Przed drugą wojną światową warszawski świat artystyczny okrzyknął ją genialnym dzieckiem sceny baletowej, a po wojnie całkowicie o niej zapomniał. Tak jest do dzisiaj. Polska nie dopomina się o Nine Novak. Nie została ona rozsławiona przez Polaków. Zanim powstała książka ja też nie wiedziałam o jej istnieniu. Zapewne jak większość. Nawet dla osób będących blisko baletu, jest ona enigmą.

Nina Novak w wieku 96 lat przyleciała do Polski na zaproszenie Wiktora Krajewskiego, dziennikarza, pomysłodawcy i realizatora książki "Taniec Na Gruzach". Przyjechała ucieszona, że jednak ktoś z jej dawnej ojczyzny dowiedział się o niej i chce przeprowadzić z nią wywiad. Może nawet po cichu o tym marzyła.
Na pierwszym spotkaniu dziennikarz czyta list. List skierowany do Niny, napisany przez ukochanego, starszego brata, który zginął w Auschwitz, w wieku 16 lat.
Następnie wspomnienia zostają skierowane na dom rodzinny, dzieciństwo w czasach przedwojennych.

Miłość życia bohaterki - balet.
Matka Niny nie chciała by jej córka uczęszczała do szkoły baletowej, jej zdaniem zawód tancerki był równoznaczny z najstarszym zawodem świata. Jednak dzięki namowom, również zaprzyjaźnionego księdza, zgodziła się.
Uszczęśliwiona Nina dołącza do innych uczennic a z czasem zaczyna grać w przedstawieniach w Teatrze Wielkim, w Warszawie.
W pewnym momencie światło nadziei i dobrze zapowiadającej się kariery w Polsce, gaśnie.
Gdy spadły pierwsze bomby Nina miała 16 lat. To co było do tej pory obawą, stało się faktem.
Wojna, która już na zawsze zakorzeni się w tych, którzy ją przeżyli.
Dalsze, powojenne losy w Polsce to próba naprawienia siebie i otaczającej rzeczywistości.
Wyjazd z Polski. Rozwijanie swojej najważniejszej pasji, której Nina Novak oddała się całkowicie.

Już jako primabalerina założyła w Caracas szkołę baletową i mimo, że jest już w podeszłym wieku, nadal uczy tańca swoje uczennice w Wenezueli. Właśnie tam Pani Novak ostatecznie trafiła po początkowym pobycie w Stanach Zjednoczonych.

Książka, jak i postać Niny Novak są nad wyraz interesujące. Bohaterka ma w sobie klasę tak oczywistą dla tancerek baletowych. Z taką samą klasą opowiada ona o swoim życiu.
Wiktor Krajewski z wyczuciem prowadzi rozmowę i w piękny sposób opisuję samą Panią Ninę. Brawo!
Balet jest opowiedziany w subtelny sposób, jest bo bez niego nie byłoby tej książki, ale nie jest nachalny. Przeciwnicy tańców wszelakich, mogą również sięgnąć po tą pozycję bez obawy;)
Jak dla mnie - Przecudowna!

Przed drugą wojną światową warszawski świat artystyczny okrzyknął ją genialnym dzieckiem sceny baletowej, a po wojnie całkowicie o niej zapomniał. Tak jest do dzisiaj. Polska nie dopomina się o Nine Novak. Nie została ona rozsławiona przez Polaków. Zanim powstała książka ja też nie wiedziałam o jej istnieniu. Zapewne jak większość. Nawet dla osób będących blisko baletu,...