Wyrzuty sumienia, skrywane na samym dnie duszy, wydostaną się w końcu na światło dzienne i zmiażdżą człowieka, jak pędząca lokomotywa. Kara nikogo nie ominie. To była najgorsza podróż w życiu Sławka, a pociągami trochę już się najeździł. Byliście kiedyś na imprezie i czuliście się jak piąte koło u wozu? Mieliście wrażenie, że wszyscy wokół wiedzą coś, o czym Wy nie macie zielonego pojęcia? Właśnie takie odczucia towarzyszyły głównemu bohaterowi powieści, w czasie jazdy do Pragi, bardzo osobliwym składem PKP. Mężczyzna, wsiadając do pociągu miał niejasne przeczucie, że coś jest nie tak. Nie spodziewał się jednak, że czekają go "atrakcje" z piekła rodem. Dziwni pasażerowie, ekscentryczna obsługa, przywidzenia i niepokojące sny. Klimat tajemniczości w końcu zmienia się w czystą grozę. "Słoneczny" Andrzeja Wardziaka rozkręca się powoli. Mamy czas, żeby poznać człowieka, któremu towarzyszymy w podróży oraz jego oczami rozejrzeć się trochę po przedziałach. Sławek jest posiadaczem ironicznego poczucia humoru. Dzięki temu jego spostrzeżenia na temat chociażby warunków panujących w wagonach są bardzo zabawne. Kiedyś dużo podróżowałam naszą polską koleją i świetnie się bawiłam, wspominając tamte czasy. Odpychające toalety, sztywne od brudu zasłonki, skrzypiące śmietniczki chyba na zawsze zostaną symbolami PKP, nie licząc opóźnień oczywiście 😉. Po dłuższym wstępie, kiedy akcja nabiera tempa, dzieje się dużo. Emocje chwytają za gardło i trzymają już do samego końca. Muszę koniecznie wspomnieć, że książka posiada bardzo ciekawą i oryginalną cechę. Mianowicie, wyposażona jest w oprawę muzyczną. Ze stron płyną między innymi dźwięki punk rocka. Cytaty z piosenek idealnie współgrają z wydarzeniami. Jeden z rozdziałów rozpoczyna się nawet interaktywnie i na zawsze zmienił moje podejście do utworu pewnego znanego, polskiego Artysty. Wielkie dzięki Panie Wardziak 😉. Oprócz muzyki, są też małe nawiązania do popkultury. Uwielbiam w książkach takie smaczki. Gdzieś mignie S.King, na innej stronie Obcy. Nawet mistrz Bareja dostał malutką rólkę. Cudowne urozmaicenie. No dobrze, ja bym mogła tu długo w ochy i achy, bo bardzo wciągnęłam się w klimat tej historii. Czułam się trochę, jakbym w pewnym momencie przekroczyła progi Czarnej Chaty (The Black Lodge) z mojego ukochanego "Miasteczka Twin Peaks". Nawet jedna z postaci przypominała mi bohatera z tego serialu, tylko w wersji demonicznej. Nie pozostaje mi więc nic innego, jak zaprosić Was w podróż tym niezwykłym pociągiem. No i wiadomo - "Punk's not dead" 🤘🔥😁