W swej ziemskiej wędrówce po zakurzonych andaluzyjskich dróżkach, proza poetycka Juana Ramóna Jiméneza dotyka zlewającego się z morzem nieba. Próbuje lecących z wiatrem po hiszpańskich wioskach marzeń i w koleinach gorącego lata odsłania drogie skarby ludzkich emocji. Jej drogi są ziemskie jedynie z nazwy, ponieważ w swych peregrynacjach zbyt często dotyka obłoków aby mówić o jej przywiązaniu do pospolitych spraw. Bardzo mnie cieszy właśnie taki charakter twórczości noblisty z miasteczka Moguer. Łagodnie kojąca, uległa i czasami tkliwa. Pachnąca miłością do przyrody i przesycona zapachem świeżego chleba. Po prostu bliska ludziom, pomimo jej ponadstuletniego oddalenia od czasów w których żyjemy.

Zapewne długo będę jeszcze wspominać pełne żalu porykiwanie. Niejeden raz przypomnę sobie różnorodność życia i przejmujące przyglądanie się kwiatom i ptakom. Zatęsknię do potulnego osiołka oraz niebiańskich i jednocześnie ziemskich woni, przenikających się wzajemnie. Na moich oczach, wśród spieczonych słońcem pól, rodzi się przytulna i pełna pokory poezja na co dzień. Jej codzienność to radość i ból. To białe motyle towarzyszące bohaterom tej ponadczasowej baśni. To kwiaty tak małe jak gwiazdy na niebie i gwiazdy tak wielkie jak kwiaty na łące. Tak się zapewne przejawia zachwyt, którego z powodu braku słów nie jestem w stanie do końca wyrazić.

"Srebroń i ja" urzekł mnie podniosłą ale pogodną siłą trwania, nawet wtedy, gdy śmierć przekreśla nasze pragnienia. Rozkołysał moje marzenia z dzieciństwa i przypomniał o prostych i nadzwyczaj cieszących mnie scenach życia. Poczułem co oznacza poetycka przyjaźń zamknięta w lekkiej formie, która równie dobrze mogłaby stanowić duchowy pokarm dla każdego wrażliwego człowieka. Atmosfera dzieła, które tak wielką rozkosz mi dało, przepojona jest słońcem i wiatrem. Otulona pozytywnymi uczuciami, sprawia przyjemność nawet wtedy, kiedy znienacka zasnuje bezchmurne niebo zasłona żałoby. Wystukiwana oślim truchtem ufność życia może niejednego czytelnika przyprawić o zmysłowy dreszcz. Jiménez sprawia, że to co jest zwyczajne, predestynuje do miana najbardziej niezwyczajnych rzeczy na ziemi.

Na jednej ze ścian domu w rodzinnej miejscowości hiszpańskiego noblisty widnieje napis: "Amor y poesía cada día" - "Miłość i poezja każdego dnia". To prawda, dzieło Jiméneza jest przesiąknięte ciepłymi uczuciami zanurzonymi w morzu poezji. Osobowość Srebronia sprzyja takiemu wyobrażeniu szacunku dla dziecięcej radości i beztroski. Pocieszny osiołek jest kwintesencją tego wszystkiego, za czym można tęsknić w dorosłym życiu. Jest czymś autentycznym jak młodziutkie życie nieświadomej zagrożeń osoby, dopiero co wchodzącej do świata dorosłych. Jednak czy należy się śpieszyć do dorosłości? Może wypada chociaż na chwilę zatrzymać się w dziecięctwie Srebronia przybranego w strój osła? Zapewniam Was, że warto a nawet trzeba zapomnieć o tym kim jesteśmy, aby zanurzyć się w sjeście przygotowanej przez prozę poetycką Jiméneza.

W swej ziemskiej wędrówce po zakurzonych andaluzyjskich dróżkach, proza poetycka Juana Ramóna Jiméneza dotyka zlewającego się z morzem nieba. Próbuje lecących z wiatrem po hiszpańskich wioskach marzeń i w koleinach gorącego lata odsłania drogie skarby ludzkich emocji. Jej drogi są ziemskie jedynie z nazwy, ponieważ w swych peregrynacjach zbyt często dotyka obłoków aby mówić...