Wspomnienia te ukazują wszystkie etapy drogi przez mękę lwowskiego piłkarza, Czesława Skoraczyńskiego: więzienie gestapo we Lwowie - Majdanek - Gross Rosen - Flossenburg - marsz do Dachau.
Ze skrupulatną wręcz dokładnością, z mocno zaznaczonym dystansem, autor opowiada o piekle Majdanka: o głodzie, brudzie, biciu, chorobach, poniżaniu więźniów, doraźnych egzekucjach. Wspomina katorżniczą pracę w różnych komandach: przy kopaniu rowów odwadniających, kładzeniu drogi z rozbitych żydowskich nagrobków, budowaniu nowych baraków, o pracy w łaźniach i komorach gazowych (przy gazowaniu ubrań), a wszystko to pod czujnym okiem bestialskich kapo i esesmanów. Autor wspomina także o wielkiej solidaryzacji i samopomocy więźniów, o potajemnych spotkaniach, rozmowach, wspólnym wsparciu i pocieszeniu, wspomina także o zawieranych przyjaźniach, które tak bardzo pomagały przetrwać ciężkie dni.
Po ewakuacji Majdanka Skoraczyński wysłany został najpierw do obozu w Gross Rosen, a potem do Flossenburga. Autor wielokrotnie podkreśla, iż ten ostatni obóz był dla niego najcięższy i najbardziej potworny. Tutaj polscy więźniowie "mieszkali" w barakach wraz z więźniami niemieckimi i praktycznie każdego dnia dochodziło do konfliktów, napadów, pobić i kradzieży (czego pomiędzy więźniami na Majdanku nie było).
Koniec wojny i wyzwolenie zastały Skoraczyńskiego podczas marszu do kolejnego obozu w Dachau.

Wspomnienia te ukazują wszystkie etapy drogi przez mękę lwowskiego piłkarza, Czesława Skoraczyńskiego: więzienie gestapo we Lwowie - Majdanek - Gross Rosen - Flossenburg - marsz do Dachau.
Ze skrupulatną wręcz dokładnością, z mocno zaznaczonym dystansem, autor opowiada o piekle Majdanka: o głodzie, brudzie, biciu, chorobach, poniżaniu więźniów, doraźnych egzekucjach....