Historia mojej znajomości z Vernonem Subutexem jest dość skomplikowana. Pierwszy tom mnie oczarował, miał świetną historię, dobrych bohaterów, fajnie zarysowane tło społeczne i kulturowe współczesnej Francji. W tym wszystkim Subutex, upadły niby-intelektualista, który nie potrafiąc się odnaleźć w tej rzeczywistości, ląduje na bruku. Subutex usoabiał tam całe pokolenie, ludzi dobrze czujących się w latach 90., którym nowe tysiąclecie przyniosło rozczarowania i niezrozumienie. Uświadomienie sobie, jak mało może dzielić sukces od porażki, jak łatwo zrezygnować z życia i jak czujnym trzeba być wobec dynamicznego świata, było dla mnie bardzo odświeżające.
Drugi tom trzymał poziom, ale wędrował już w rejony, które wydawały mi się niebezpiecznymi. Wiele rozumiem, albo staram się zrozumieć, ale absurd też ma jakieś granice. Zdecydowanie zbyt często zadawałem tu sobie pytanie WTF? Mimo całej mojej sympatii i do ruchu hipisowskiego i do radosnej twórczości, historia pseudo religijnej sekty skupionej wokół bezdomnego to już było trochę za dużo. Choć, żeby być sprawiedliwym, dobre momenty były, kontynuacja rozważań nad przegranym pokoleniem również.
Wczoraj skończyłem natomiast tom trzeci. I od wczoraj zastanawiam się, nie tylko po co w ogóle czytałem to do końca, ale po co to powstało. O ile siebie podejrzewam po prostu o naiwną wiarę, że tam w końcu coś się wydarzy, o tyle Virginie Despentes podejrzewam o zupełny brak pomysłu i ciągnięcie opowieści na siłę, byle tylko spiąć historię w formie trylogii. Nie pojawia się tu nic, czego by nie było w poprzednich tomach, te same schematy i chwyty, tylko wszystko jakby kilka klas niżej. Historia Vernona kończy się tomem bardzo przegadanym, rozwlekłym. Po 100 stronach wciąż ciężko było znaleźć jakieś ciekawe wątki i niewiele się zmieniło w tym temacie do samego końca.
Autorka wprowadziła do opowieści mnóstwo postaci i wątków, które chyba w założeniu miały dać historii oddech, wprowadzić trochę świeżości. Wyszło tak, że wprowadzają dużo chaosu i prowadzą donikąd. W założeniu miały prowadzić do wielkiego finału, ale gdy do niego dochodzi, trudno pamiętać kto jest kim i dlaczego, bo na mocniejsze wprowadzenie tych postaci zabrakło chyba i ochoty i czasu i pomysłu. Sam finał to już natomiast trudne do ogarnięcia nagromadzenie niezamierzonego raczej (tym razem) absurdu i śmiesznego patosu, po których jeszcze długo czułem niesmak. Oj, podpadła mi Despentes konkretnie.

Historia mojej znajomości z Vernonem Subutexem jest dość skomplikowana. Pierwszy tom mnie oczarował, miał świetną historię, dobrych bohaterów, fajnie zarysowane tło społeczne i kulturowe współczesnej Francji. W tym wszystkim Subutex, upadły niby-intelektualista, który nie potrafiąc się odnaleźć w tej rzeczywistości, ląduje na bruku. Subutex usoabiał tam całe pokolenie,...