Cytat dnia
Gdyby Dante żył w naszych czasach - pomyślałam - znalazłby tu natchnienie do swojego Piekła...
Najnowsze artykuły
ArtykułyJesienne Targi Książki – bezpłatne wydarzenie dla czytelników już od 20 do 22 września w Warszawie
1
ArtykułyPoziom czytelnictwa w Polsce: jak wypadamy na tle Europy? Jedna rzecz nas wyróżnia
21
ArtykułyCzytelnicza rewolucja, czyli jak „Szkoła Szpiegów“ zastawiła pułapkę na dzieciaki1
Artykuły„Zmierzch” powraca, a Mickiewicz się zakochuje4
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Non omnis moriar Irena Birnbaum 
Natrafiwszy na tę książkę podczas szukania materiałów do prezentacji maturalnej nie spodziewałam się takiego zaskoczenia. Dzięki niej przygotowania do tego egzaminu były choć trochę ciekawsze. Pozycja mało znana, a szkoda. Cenna głównie dzięki innemu spojrzeniu na rzeczywistość drugiej wojny światowej i samego getta.
Ta "inność" polega na relacji z perspektywy nastolatki, dla której wojna jest prawie tak odległa, jak dla dzisiejszej młodzieży świat polityki. Skupia się ona na codzienności szkolnej, pierwszej miłości, problemach dorastania. Tak wygląda pierwsza część książki. Do pełniejszego, dojrzalszego spojrzenia na otaczający świat autorka dorasta. A czytelnik dorasta wraz z nią.
Wykorzystanie antycznego motywu jest tu nieprzypadkowe. Ale co jest owym symbolem nieśmiertelności dla autorki - zostawiam do samodzielnego odkrycia :)
Non omnis moriar Irena Birnbaum
Czytałam wiele książek z tzw. literatury obozowej i dotyczącej II W. Ś. i najbardziej cenię relacje z pierwszej ręki. Tej książce także nie można odmówić realizmu, jednak- na szczęście dla Autorki- z Nią samą życie obeszło się łagodniej, niż z innymi Żydami podczas okupacji. Cała książka to relacja z życia w getcie, z dodatkiem powojennych losów Ireny. Autorka wspomina dodatkowo młodzieńczą miłość. Być może to moja subiektywna opinia, ale we wspomnieniach Pani Ireny z getta brakowało mi jakiejś grozy, ukazania odrobiny własnych uczuć, choć wiem, że nie mogę oceniać kogoś, kto przeżył takie piekło.
Dla mnie największym szokiem był teren, jaki zajmowało getto- wstyd przyznać, ale nigdy dokładnie się nie zastanawiałam, jak duże ono było.
Można przeczytać, ale są lepsze książki o tematyce holokaustu.
