Podobała mi się nawet bardziej niż część pierwsza, bo „Filary cywilizacji” skupiały się bardziej na sile mitów, opowieści, wierzeń, uprzedzeń i, w zasadzie, ludzkiej wyobraźni. Odkrycie, że cywilizacje powstały (w pewnym uproszczeniu, oczywiście) na fikcji jest fascynujące i prowadzi do wielu wniosków. Czytając komentarze, zauważyłam, że ktoś spostrzegł, iż Harari przestawia swoje poglądy jako oczywiste i rzeczywiście coś w tym jest. Poza tym autor bierze religię jedynie za środek rozwoju i podstawę społeczeństwa, jako coś, co je spaja, ale jest zupełną fikcją; zatem religia przedstawiona jest jako równoznaczna z prawem, polityką itp., co nie za bardzo mi się spodobało. Jednak (jak sam zauważa z resztą) błędnym przekonaniem jest wiara w „posiadanie” obiektywnej prawdy, więc koniec końców, sami decydujemy, czy się z tymi teoriami zgadzamy (w sumie oczywiste). Kreska świetna, odwołania do popkultury j sztuki również (ciekawam, czy ktoś zauważył ukryty tytuł „Paragraf 22”). Natomiast rzucił mi się w oczy pewien błąd ortograficzny, raczej z tych bardziej oczywistych, to jest pisanie „ha, ha” i „he, he” przez „ch”. Ale nie niczego to komiksowi nie umniejsza.
Dopisek: doczytałam, że współcześnie obie wersje zapisu, to jest i przez „h”, i przez „ch” są stosowane, aczkolwiek z naciskiem na tą pierwszą, stąd moja konsternacja; zatem cofam zarzut.
Polecam, wartościowa i inteligentna pozycja.

Podobała mi się nawet bardziej niż część pierwsza, bo „Filary cywilizacji” skupiały się bardziej na sile mitów, opowieści, wierzeń, uprzedzeń i, w zasadzie, ludzkiej wyobraźni. Odkrycie, że cywilizacje powstały (w pewnym uproszczeniu, oczywiście) na fikcji jest fascynujące i prowadzi do wielu wniosków. Czytając komentarze, zauważyłam, że ktoś spostrzegł, iż Harari...