„O mój Boże, a ja dalej nie dokończyłam trylogii »Wojen makowych«” – pomyślałam, gdy tylko pojawiła się zapowiedź najnowszej książki Rebekki Kuang „Babel”. I to samo wykrzyknęłam, gdy pojawiła się okładka „Yellowface”. No ale niestety debiut tej znakomitej autorki musi jeszcze na mnie poczekać, bo najpierw połknęłam cegłę, którą w biurze nazywamy per Bąbel, a teraz wręcz pochłonęłam „Yellowface”. I całe szczęście, bo mogę śmiało mówić, że jest to jedna z najoryginalniejszych książek ostatnich miesięcy, jeśli nie lat, i powieść, która w końcu wyciągnęła mnie z zastoju czytelniczego.

Jedna przykra sytuacja zmieni całe życie Juniper Song. Jedno feralne wyjście z gwiazdą literatury i jednocześnie bliską przyjaciółką Atheną, jedna feralna potrawa i jedna decyzja, którą podejmie, mimo że wszystkie lampki ostrzegawcze w jej mózgu powinny zaświecić na ostrzegawczą czerwień. Gdy June decyduje się ukraść zmarłej przyjaciółce rękopis jej niedokończonej powieści i wydać pod swoim nazwiskiem, rusza maszyna promocyjna. Maszyna, która wciąga June w sam środek zepsutego świata książki.

Po części kryminał, po części fabularyzowany esej na temat pisarstwa, a tak naprawdę wyciągnięty język w stronę literackiego światka, którego zresztą Kuang jest częścią. „Yellowface” w zabawny sposób obnaża wszystkie grzeszki tego uważanego za centrum literatury wysokiej społeczeństwa, gdzie każdy jest moralnie czysty jak łza, wszystkim chodzi tylko i wyłącznie o wydawanie dobrej literatury (tu aż się prosi o zacytowanie TikToka: „Tak, tak przeczytałem o tym w magazynie »Gówno prawda«”), a coś takiego jak machina promocji nie istnieje. Kuang bierze na tapet kradzieże pomysłów, zdań, historii, a nawet całych książek i zmusza swoje postaci do naginania barier moralnych prawie co drugą stronę, jakby jutro i konsekwencje czynów w ogóle nie istniały. A mimo wszystko czytelnik nie może się oderwać, wertuje coraz szybciej i w końcu dopada go pytanie: „czy zrobiłby to samo?”.

Kuang ma też niezwykły dar do tworzenia postaci. Zarówno w Athenie, jak i w June czytelnik jest w stanie znaleźć tak prawdziwe cechy, jakby te bohaterki istniały naprawdę. I choć żadnej nie jesteśmy w stanie w stu procentach polubić, to Kuang tak snuje swoją opowieść, że ostatecznie znajdujemy cień sympatii do każdej z nich. Nawet jeśli June to narcystyczna, samolubna persona. Bo ich odczucia i reakcje są tak ludzkie, że wręcz namacalne. Bo doskonale znamy targające nimi emocje – tę chęć zemsty, nienawiść biorącą się z zazdrości. W powieściach Rebekki Kuang nie występują postacie, tylko ludzie z krwi i kości, i to jest najmocniejsza strona tej książki.

Proszę Państwa, „Yellowface” to jedna z najlepszych książek tego roku. A mamy wrzesień, więc trochę (a dokładnie 240) mam już ich za sobą. Kuang zrobiła coś, czego chyba nikt się nie spodziewał. Wzięła na tapet świat pisarski i zrobiła z tego zabawną, a także jednocześnie przerażającą satyrę. Kuang to pisarka niekonwencjonalna, z każdą kolejną książką zaskakuje czytelnika czymś nowym. To jednocześnie smutna historia o tym, że świat książki to tak naprawdę bezlitosna maszyna, a niektóre trybiki w niej zostają od razu na starcie skazane na odrzucenie.

Kinga Kolenda