Patrick White po raz kolejny wprowadził mnie i osadził w australijskim świecie. Znajduje tu ponownie ten klimat, ciężkość i mięsistość kontynentu
Narrator tym razem wprowadza bohaterów specyficznych, obciążonych. Żaden z nich nie jest „ukorzeniony”. Panna Hare- najbardziej australijska, dziedziczka Xandu, żyje w swoim świecie, w odosobnieniu. Nie jest u siebie ani Żyd Himmelfarb – tułacz, doświadczony wojną i prześladowaniami w Europie, potulny i cichy , ani czarnoskóry Alf Dubbo, utalentowany malarz. Zdawało by się, że australijska ziemia jest przyjazna dla przemysłowca i jego żony Polki – ale, w tej rodzinie, mimo stabilizacji materialnej i pozycji w świecie Sarsaparilli, jest w ciągłe rozchwianie.
Odkupienie miało się zadziać, takie miałam wrażenie że do tego zmierzają ostatnie fragmenty powieści, ale nie doszło do niego. Nie doszło do niego, chociaż wydarzenie poprzedzające – wymierzenie rzekomej sprawiedliwości na Żydzie Himmelfarbie – poruszyło wszystkich bohaterów, łącząc wszystkie wątki powieści.
Mocne i wyraziste historie bohaterów związane sznurem, jak siermiężnym i raniącym.

Patrick White po raz kolejny wprowadził mnie i osadził w australijskim świecie. Znajduje tu ponownie ten klimat, ciężkość i mięsistość kontynentu
Narrator tym razem wprowadza bohaterów specyficznych, obciążonych. Żaden z nich nie jest „ukorzeniony”. Panna Hare- najbardziej australijska, dziedziczka Xandu, żyje w swoim świecie, w odosobnieniu. Nie jest u siebie ani Żyd...