Przeczytanie tej książki zajęło mi 2 tygodnie, bo jest po prostu nudna. Bardzo lubię ironiczny humor, opisujący zwykłe życie - świetnie czytało mi się serię o Adrianie Mole'u - ale to nie to, brakuje tego uroku. Było tu zaledwie kilka dobrych tekstów. Nie ma ani jednej dającej się lubić postaci, choć z drugiej strony – są życiowe... Tematyka funeralna wałkowana aż do bólu...
Akcja książki toczy się bardzo nieśpiesznie (jedynie w końcówce nabiera kolorów), można powiedzieć, że to koresponduje z temperamentem głównego bohatera. Wiele razy podczas lektury miałam myśl, żeby ją odłożyć precz, a kiedy jednak dobrnęłam do połowy stwierdziłam, że teraz już muszę dokończyć... Przyznaję, że w którymś momencie w końcu zaciekawiłam się, czy Arthurowi uda się numer jego życia.
Arthur to 50-latek, nielubiący swojej pracy i żony (z wzajemnością), który wpada na pomysł zmiany swej marnej egzystencji poprzez upozorowanie własnej śmierci i przeprowadzenie się do Toskanii, aby tam uprawiać „dolce far niente”. Początkowo myślałam, że z powodu cechującej go indolencji pewnie w ogóle nie przystąpi do realizacji pomysłu albo zrezygnuje na wczesnym etapie i książka pójdzie w innym kierunku. Jednak to powolutku realizowało się.

Teraz będzie SPOILER:

Jestem pozytywnie zaskoczona, że jednak się udało (no, w 90% powiedzmy). W samej końcówce jest jeszcze jedno zdziwienie, podobało mi się, że tak się książka skończyła. I tyle dobrego.

Zastanawiam się nad tytułem... Chyba też ma być ironiczny...?

Przeczytanie tej książki zajęło mi 2 tygodnie, bo jest po prostu nudna. Bardzo lubię ironiczny humor, opisujący zwykłe życie - świetnie czytało mi się serię o Adrianie Mole'u - ale to nie to, brakuje tego uroku. Było tu zaledwie kilka dobrych tekstów. Nie ma ani jednej dającej się lubić postaci, choć z drugiej strony – są życiowe... Tematyka funeralna wałkowana aż do...