Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Cała szkoła mówi o mnie" Michelle Quach to typ literatury młodzieżowej, którą uwielbiam: słodka, zabawna, chciałoby się rzec "nieco pastelowa", a jednocześnie niosąca ze sobą coś więcej. Co z tego, że historia jest przewidywalna i musi skończyć się happy endem, jeśli po drodze dostarcza nam sporą dawkę rozmyślań na temat równości płci, walki o własne przekonania i obalania krzywdzących stereotypów. Do tego całość napisana jest tak lekko, że nie sposób się od niej oderwać. Anglojęzyczny tytuł idealnie oddaje konflikt zawarty w tej powieści - "Not Here to be Liked" - ukazując młodym ludziom, że to do nich należy inicjatywa zmiany, aby stworzyć świat, w którym każdy może być sobą, a nie osobą "sympatyczną" (i przy tym koniecznie uległą) - bo tego oczekuje się i od kobiet, i od mniejszości azjatyckiego pochodzenia. "Cała szkoła mówi o mnie" to powieść przede wszystkim o odkrywaniu własnych zasad i wartości, którymi to my chcemy się kierować w życiu - a także ich weryfikacji, bo życie nie jest czarno-białe, a nasze czyny i słowa mają swoje konsekwencje. Moim zdaniem takie powinny być powieści młodzieżowe - z jednej strony zwyczajnie wciągające i przyjemne, zachęcające do samego czytania, a z drugiej niosące pozytywne przesłanie, otwierające oczy na problemy rówieśników. Przedstawiona w powieści historia jest bardzo prosta, oparta o tak dobrze znany schemat "od wrogów do kochanków" - choć tutaj w wersji znacznie złagodzonej. Eliza, amerykanka chińsko-wietnamskiego pochodzenia jest przekonana, że nie przejmuje się tym , co inni o niej myślą, skupiając się wyłącznie na własnej ambicji - stania się redaktorką naczelną gazetki. Gdy wybory wygrywa Len - była gwiazda sportu - Eliza decyduje się napisać feministyczny manifest...wyłącznie dla siebie. Plik zostaje jednak opublikowany i dziewczyna, chcąc nie chcąc staje się twarzą feministycznego ruchu w szkole. Dziewczyna jest gotowa walczyć o stanowisko, które jej zdaniem zostało jej niesłusznie odebrane. Sprawy się komplikują, gdy poznaje lepiej Lena i dostrzega, że chłopak nie jest wyłącznie "gwiazdką sportu". Przedstawiony w powieści romans jest subtelny i stawia wiele pytań, które mogą nurtować młode dziewczyny. Czy bycie feministką i zakochanie się w chłopaku nawzajem się wykluczają? Czy zawsze trzeba działać z oczekiwaniami grupy, nawet kosztem własnego szczęścia? I choć z góry możemy przewidzieć finał, to najważniejsza jest tutaj droga, budowanie wzajemnego zaufania i - przede wszystkim - wzajemnego zrozumienia. Powieść nie skupia się tylko na romansie, poruszając wiele kwestii związanych z przyjaźnią i siostrzeństwem. Eliza uświadamia sobie, że sama była uprzedzona względem dziewczyn, które zbytnio się starały, aby być lubiane. Uzmysławia sobie, że to również mogła być poza, taka sama tarcza, jak jej wyciągnięty sweter i pozorny brak zainteresowania tym, co inni o niej myślą. Zawsze doceniam budowanie kobiecych przyjaźni w literaturze, ukazujących jak ważne jest wzajemne wspieranie się i porzucenie oceniania się nawzajem. Oprócz tego powieść porusza wiele pozornie błahych problemów, z którymi boryka się młodzież - chociażby jak strach przed porażką czy hejt. Dodatkowo Autorka przemyciła wiele wątków związanych z oczekiwaniami wobec dzieci imigrantów, obecną w domu presją, by spełniać "american dream". Mimo tego, że już dawno nie należę do docelowej grupy odbiorców, świetnie się bawiłam czytając "Cała szkoła mówi o mnie". To powieść typu feel good, która pomimo poruszania wielu kwestii będących cierniem w boku nastolatków, otula niczym kocyk - pokazując, że świat można jednak zmienić. Ta zmiana zaczyna się od nas - od uświadomienia sobie, co jest dla nas ważne na tyle, by o to walczyć - a następnie zachęcanie innych do zmiany oraz akceptowanie tego, że mogą postrzegać tą zmianę nieco inaczej. Czy w wyciągniętym swetrze, czy w makijażu; dziewczyna czy chłopak - każdy może zostać feministką/feministą i dostrzegać potrzebę równych szans dla wszystkich, niezależnie od płci czy pochodzenia.