat interesujący. Ciężko się oderwać, ale jednocześnie napisana jest w bardzo chaotyczny sposób. Dużo przeskoków, różnych historii. Nie zmienia to faktu, że przez temat, po prostu ciężko się oderwać.

Książka jest bardzo ciekawa, temat interesujący. Ciężko się oderwać, ale jednocześnie napisana jest w bardzo chaotyczny sposób. Dużo przeskoków, różnych historii. Nie zmienia to faktu, że przez temat, po prostu ciężko się oderwać.