Czytana po raz trzeci. Napisana w magnetyzującym stylu, wciąż fascynująca i wciąż tragicznie przejmująca.

Strefa to wytwór niesamowitej pomysłowości - jest ona osobliwa, niezrozumiała i śmiertelnie niebezpieczna. Czuć panujące tam zagrożenie, a pokryte przez nią opuszczone industrialne tereny są niezwykle klimatyczne. Tytułowa analogia pierwszego kontaktu jest genialna w swojej prostocie.

I tak jak cała fantastyczno-filozoficzna warstwa jest naprawdę fenomenalna, to prawdziwym sercem tej książki jest coś innego. W jej centrum znajduje się bowiem historia równie osobista, co uniwersalna - historia o człowieku, który skazany na łaskę parszywców babra się w cudzych śmieciach, ryzykując życie, tylko po to, by móc utrzymać siebie i swoją rodzinę. Frustracja, żałość i bezsilność wręcz wylewają się z kartek. Nie ma tu ani grama fałszu; postacie i wszystkie ich emocje i rozterki są do bólu autentyczne.

Powieść otwiera następujący cytat: "Trzeba tworzyć dobro ze zła, bo nie ma nic innego, z czego by można je tworzyć." Nie możemy pozwolić, żeby nasza dusza zgniła pod naporem zła, jakkolwiek ciężka i wyniszczająca jest to walka. I to jest główny sens "Pikniku..", tak dobitnie oddany w zakończeniu, które za każdym razem przyprawia mnie o ciarki i które chyba już na zawsze zakorzeniło się w mojej pamięci. Arcydzieło.

[Stalker Tarkowskiego (napisany przez Strugackich) to doświadczenie nie do opisania słowami]

Czytana po raz trzeci. Napisana w magnetyzującym stylu, wciąż fascynująca i wciąż tragicznie przejmująca.

Strefa to wytwór niesamowitej pomysłowości - jest ona osobliwa, niezrozumiała i śmiertelnie niebezpieczna. Czuć panujące tam zagrożenie, a pokryte przez nią opuszczone industrialne tereny są niezwykle klimatyczne. Tytułowa analogia pierwszego kontaktu jest genialna w...