Początkowo nie mogłam się w tę książkę wciągnąć. Nudziła i męczyła do tego stopnia, że resztkami silnej woli przerzucałam kolejne strony. Aż w końcu coś drgnęło. Pojawiła się ciekawość, a zaraz za nią cały szereg najróżniejszych wrażeń. Było niedowierzanie, przerażenie, żal i współczucie. Ale obecny był też uśmiech na ustach. Lektura ta jest pełna cierpienia, bólu i wstydu, lecz jednocześnie jest w niej mnóstwo humorystycznych treści. Ponieważ narratorem jest w niej dziecko opowiadające o życiu swojej rodziny, to wiele opisów odbieramy z szerokim uśmiechem. Sposób rozumowania małego Franka, sposób w jaki postrzegał otaczający świat – to coś, co sprawiło, że lektura, mimo bardzo przygnębiającej fabuły potrafiła jednak nieźle wciągnąć oraz ubawić. Autor pisze swobodnie, starannie i szczegółowo. Potrafi stworzyć klimat miejsca i czasu. Zatem, możemy bardzo dokładnie wyobrazić sobie codzienność bohaterów. Skrajną biedę w jakiej żyli, a także wstyd, jaki takiej egzystencji towarzyszył. Aż żal serce ściskało, gdy czytało się o głodnych, odzianych w brudne i śmierdzące łachmany dzieciach, o matce, która gotowa była iść na żebry, aby tylko choć trochę polepszyć los rodziny. I wściekłość ogarniała, gdy czytało się, jak ojciec przepijał całą wypłatę w czasie, gdy żona i dzieci czekali w domu modląc się, by jednak nie przepił wszystkiego i oprócz smrodu gorzały przyniósł też pachnący kawałek chleba. Alkoholizm, patologia, ubóstwo. To główne tematy wokół, których wszystko się toczy. Dlatego jest to smutna lektura. I nie zmienił tego nawet humorystyczny sposób pisania. W pewnym stopniu sprawił, że łatwiej i przyjemniej było czytać, ale na pewno niczego nie umniejszył ani nie wybielił. Z tego też powodu, myślę, że co wrażliwsi na krzywdę innych, zwłaszcza krzywdę dzieci, mogą tę książkę mocno przeżywać. Daje ona do myślenia. Można się przy niej skutecznie wyleczyć z myśli i przekonań, że nasze życie jest do d…, bo w czymś tam nam się nie powiodło. Otóż, nie. Do d… to był świat Franka i jego rodzeństwa.

„Prochy Angeli” to świetnie napisana biografia, która z pewnością na długo pozostanie w mej pamięci. Gorąco polecam, bo naprawdę warto te wspomnienia poznać.

Początkowo nie mogłam się w tę książkę wciągnąć. Nudziła i męczyła do tego stopnia, że resztkami silnej woli przerzucałam kolejne strony. Aż w końcu coś drgnęło. Pojawiła się ciekawość, a zaraz za nią cały szereg najróżniejszych wrażeń. Było niedowierzanie, przerażenie, żal i współczucie. Ale obecny był też uśmiech na ustach. Lektura ta jest pełna cierpienia, bólu i wstydu,...