Powieść jest według mnie raczej opowieścią o miłości w czasach wojny niż kryminałem wojennym. Przez pierwsze ok. 200 stron akcja się bardzo powoli rozwija i trudno jest tu wyłapać główny wątek. Wiemy tylko, że Leszek poszukuje spotkanej na początku książki Żydówki Noemi. Najpierw czeka długie miesiące, a potem chodzi po ludziach i nieudolnie wypytuje. Autor dość mocno się rozprasza opisując szczegółowo różne wydarzenia, czy sytuacje życia codziennego, które niekoniecznie mają ścisły związek z głównym wątkiem, np. opis kłótni dwóch matek, których dzieci się pobiły. Choć opisy te mają zapewne walor historyczny, bo opisuje je naoczny świadek, to jednak jako element książki są bezwartościowe i wydłużające nudną część powieści. Pod koniec akcja się zagęszcza, robi się nawet dość ciekawie i zaskakująco. Może trochę dziwi zmiana stylu z narratora w trzeciej osobie na pierwszą, pojawiają się zapiski pamiętnika, ale nie uważam, by to był zły zabieg. W pewnym sensie przynosi ulgę, bo skoro pamiętnik to znaczy, że główny bohater jakoś musiał przeżyć, by spisać wspomnienia.
Zakończenie na miarę sytuacji wojennej, z ofiarami, choć z nadzieją na przyszłość.
Najbardziej "atrakcyjną" częścią powieści są zapewne opisy getta warszawskiego. Dość szczegółowe, pokazujące ogrom cierpienia i beznadziei. Wielu moich przedmówców było zaskoczonych, mieli wyrobioną opinię na temat getta na podstawie "jedynego słusznego przekazu"(?), być może lektur. Zdziwienie było spowodowane tym, że nie wszyscy byli dobrymi ludźmi, że każdy myślał o sobie, o tym jak przeżyć, że było wielu bogatych Żydów, że próbowali sobie wykupić życie ogromnymi pieniędzmi, że nawet Niemcy do nich przychodzili z pokorą. Przyznam, że bardzo zaskoczyły mnie te spostrzeżenia. Uważam, że opisy getta Jerzego Stegnera są bardzo spójne z innymi opisami, które znałam dotychczas oraz ze zwykłą logiką i znajmością natury ludzkiej. Nie ma idealnych ludzi w żadnej nacji. Nigdy nie jest tak, że wszystko czy wszyscy są czarno-biali. Oczywiste jest, że było wielu Żydów, którzy byli rzezimieszkami czy bandytami. To w niczym nie umniejsza cierpienia tego narodu w czasie holokaustu. Ci, którzy robili z Niemcami interesy i być może przez jakiś czas czuli się "pewnie" i tak podzielili wkrótce los swoich współbraci. A Niemcy, którzy wcześniej się do nich uśmiechali, teraz do nich strzelali. Tę straszną prawdę autor bardzo wyraźnie pokazuje.
Na koniec napiszę o wątku, który najbardziej mi się podobał w książce. Zaskakujące, ale autor do tak trudnej tematyki wprowadził wątek humorystyczny w postaci Edka. To bardzo nietypowa postać. Sierota, próbuje sobie poradzić w życiu, nie ma ogłady, granic moralnych i wychowania. Edek pokazuje, że nawet tak zepsuty młodzieniec nie jest do końca zły, a w swojej "przemianie" jest wręcz zabawny. Jego charakterystyczny zwrot do Leszka "osobo" zawsze mnie rozśmieszał.
Pomimo sporych słabości, polecam ludziom zainteresowanym tematyką wojenną.

Powieść jest według mnie raczej opowieścią o miłości w czasach wojny niż kryminałem wojennym. Przez pierwsze ok. 200 stron akcja się bardzo powoli rozwija i trudno jest tu wyłapać główny wątek. Wiemy tylko, że Leszek poszukuje spotkanej na początku książki Żydówki Noemi. Najpierw czeka długie miesiące, a potem chodzi po ludziach i nieudolnie wypytuje. Autor dość mocno się...