Minęło już kilka dni od kiedy przeczytałam ostatnie zdanie w książce, a mimo to nadal ja widzę. Felicja niemo krzyczy, błaga o cień zainteresowania, mimo że jej usta się uśmiechają. I choć otaczają ją znajomi, jest sama. Ze sobą, ze swoimi problemami.

Ile razy się uśmiechasz, choć masz ochotę płakać, krzyczeć? Ile razy potrzebujesz wsparcia, jednak nie umiesz o nie poprosić. Wstydzisz się, boisz. Pragniesz, by ktoś cię przytulił, powiedział dobre słowo, był przy tobie. Tylko nikogo nie ma...
Bardzo łatwo jest być samotnym wśród tłumów. Często cierpimy w ciszy. I choć "ukryte w ciszy" to książka młodzieżowa to nawet w życiu dorosłym okazuje się aktualna.

Autorka sięga do najgłębszych warstw naszej duszy, aby poruszyć to co delikatne i skrywane w głębi. Do pragnień i potrzeb, które chowamy pod płaszczem milczenia, obowiązków i pędu życia codziennego.

Chciałam podbiec i przytulić ich, powiedzieć, że jeszcze będzie dobrze. Jeszcze wyjdzie słońce, a na niebie pojawi się tęcza. Bo po każdej burzy przychodzi spokój. Trzeba dać sobie szansę, pozwolić sobie pomóc.

"Ukryte w ciszy" to jedna z tych książek, które czyta się szybko, przeżywa się mocno i wspomina długo. Historia, która wzrusza, skłania do refleksji, do zatrzymania się w tym szaleńczym biegu, jakim jest życie. Oczywiście nie mogło zabraknąć bohaterów... Felicja, która nigdy nie wychodzi z roli szczęśliwej nastolatki mimo ciężaru, który dźwiga na swoich barkach. Opiekuje się schorowaną babcią, jednocześnie matkując młodszej siostrze, a wszystko po to, żeby mogły mieszkać we własnym domu. Nikodem za to zmaga się z traumą sprzed lat. Tragiczne doświadczenia raz po raz wracają do niego, niszcząc to, co udało się zbudować na kruchym fundamencie. To nie nastoletni bunt, to błaganie o pomoc. Przez całą książkę bardzo pragnęłam, aby Felicja i Nikodem znaleźli drogę do szczęścia i kibicowałam im z całych sił.

Nie bój się, że to książka dla młodzieży, koniecznie przeczytaj! ❤️

Minęło już kilka dni od kiedy przeczytałam ostatnie zdanie w książce, a mimo to nadal ja widzę. Felicja niemo krzyczy, błaga o cień zainteresowania, mimo że jej usta się uśmiechają. I choć otaczają ją znajomi, jest sama. Ze sobą, ze swoimi problemami.

Ile razy się uśmiechasz, choć masz ochotę płakać, krzyczeć? Ile razy potrzebujesz wsparcia, jednak nie umiesz o nie...