Temat starości prędzej czy później będzie dotyczyć każdego z nas, dlatego też chciałam poznać punkt widzenia innych osób na tę właśnie kwestię. Ta książka wydała mi się idealną okazją do tego aby zgłębić ów temat. Jedyne czego się bałam, to tego, że autorka zacznie szafować jakimiś stereotypami, wyświechtanymi sloganami, a tymczasem zetknęłam się z całkiem nieszablonowym i niebanalnym podejściem do tematu, który został rozpatrzony na różnych płaszczyznach, gdzie autorka podpierała się licznymi publikacjami zarówno jeśli chodzi o poezję i prozę, co dało dosyć interesujący efekt końcowy.

Od razu zaznaczę, że nie jest to lektura z gatunku lekkich i przyjemnych, a jednak dosyć mocno mnie wciągnęła, bo bada temat po różnymi kątami w oparciu niezwykle szeroki zakres literatury, która porusza właśnie temat starości. Dlatego znajdziemy tutaj refleksje nad starością nie tylko samej autorki ale i innych autorów, których twórczość pani Segal często i gęsto przytacza.

Temat na szczęście nie jest rozpatrywany pod kątem: co zrobić aby starzeć się godnie (czyli jak?) czy jak zatrzymać młodość, ale raczej wedle tego jak każdy z nas indywidualnie ją postrzega. To, co szczególnie utkwiło w mojej świadomości po przeczytaniu książki, to pewne refleksje, będące wspólnym mianownikiem dla nas wszystkich, a mianowicie, że starzenie się jest głównie sprawą własnej wyobraźni, bo jak określić konkretny moment, w którym zaczyna się starość? Jest to wiek, sprawność fizyczna, intelektualna, sexualna czy może wszystko razem wzięte? Zgadzam się z tezą, że ludzie odczuwają poczucie starości w bardzo różnych momentach swojego życia. Ktoś może czuć się staro w wieku 40 lat, a inny mając 80 lat nabiera „wiatru w żagle”, więc nie da się wyznaczyć granicy.

Ciekawym spostrzeżeniem jest to, że wielu z nas ( o ile nie wszyscy) odczuwa, że nasze „ja” nie starzeje się nigdy, a jedynie powłoka zewnętrzna ulega powolnej degradacji. Przez te wszystkie lata zmienia się głównie nasze ciało a nie my. Czy nie macie poczucia, że w środku jesteście wciąż tą samą dziewczyną/chłopakiem co ileś lat temu, tylko lustro pokazuje nam jakąś inną, obcą osobę? Ja miewam takie stany.

Przytoczę też ciekawy fragment odnoszący się głównie do osób, które próbują udowodnić, że ich temat starości nie dotyczy. Ja bym tu widziała głównie nafaszerowane botoksem i przeforsowane ćwiczeniami oraz dietą celebrytki, którym się wydaje, że są w stanie oszukać naturę: „Na sto różnych sposobów można zaprzeczać, stawiać opór bądź unikać starości, uciekając się do wytężonych ćwiczeń fizycznych i chirurgii estetycznej, nieustannego pracoholizmu i maniakalnej aktywności”, ale natury się nie oszuka, czasu nie zatrzyma i nie uniknie starości.

Sporo miejsca autorka poświęciła również różnicom w starzeniu się kobiet i mężczyzn i stereotypów jakie temu towarzyszą a także tematu związanego z sexualnością osób starszych. Nie mniej jednak pewne wnioski nasuwają się same a mianowicie to, że wszystko jest sprawą indywidualną każdego człowieka i nie da się wszystkich wrzucić do jednego worka i sklasyfikować jako „starzy”. Każdy ma różne potrzeby, organizm każdego z nas inaczej funkcjonuje, wiele też zależy od genów, trybu życia i chyba samego podejścia do życia i do starości. Autorka stara się też pokazać, że starość to nie tylko przypadłości, ale też i przyjemności, które można czerpać z życia aż do samej śmierci. Ludzkie potrzeby wraz z wiekiem ewaluują i można czerpać przyjemność z innych rzeczy niż w młodości, bo wraz z upływem lat zmieniają się też potrzeby człowieka.

Autorka cytuje słowa Beauvoir, odnoszące się do tego jak łagodnie przejść ostatni etap życia: “Na to, żeby starość nie była żałosną parodią naszej uprzedniej egzystencji , istnieje tylko jeden sposób: nie przestawać dążyć do celów, które nadają sens naszemu życiu. Tymi celami może być poświęcenie dla innych, dla ogółu, dla sprawy, praca społeczna albo polityczna, intelektualna czy twórcza”.

Dawno nie czytałam tak mądrej i wyważonej rozprawy na temat starości, wyzbytej stereotypów i chwytliwych haseł o zachowaniu młodości. Autorka nie poucza, nie moralizuje, tylko podpierając się interesującą literaturą ukazuje różne oblicza starości i tego jak możliwie najlepiej przejść przez ten etap życia. Nie stara się być „ciocią – mądra rada” tylko daje szeroki obraz tego jak ludzie radzą sobie z upływem czasu, co oznacza starzenie się pod kątem fizycznym i psychicznym oraz walczy z uprzedzeniami dotyczącymi starości. Pokazuje też blaski i cienie starzenia się. Lektura, nad którą warto się zatrzymać, zadumać i poddać refleksji nad życiem i jego przemijaniem. Książka, do której warto wracać, bo po pierwszym przeczytaniu pozostaje pewien niedosyt, dlatego uważam, iż warto ją „przerobić” kilkakrotnie.

Temat starości prędzej czy później będzie dotyczyć każdego z nas, dlatego też chciałam poznać punkt widzenia innych osób na tę właśnie kwestię. Ta książka wydała mi się idealną okazją do tego aby zgłębić ów temat. Jedyne czego się bałam, to tego, że autorka zacznie szafować jakimiś stereotypami, wyświechtanymi sloganami, a tymczasem zetknęłam się z całkiem nieszablonowym i...