"Zrozumiałem, że z wyjątkiem dużej ilości pozerstwa, byłem świadkiem szczerego wołania o szczęście.
To mnie przeraziło."

"Wzgórze" to opowieść pachnąca dalmatyńskim powietrzem. Nasycona chorwackimi barwami: wyblakłych, przepalonych słońcem traw i głębią turkusowych wód Adriatyku. To historia, która zbliża do natury, dająca czas na spokojną obserwację otoczenia. Mimo że nie brakuje w niej również hałasu produkowanego przez zmanierowanego i znudzonego życiem człowieka, to w ogólnym rozrachunku opowieść ta wydaje się "wyautowana" z tej szybkiej, gwarnej egzystencji. Im wyżej, im bliżej wzgórza, tym mocniej odczuwamy spokój, którego nie jest w stanie zburzyć nawet grupa podekscytowanych turystów. To wzgórze niczym magiczne miejsce sprawia, że w człowieku budzą się "dobre odruchy", mimo całej tej irytacji, zmęczenia i rozczarowania ludzkim gatunkiem. To opowieść o odrodzeniu, ale nie w formie jakiejś spektakularnej nagłej przemiany, tylko drobnych, praktycznie niezauważalnych poprawek, które znacznie zmieniają perspektywę.
Tak jak powiedziałam, w tej opowieści nie ma mowy o widocznej gołym okiem metamorfozie. Nawet ciężko jest wyznaczyć jeden konkretny moment, kiedy wszystko zaczyna wyglądać zupełnie inaczej. Dlaczego? Bo takiego momentu po prostu nie ma. Przemiana bohatera jest na tyle dyskretna, że można ją po prostu przeoczyć bądź uznać że takowej metamorfozy w ogóle nie było. A jednak, życie na wzgórzu, blisko natury, blisko zwierząt, z udziałem innych ludzi pojawiających się od czasu do czasu by urozmaicić życie samotnika, pozwala bohaterowi odejść z tej wyspy w jakiś sposób oczyszczonym.
Kolejna historia mówiąca o tym, jak uzdrawiający dla duszy jest kontakt z samą naturą. Jak niewiele czasem potrzeba by odsłoniło się znów prawdziwe oblicze, odarte z nienawiści, z pozorów.

Bardzo dobra opowieść, choć zdecydowanie za krótka. Oszczędna w fabułę, oszczędna w słowa, ale za to o bardzo o jasnym przekazie. Przeciwwagą dla tej surowości są lekko poetyckie fragmenty, które nadają książce nieco głębszego charakteru.
Do tego dochodzi uroczy, oryginalny bohater: posłuszny i wierny towarzysz osioł Viskonti, który mam wrażenie, że wnosi bardzo wiele do tej historii. Ona bez niego nie byłaby taka sama, nasz główny bohater też prawdopodobnie, bez udziału osiołka, nie osiągnąłby tej upragnionej równowagi.
Akcent dodający uroku tej niepozornej, prostej opowieści.

Książka, która przynosi spokój, ukojenie. Jest takim przyjemnym przerywnikiem w szarej codzienności. Jest niczym delikatne muśnięcie morskiej bryzy.
Obowiązkowa dla miłośników chorwackich klimatów.

"Zrozumiałem, że z wyjątkiem dużej ilości pozerstwa, byłem świadkiem szczerego wołania o szczęście.
To mnie przeraziło."

"Wzgórze" to opowieść pachnąca dalmatyńskim powietrzem. Nasycona chorwackimi barwami: wyblakłych, przepalonych słońcem traw i głębią turkusowych wód Adriatyku. To historia, która zbliża do natury, dająca czas na spokojną obserwację otoczenia. Mimo że...