Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kto ma prawo pisać o cierpieniu?

Pisarz posiada moc kształtowania swej własnej rzeczywistości, kiedy ta prawdziwa okazuje się zbyt bolesna, by w niej pozostać.

Internetowy tłum, tak uwielbiający dyskutować dla samej dyskusji...

Bestsellery po prostu się wybiera. Co robi pisarz, nie jest w najmniejszym stopniu istotne.

Ale taka jest właśnie natura duchów, czyż nie? Wyją, jęczą, starają się zachowywać jak najbardziej widowiskowo. Na tym polega bycie zjawą, prawda? Robią wszystko, byle tylko przypomnieć, że nie odeszły na dobre. Byle nie pozwolić żywym o nich zapomnieć.

Chyba wszyscy chcielibyśmy mieć przyjaciela, który nigdy nie kwestionuje naszej wyższości, gdyż zdaje sobie sprawę, że to nie do wygrania? Chyba każdy chce mieć kogoś, kogo może traktować jak worek treningowy?

Najważniejsze dla ciebie powinno być to, co właśnie tworzysz” – podpowiadają mi wszyscy. Ale to naprawdę niełatwe, kiedy to, co tworzą inni, widać na witrynie każdej mijanej księgarni.

O korektorach wiem z doświadczenia tyle, że są to nadludzie, a właściwie obdarzone nadludzkim wzrokiem monstra, zdolne wychwycić wszelkie błędy, nawet te, których nie widać gołym okiem.

Wszyscy pisarze darzą swoich wydawców szczerą nienawiścią. W tym światku nie ma Kopciuszków - jest za to ciężka , upór i nieustanne dążenie, by stać się Kimś.

Książki pisze się w samotności.

Nigdy nie mówią tego, co myślą"... " Z pozoru są tacy mili i pełni entuzjazmu, wmawiają Ci, że jesteś najbardziej wyjątkowym płatkiem śniegu, jaki kiedykolwiek widzieli, a potem zabierają dupę w troki i milkną na całe tygodnie".

Jakie to uczucie: iść przez życie ze swobodnym zadowoleniem kamienia?

Kusi mnie perspektywa stabilnej pracy, w której miałabym jasno wyznaczone godziny i zarobki, gdzie biała skóra nie czyniłaby mnie nudną i niepotrzebną, a raczej przeciętną i pożądaną. Skończyłabym z panicznym scrollowaniem Twittera, z durną rywalizacją, z czytaniem tego samego maila po tysiąc razy po to jedynie, by odgadnąć czy jakaś panna z marketingu mnie lubi, czy jednak nie....

...nie potrafię zrezygnować z jednej rzeczy, która nadaje sens całemu mojemu życiu. Pisanie jest dla nas najbliższym oryginału substytutem prawdziwej magii. Pisanie polega na tworzeniu czegoś z niczego, pozwala otwierać bramy do innych światów. Pisarz posiada moc kształtowania swej własnej rzeczywistości, kiedy ta prawdziwa okazuje się zbyt bolesna, by w niej pozostać. Przestając pisać, popełniłabym samobójstwo...

Wiedzie jej się tak absurdalnie, niedorzecznie świetnie, że byłoby w zasadzie zrozumiałe, gdyby nie miała ochoty zadawać się z przeciętnymi śmiertelnikami.

Większość jego myśli nie rozumiałam, lecz jeden argument wydawał mi się przekonujący: nie jesteśmy nic winni umarłym. Zwłaszcza w sytuacji, kiedy umarli są złodziejami i kłamcami.

Trybunał opinii publicznej oczyścił mnie z zarzutów. A duch Atheny, przynajmniej na razie, został skutecznie egzorcyzmowany.

Po śmierci taty, kiedy mama zamknęła się w sobie, a Rory uznała, że zbuduje życie beze mnie, tylko książki pozwoliły mi przetrwać. I choć są również przyczyną wielu moich cierpień, będę się tej magii kurczowo trzymać do końca swoich dni.

Żałobo to dziwne stworzenie.

Wiesz, ona normalnie mnie wyczuwa, zupełnie jakby kochała się z moimi słowami. To taki trochę, wiesz, seks między umysłami. (...) Myślałaś kiedyś o procesie redakcji tekstu jako o seksie z redaktorem? Jakbyście tworzyli wspaniałego, literackiego dzidziusia?

Zazdrość to przymus nieustannego porównywania się z nią, z czego zawsze wychodzę pokonana.

Przyjęło się opisywać zazdrość jako emocję ostrą i jadowitą. Coś bezpodstawnego, zjadliwego, podłego. Dochodzę jednak, że z punktu widzenia pisarza, zazdrość bardziej przypomina strach. (...) Zazdrość to przymus nieustannego porównywania się z nią, z czego zawsze wychodzę pokonana.