„Ukraina moja miłość” od samego początku wprawia w pewien dyskomfort. Przyczyna tego zapewne leży między innymi w ogólnie uznanych schematach, z którymi nie zgadza się rozmówczyni Jarosława Junko Nadia Sawczenko. Obraca ona wszystko niczym skarpetę na drugą stronę, działa nieracjonalnie… a w głowie pojawia się coś takiego: „ale jak to?”, „czy lepiej nie byłoby, aby nic nie mówić, nie zaogniać już i tak nieciekawej sytuacji ?- tak przecież rozsądniej, bezpieczniej”.

Nadchodzi jednak moment gdy rozumiesz tok rozumowania Sawczenko, jej powody i linie, których ty sam/a nie dostrzegasz, bo uważasz je za oczywiste, które z czasem okazują się TYLKO liniami, nakreślonymi przez społeczeństwo, oznaczając w zasadzie nic, a tym bardziej nie tego co powinny.

Niewygodę potęgują nieustające wątpliwość , „czy ja tej kobiecie ufam”, „czy mam prawo ją osądzać”, a jeśli już to „jaką miarą się to dzieje”? Umysł sam rwie się do szuflady, jakiegoś uporządkowania, opowiedzenia się „za” lub „przeciw”, a jednak do samego końca, przynajmniej w moim wypadku, zmieniam strony, a na koniec i tak nie uzyskuję odpowiedzi.

„Ukraina moja miłość” zmusiła mnie do niezgody, a następnie zwątpienie (kilkukrotne) w własny osąd. Pokazała niemal namacalnie, że rzeczywistość może nie być tym, czym się wydaje i nie zawsze możemy dowiedzieć się gdzie leży prawda.

„Ukraina moja miłość” od samego początku wprawia w pewien dyskomfort. Przyczyna tego zapewne leży między innymi w ogólnie uznanych schematach, z którymi nie zgadza się rozmówczyni Jarosława Junko Nadia Sawczenko. Obraca ona wszystko niczym skarpetę na drugą stronę, działa nieracjonalnie… a w głowie pojawia się coś takiego: „ale jak to?”, „czy lepiej nie byłoby, aby nic...