Szumią wierzby na żuławskiej ziemi. Wiatr w nich melodię gra o miłości, sile rodziny, o wybaczaniu i zmianach, dużych zmianach. Kilka pogubionych dusz postanawia właśnie tutaj w Krasnymstawie ułożyć swoje życie na nowo. Jak w książce zamykają kolejne rozdziały - tego co było, aby otworzyć nowe - tego co będzie. Wszystko zaczęło się od Kamila. To on był pierwszą kostką w rodzinnym domino, które wywołało lawinę metamorfoz członków jego rodziny i nie tylko.
Kamil ulega wypadkowi, przechodzi ciężką operację, po której czeka go rehabilitacja. Anastazja postanawia przejąć obowiązki brata. Chce mu pomóc w prowadzeniu gospody do czasu, aż wyzdrowieje. Ta rozkapryszona dziewczyna, która myślała tylko o sobie, biegała z imprezy na imprezę, szukała rozrywki teraz wydoroślała. Z rozkapryszonej, nieporadnej kobiety stała się poważną Pani Menadżer. Postanowiła również studiować ale tym razem to co chce a nie to co musi.
Grzegorz ojciec Kamila również z chęcią pomaga Anastazji w prowadzeniu gospody. To on przyjmuje nową kucharkę Izabellę. Nadzoruje remont domu Wacława.
Rozalia, Ania, Antek i oczywiście niezawodna Matylda wszyscy mają jakieś zajęcie tylko Małgorzata bez przerwy narzeka, dąsa się i szuka dziury w całym. Nie może odnaleźć się w nowej sytuacji. Dzieci dorosły i mają swoje życie, w które nie może już ingerować. Nie ochroni ich przed całym złem tego świata, bólem i nieszczęściem. Czas skończyć z dominacją nad rodziną.
Ewa w końcu wyjawia wszystkie tajemnice jakie do tej pory ukrywała. Szczera rozmowa z Kamilem i Matyldą pozwala jej na pogodzenie się z trudną przeszłością. Na nowo uwierzyć w miłość bez bolesnych razów, wyzwisk, kpiny oraz przemocy. Odnajduje się jej mama Basia. Spotkanie córki z matką jest pełne radość i łez, ale również bolesnych wspomnień z depresją w tle.
Wspaniałe zakończenie Cyklu Żuławskiego. Żal rozstawać się z bohaterami, zwłaszcza, że zmiany jakich dokonali w swoim życiu, jak zmienili samych siebie jest ogromne. Walczą o siebie, swoje racje, decyzje oraz marzenia. Nie przejmują się ludźmi, którzy z góry ich traktują i wykorzystują. Żyją według swoich zasad, nawet jeżeli te zasady zostały im wpojone przez najbliższych przez lata. Niestety nie da się ich zmienić za pomocą czarodziejskiej różdżki, ale można z nimi się oswoić. Pokonują swoje strachy, które w nich tkwią przez cały czas, nie umieją się ich pozbyć, jednak stawiają im czoła. Liczy się miłość, bo życie jest zbyt kruche, zbyt krótkie i szkoda je marnować. Tak jak swoją szansę na szczęście wykorzystują Matylda i Bronek. Zamieszkali razem, pobrali się, bo na miłość nigdy nie jest za późno, miłość nie zna wieku, najważniejsza jest bliskość drugiego człowieka, z którym można porozmawiać, zwierzyć się mu. Bywa i tak, że dwoje ludzi z dwóch różnych światów też parą zostaje, a przykładem jest Anastazja i Antek. Trzeba robić swoje, żyć zgodnie z samym sobie i po prostu być szczęśliwym.
Podsumuje słowami Pana Bronka „Grupa ludzi, która żyła obok siebie stała się jednością. Tak silną, że żadna burza nie jest w stanie jej zniszczyć”. POLECAM!!!
Czytam dla przyjemności dziękuje za Book Tour i podróż na Żuławy.

Szumią wierzby na żuławskiej ziemi. Wiatr w nich melodię gra o miłości, sile rodziny, o wybaczaniu i zmianach, dużych zmianach. Kilka pogubionych dusz postanawia właśnie tutaj w Krasnymstawie ułożyć swoje życie na nowo. Jak w książce zamykają kolejne rozdziały - tego co było, aby otworzyć nowe - tego co będzie. Wszystko zaczęło się od Kamila. To on był pierwszą kostką w...