Myślałam, że historia pogrążonej w depresji, amerykańskiej dziennikarki wywoła we mnie emocje. Jakkolwiek żałośnie to nie zabrzmi w książkach natury konfesyjnej (jak np. "Septologia" Fosse albo "Zatracenie") szukam autora, jego odbicia, żalu i mentalnego trudu. Szklany klosz jest jednak bardzo czystą książką.
Czytając o powtarzających się próbach samobójczych, wycieczkach na grób ojca i pobycie w szpitalu psychiatrycznym znalazłam wszystko oprócz emocji i autentyczności. Plath oferuje estetyczne wejście w świat depresji takiej jaką ona chce pokazać - świadczy o tym przede wszystkim początek książki pozbawiony śladów depresji.
Zabieg zwodzenia czytelnika, który nie przeczytawszy opisu na tylnej okładce może zacząć doszukiwać się innych wątków uważam za trafny, ponieważ mało kto choroby się spodziewa. Główna bohaterka zdaje się być tak samo zaskoczona swoją chorobą jak czytelnik, z nim także dzieli swoją obojętność. Domyślam się, że dużą rolę w takim wyglądzie książki odgrywa czas wydania i płeć autorki. Jednakowoż powieść ta nie jest w żadnym stopniu odkrywacza. Esher zdaje się być postacią antypatyczną, ale nie uważam tego za jej wadę, sądzę, że to jedno z niewielu prawdziwych ujęć depresji zawartych w powieści.
Mam wrażenie, że ludzie dowiedziawszy się o cierpieniach autora sympatyzują z nim i tym samym decydują zapomnieć o niedociągnięciach w ich utworach. Taką kolej rzeczy obserwuję zarówno w przypadku "Szklanego klosza" jak i "Zatracenia". Sentymentalność i współczucie nie powinno stanowić atutu powieści.
Dla spragnionych weryzmu mam do zaproponowania niedoścignione "Mroki" Borszewicza.

Myślałam, że historia pogrążonej w depresji, amerykańskiej dziennikarki wywoła we mnie emocje. Jakkolwiek żałośnie to nie zabrzmi w książkach natury konfesyjnej (jak np. "Septologia" Fosse albo "Zatracenie") szukam autora, jego odbicia, żalu i mentalnego trudu. Szklany klosz jest jednak bardzo czystą książką.
Czytając o powtarzających się próbach samobójczych, wycieczkach...