Nie chcę robić cytatów, więc tutaj to, co ważniejsze dla mnie:

Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień. Płodzi
Bzy z martwej ziemi, miesza
Pamięć i żądzę, wiosennym
Deszczem podnieca ospale korzenie.
Zima ogrzewała nas w sobie, otulała
Ziemię w śnieg zapomnienia karmiąc
Drobinę życia zeschłymi bulwami

A ja pokażę ci coś, co niepodobne ani
Do twego cienia, co z rana sunie za tobą,
Ani do cienia, który pod wieczór wychodzi naprzeciw;
Pokażę ci strach w garści prochu

Aptekarz mówił, że wszystko będzie dobrze, ale już
[nie wróciłam do siebie

Rzeka już nie unosi pustych butelek, papierów śniadaniowych,
Jedwabnych chustek do nosa, kartonów, niedopałków
Ani innego świadectwa letnich nocy. Nimfy znikły.

Widzę znaczenie owej sceny skryte -
Na spodziewaną czekam więc wizytę.

Martwa góra nie splunie przez zęby spróchniałe
Nikt tu nie stanie nie przejdzie pod skałę
Nie ma tu nawet ciszy wśród tych gór

Ale gdy patrzę w przód na białą drogę
Zawsze ktoś jeszcze wędruje przy tobie
Spowinięty w brązowy płaszcz, w kapturze
Nie wiem czy to mężczyzna czy kobieta -
Kto jest przy tobie u drugiego boku?

Kobieta naciągnęła długie czarne włosy
I na tej strunie nutę szeptów bierze
Z pyszczkiem oseska w fioletowej łunie
Świstały skrzydłem klaszcząc nietoperze

0 mój drogi, ściśnienie krwi w sercu
Przerażającą śmiałość chwili wyrzeczenia
Której nie zatrze sto lat roztropności
Przez to i tylko przez to istnieliśmy
Czego ślad zniknie w naszych nekrologach
We wspomnieniach które zasnuł pająk dobroczyńca
Pod pieczęciami które lamie chudy kauzyperda
W opustoszałych po nas pokojach.

Nie chcę robić cytatów, więc tutaj to, co ważniejsze dla mnie:

Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień. Płodzi
Bzy z martwej ziemi, miesza
Pamięć i żądzę, wiosennym
Deszczem podnieca ospale korzenie.
Zima ogrzewała nas w sobie, otulała
Ziemię w śnieg zapomnienia karmiąc
Drobinę życia zeschłymi bulwami

A ja pokażę ci coś, co niepodobne ani
Do twego cienia, co z rana...